Όλα γύρω μας στολίζονται με γιρλάντες, μπάλες, στολίδια, Άγιους Βασίληδες που παίζουν σαξόφωνο, ψεύτικο χιόνι, ελαφάκια, αμπαλάζ δώρων. Τα Χριστούγεννα είναι εδώ(;)
Έρχονται Χριστούγεννα, σε μια μια μερα εδώ θα είναι, χο χο χο, μας έρχεται αυτή η γιορτή που ήταν ανέκαθεν αμφίβολη, «υπήρξε ο Χριστός ή δεν υπήρξε;», «τι ακριβώς γιορτάζουμε;».
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Για να γιορτάσεις κάτι -είτε πιστεύεις στην έλευση του Ιησού είτε όχι- θα πρέπει να αποδέχεσαι μέσα σου ότι υπάρχει γιορτή. Το θέμα και το ζήτημα προκύπτουν όταν δεν το έχεις ακριβώς έτσι μέσα σου.
Αυτά τα Χριστούγεννα -δεν έχω κάνει κάποιο γκάλοπ, ό,τι βλέπω γύρω μου γράφω- σαν κάτι να λείπει, από πολύ κόσμο.
Δεν είναι μόνο η έλλειψη χρημάτων, δεν είναι μόνο η ανεργία, δεν είναι μόνο η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που σε κερνάει αβεβαιότητα για το μέλλον. Είναι η έλλειψη χαράς, η οποία έχει άπειρους λόγους να παίζει κρυφτούλι ανάμεσα από γκι και να βουτάει βαθιά στην άχνη των κουραμπιέδων, σαν κάποιος να την έχει συμβουλέψει να (μας) κρύβεται.
Από την άλλη, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (βασικά η τηλεόραση) προσπαθούν να μας ντοπάρουν για τη γιορτή που έρχεται, μεγαλώνοντας το άγχος που σιγοκαίει μέσα μας σαν καντήλι στη Βηθλεέμ.
Όλα γύρω μας θέλουν να προετοιμαστούμε για την επόμενη εβδομάδα, για τα Χριστούγεννα, ρε παιδιά, ζήτω, για εκείνη την απόλυτα μοναδική ημέρα και (άγια) νύχτα της χρονιάς, γιούπι, κατά την οποία όλοι μας πρέπει να νιώθουμε τις χαρμόσυνες δονήσεις, να νιώσουμε διαφορετικά από τις άλλες ημερομηνίες της χρονιάς – yeah.
Εννοείται ότι όλοι μας θέλουμε να είμαστε χαρούμενοι, αλλά ρίξτε μια ματιά γύρω σας: πού την είδατε τη χαρά και δεν τη βλέπω εγώ; Όχι μεμονωμένα, αλλά στον πολύ κόσμο.
Η χαρά απουσιάζει φέτος, μετά τον χαρακτηριστικό ήχο από τα κουδουνάκια του Ρούντολφ, αφήστε το μήνυμά σας. Βασικά, όχι ότι άλλες χρονιές κάναμε εξαγωγή στη χαρά. Απλώς, ήταν λίγο καλύτερα-κάθε πέρσι και καλύτερα.
Το μεγάλο στοίχημα αυτής της χρονιάς, στα φετινά Χριστούγεννα, είναι να βρεθεί η χαμένη χαρά των γιορτών, η οποία ακόμα αναζητείται. Ειλικρινά, δεν ξέρω αν, τελικά, θα προσπαθήσει κάποιος να μας προσφέρει χαρά, για να αφεθούμε στη γαλοπούλα χωρίς σφίξιμο στο στομάχι.
Γνωρίζω, επίσης, πως αν δεν γεννήσουμε από μόνοι μας αυτή τη χαρά, αν ευτυχισμένες δονήσεις δεν αρχίσουν να βαράνε beat από μέσα μας και να πεταρίζουν σαν πεταλούδες σε καταπράσινο λιβάδι, αν αυτή η χαρά δεν αρχίσει να αναβλύζει από μέσα μας, και έναν τόνο πετρελαίου -για παράδειγμα- να μας χαρίσουν, πάλι δε θα είμαστε χαρούμενοι.
Προσωπικά, και με 500 λίτρα θα ήμουν εντάξει. Βασικά, χαρούμενα ζεστός. Τα Χριστούγεννα, τελικά, είναι εδώ και όπως κάθε χρόνο θέλουν θαλπωρή, στα εντός μας και στα έξω μας. Να κεράσω, τώρα, ένα μελομακάρονο;
Σπύρος Σεραφείμ / Πρωταγωνιστές
