Τώρα που φθινοπωριάζει, οι αχαλίνωτες κραιπάλες του καλοκαιριού δίνουν σιγά-σιγά τη θέση τους σε ήσυχες, απογευματινές βόλτες και καφέ μετά τη δουλειά. Οι άνθρωποι πάνε για ψώνια, έτσι ώστε να είναι έτοιμοι για τη νέα σεζόν και ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους για να βγάλουν το χειμώνα. Είτε πρόκειται για δουλειά, είτε για νέο σχολικό έτος, είτε για άλλου είδους υποχρεώσεις, ο καθένας συνειδητοποιεί ότι οι διακοπές τελείωσαν και συμμορφώνεται με τα νέα δεδομένα.
Οι σχέσεις, φυσικά ακολουθούν κι αυτές μια αντίστοιχη πορεία. Οι καλοκαιρινοί έρωτες που δεν μπορούν να γίνουν έρωτες σκέτο, μπαίνουν στο συρτάρι μαζί με τα σουβενίρ από τις διακοπές και το επόμενο βήμα είναι μια αυτοκριτική και μια ανασυγκρότηση στον ερωτικό τομέα. Άλλοι μπαίνουν στη νέα σεζόν ελεύθεροι κι ωραίοι, άλλοι συνεχίζουν ακάθεκτοι την πορεία τους ως ζευγάρι κι άλλοι κλαίνε ακόμα για έναν χαμένο έρωτα.
Α, ξέχασα. Υπάρχουν κι αυτοί που παντρεύονται. Μα φυσικά, πώς μπόρεσα να το αμελήσω; Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας των γάμων. Πόσους γάμους πήρε το μάτι μου αυτή τη βδομάδα στο Facebook; Καμιά τριανταριά; Κάπου τόσοι πρέπει να ‘ταν. Αν παρέβλεψα κάποιον, ζητώ ταπεινά συγγνώμη από τους νεόνυμφους. Θα πατήσω οπωσδήποτε like στις φωτογραφίες από τη βάφτιση, παιδιά!
Ο καταιγισμός γάμων αποτελεί τον τελευταίο χρόνο αγαπημένο θέμα συζήτησης στην αντροπαρέα μου. Αρχικά επειδή είναι προφανώς κάτι πρωτόγνωρο. Εμείς είμαστε είκοσι πέντε χρονών γάιδαροι και κυνηγιόμαστε να ξεβρακώσουμε το Γιώργο στη Μαρίνα Ζέας και οι άλλοι παντρεύονται. Όμως, φταίνε οι γυναίκες γι’ αυτήν την κατάσταση ή είναι πιο περίπλοκο το ζήτημα;
Αποφασισμένος να ξεψαχνίσω το θέμα και να διαλευκάνω το μυστήριο των γάμων, άρχισα να το συζητάω με φίλους και να ρωτάω από ‘δω κι από ‘κει. Σύντομα έφτασα στον Νίκο. Ο οποίος μου το ‘χε πετάξει και κάποια στιγμή στο παρελθόν, αλλά μου το υπενθύμισε και τώρα. «Εγώ, φιλαράκι, ψάχνω μια σωστή γυναίκα να ερωτευτούμε και να ταιριάξουμε. Άπαξ και γίνει αυτό, τα παρατάω όλα και νοικοκυρεύομαι.» Πολύ σωστός, ώριμος και ισορροπημένος, θα έλεγε κανείς. Χωρίς να κρύβεται πίσω από ψευτομαγκιές και ανδρισμούς του στυλ «εγώ θέλω να μαζέψω εμπειρίες» ή «εγώ μέχρι τα σαράντα δεν παντρεύομαι ο κόσμος να χαλάσει». Δε λέω, φυσικά, να ψάχνεις για νύφη από τα δεκαοχτώ, αλλά μου φαίνεται πολύ εντάξει αν βρεις το σωστό άτομο γύρω στα είκοσι πέντε να σκέφτεσαι το γάμο.
Όμως και οι υπόλοιποι συνομήλικοι φίλοι μου πάνω κάτω ίδια φιλοσοφία έχουν για τις σχέσεις. Οι περισσότεροι χαζολογάνε μέχρι να βρουν μια αξιόλογη κοπέλα και μετά μπαίνουν με τα μούτρα σε μακροχρόνιες σχέσεις, οι οποίες αν περάσουν κάποιο όριο γίνονται υποψήφιοι γάμοι. Και σ’ αυτό δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο η καριέρα, δηλαδή το μεγαλύτερο επιχείρημα κατά του γάμου για τις προηγούμενες δεκαετίες.
Αντίθετη σ’ όλα αυτά είναι στις μέρες μας η γενικότερη συμπεριφορά των γυναικών. Έχω ακούσει ουκ ολίγες φορές την ατάκα «θέλω να έχω ζήσει τη ζωή μου πριν παντρευτώ». Και μάλιστα όχι από χαζογκομενίτσες, αλλά από σοβαρές κοπέλες, οι οποίες δηλώνουν ότι ξέρουν τι θέλουν στη ζωή. Συνήθως δε δικαιολογούν αυτήν τους την απόφαση. Δικαιολογίες του στυλ «θέλω να βγάλω λεφτά, να έχω ταξιδέψει, να έχω κάνει ξενύχτια με τις κολλητές μου κλπ,» τις θεωρώ επιφανειακές, καθώς, αντικειμενικά, όλα αυτά γίνονται κι όταν μια γυναίκα είναι παντρεμένη. Άρα τι φταίει; Τι οδηγεί μια γυναίκα στο να θέλει «την ησυχία της» μέχρι τα τριάντα ή και πιο μετά;
Έτσι όπως το βλέπω εγώ, είναι δύο οι λόγοι αυτού του φαινομένου. Ο πρώτος είναι απλός˙ οι γυναίκες δέχονται περισσότερη πίεση από τους άντρες για να παντρευτούν. Σε μία οικογένεια που έχει κορίτσι, όλο το σόι ασχολείται με τον επικείμενο γάμο της. Με ακραία περίπτωση μακρινές γιαγιάδες, θειάδες κι όλα τα σχετικά που συναντάει η κοπέλα στην εκάστοτε επίσκεψη στο χωριό, όπου και όλες αυτές οι γυναίκες του περασμένου αιώνα αρχίζουν να σπαμάρουν την άμοιρη κοπέλα πότε θα παντρευτεί, πότε θα κάνει παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα κλπ. Ε άι σιχτίρ. Κι εγώ αν με αντιμετώπιζαν έτσι κάθε φορά που πάω διακοπές με την οικογένεια, από πείσμα και μόνο θα έλεγα «μόνο και μόνο για να σκάσετε, μέχρι να βαρεθώ να φυσάω κεράκια με –άντα μέσα, δε βάζω στεφάνι».
Ο άλλος λόγος που έχω στο μυαλό μου είναι λίγο πιο σύνθετος, αλλά βγάζει κι αυτός νόημα. Οι κοπέλες κατά κανόνα κάνουν πιο νωρίς σχέσεις από τα αγόρια. Και μάλιστα συνήθως με μεγαλύτερες ηλικίες, αλλά αν το συνεχίσω θα βγάλω χολή για τα σχολικά μου χρόνια, οπότε το αφήνω εδώ.
Αν μια κοπέλα τα φτιάξει με έναν τύπο στα δεκαέξι, δεκαεφτά, άντε πες δεκαοχτώ και αυτή η σχέση κρατήσει πάνω από τρία χρόνια (είκοσι δύο χρονών τσούπρα, δηλαδή), τότε με το που χωρίσει, δεν έχει ιδέα πώς είναι η ελευθερία. Οπότε, είναι φυσιολογική κι απόλυτα αναμενόμενη η δήλωση «δε θέλω να παντρευτώ μέχρι τα τριάντα μου», εφόσον θέλει να γνωρίσει και να χαρεί επιτέλους την ελευθερία της.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά δημιουργείται μια αστεία εικόνα της σημερινής εποχής, στην οποία οι άντρες ψάχνουν για μακροχρόνιες σχέσεις και γάμους και οι γυναίκες τα βλέπουν αυτά και τρέχουν κατοστάρια ωσάν σύγχρονες «Η νύφη το ‘σκασε», πριν καν μπουν στη διαδικασία να φορέσουν νυφικό. Καλά στέφανα και καλά κρασά, δηλαδή.
Συντάκτης: Γιώργος Πατούλης
ΠΗΓΗ pillowfights.gr