Ελευθερία Ζεμπίλη

Ζούμε σε μία εποχή που χαρακτηρίζεται από κρίση αξιών. Μία κρίση η οποία στο πέρασμα της παρασέρνει οτιδήποτε φωτεινό μπορεί να δώσει λάμψη στην κοινωνία μας. Μία κρίση στον κορμό της οποίας κατασπαράζονται η αλληλεγγύη, η κατανόηση, η υποχώρηση και η ακρόαση.

Εκεί, λοιπόν, που όλα μοιάζουν “γκρεμισμένα” έρχεται αυτό το κάτι που τα ξαναχτίζει. Έρχεται αυτό το χαμόγελο, που σε γεμίζει θετική ενέργεια, από έναν άγνωστο που απλά βρεθήκατε δίπλα στο λεωφορείο, αυτό το “υπάρχει μία θέση κενή εδώ για να καθίσετε”, που θα ακούσεις να λέει κάποιος σε έναν ηλικιωμένο και ίσως αρχικά να ντραπείς που δεν το πρότεινες πρώτος. Αυτό το “μην ανησυχείς, μέχρι να έρθεις σε καλύπτω εγώ ” που ακούς από τον φίλο σου και σε γεμίζει ανακούφιση, και άλλα πολλά και καθημερινά τα οποία έχουμε μάθει να θεωρούμε μικρά, όμως στην πραγματικότητα αναδεικνύουν το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ένα μεγαλείο το οποίο δεν θα μπορούσε να αναδείξει την διάσταση του αν δεν υπήρχαν αυτοί, οι οποίοι κόντρα σε όλες τις επιβολές της σύγχρονης πραγματικότητας, έχουν μάθει να αγαπούν τον άνθρωπο και να επενδύουν στην ανθρώπινη επικοινωνία. Αυτοί που με τον πλούσιο ψυχικό τους κόσμο, έχουν μάθει να παλεύουν για τις ανθρώπινες σχέσεις, να βοηθούν όσους το έχουν ανάγκη, χωρίς να περιμένουν κάποιο αντάλλαγμα αλλά απλά και μόνο επειδή τους βγαίνει αβίαστα, σαν μία ανάγκη που τους κάνει ακόμα πιο “πλούσιους”. Αυτοί οι οποίοι χωρίς να σκεφτούν το γιατί ή το πώς θα τρέξουν αυθόρμητα να προσφέρουν αυτό το κάτι που ζητάει αυτός ο κάποιος, που το πιο πιθανόν είναι να μην τον γνωρίζουν καν. Αυτοί οι οποίοι, πριν ικανοποιήσουν κάποια εγωιστική ανάγκη τους θα σκεφτούν αν βλάπτουν κάποιον άλλον, και αυτοί οι οποίοι σκέφτονται “χαμογελαστά” και “φωτεινά”.

Μπορεί να λεχθεί ως σεβασμός, ως υποχρέωση, ή ως συνείδηση αυτό το οποίο οδηγεί τους “αυτούς” στα παραπάνω. Όμως αυτό που πραγματικά μπορεί να τα χαρακτηρίσει και να τους δώσει το “χρώμα” το οποίο τους ταιριάζει, είναι η έννοια της καλοσύνης. Η αυθεντική, δηλαδή, και αβίαστη ανάγκη για το καλό. Αυτή η έννοια που χρωματίζει και φωτίζει στο σύνολο της, την ιδιότητα του ανθρώπου, που τον βοηθά να ξεχωρίζει και αντιστέκεται σε οποιαδήποτε νόρμα υπαγορεύει την φθορά της. Αυτή η έννοια, την οποία πολλοί πολεμούν επειδή δεν μπορούν να την φτάσουν, να τη νιώσουν, να την προσφέρουν.

Αυτή η έννοια την οποία πολλοί συνδέουν με την μαλθακότητα και την χαζομάρα επειδή δεν ξέρουν τι θα πει να προσφέρεις και να εκτιμάς. Πόσο εύκολο είναι τελικά να νιώθεις το καλό όταν όλα γύρω σου “φωνάζουν”πως είναι αδυναμία; Και αν είναι εύκολο να το νιώσεις πόσο εύκολο είναι να το δώσεις χωρίς να φοβηθείς ότι θα χάσεις;

Η απάντηση βρίσκεται σε όλες εκείνες τις φορές που η καλοσύνη μέσα σου ξεχείλιζε αλλά εσύ την απέρριπτες διακριτικά για να μην φανείς υπερβολικά “γλυκούλης” και κατά συνέπεια αδύναμος. Μήπως τελικά όλοι όσοι ταυτίζουν την καλοσύνη με την αδυναμία, φοβούνται την δύναμή της; Μήπως τα δικά τους ψυχικά ελλείμματα και η δική τους “φτωχή” παιδεία να γίνονται ο λόγος που εσύ φοβάσαι να δείξεις ότι είσαι καλοσυνάτος;

Άνοιξε τα μάτια σου, και άσε την φωτιά της καλοσύνης να κάψει οτιδήποτε προσπαθεί να στην στερήσει. Κοίτα αυτούς που στην προσφέρουν απλόχερα με ένα χαμόγελο και…ακολούθησε τους!

Από xiromeropress

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *