Κάθε φορά που επισκέπτομαι το πατρικό μου και μυρίζω αυτή την
ξεχωριστή μυρωδιά που κάθε σπίτι αποπνέει, ευφραίνεται η καρδιά μου και
ξεχυλίζει η ψυχή μου συναισθήματα… Είναι αυτό το σπίτι που συνδέεται με
ένα σωρό αναμνήσεις, μυρωδιές, εικόνες, γεύσεις, πρόσωπα… πρόσωπα που
φύγαν και δε θα ξαναγυρίσουν και άλλα που είναι ακόμα εκεί… ήταν
ανέκαθεν εκεί και αποτελούν κι αυτά τα θεμέλια του σπιτιού μαζί με τα πραγματικά, τα τσιμεντένια…
Είναι το σπίτι μέσα στο οποίο αισθάνομαι ασφάλεια, θαλπωρή, αγάπη…
Είναι ο χώρος που με κάνει να νιώθω ακόμα παιδί. Ξαπλώνω στο παιδικό μου
κρεβάτι, πλάι στα μωρά μου που λατρεύουν να κοιμούνται εκεί που
κοιμόταν η μαμά μικρή. Παίζουμε με τα παιχνίδια που είναι ξεχαρβαλωμένα,
σπασμένα, αλλά γεμάτα αναμνήσεις… Ξεφυλλίζω τα βιβλία που μου γέμισαν
το μυαλό μου με πληροφορίες όταν ακόμα δεν υπήρχε το ίντερνετ…
Το
πατρικό μου σπίτι θα έχει μια ξεχωριστή θέση στην καθημερινότητα και την
καρδιά μου όσο θα αποπνέει αυτή τη μυρωδιά του μαγειρεμένου λαδιού και
της κολόνιας ΜΥΡΤΩ, μαζί με τη μυρωδιά από καθαριότητα και λιβάνι…
Βάσω Ζησιοπούλου, φιλόλογος