«Όπως το Αίμα Του έρεε πλούσια από το Άχραντο Του σώμα, έτσι υπερπλούσια ήταν και η αγάπη Του για τον άνθρωπο!
Σκεφτείτε ότι αυτό το ακάνθινο στεφάνι το χτυπούσαν με οποιοδήποτε μέσο εύρισκαν, για να μπαίνουν βαθύτερα στη σάρκα Του εκείνα τα φοβερά αγκάθια και να Του προξενούν μεγαλύτερο πόνο! Όλη τη νύχτα εκείνη που Τον έβαλαν στη φυλακή, Τον ύβριζαν, Τον μαστίγωναν, Τον ταπείνωναν και ασεβούσαν απέναντί Του, σαν να ήταν κάποιος αλήτης.
Και προχώρησε ο Κύριος κρατώντας τον Σταυρό, αλλά στο μέσο της πορείας προς τον Γολγοθά γονάτισε, έπεσε από το βάρος, από την εξάντληση, από τους πόνους, από το αίμα που έχυσε κι από τη θλίψη. Οι μαθητές Του, που συνέφαγαν μαζί Του, που είδαν τα θαύματα Του, που Τον πίστεψαν ολόψυχα ότι είναι ο Υιός του Θεού, που είχαν υποσχεθεί ότι θα θυσιαστούν γι’ Αυτόν, όταν θα εχρειάζετο, δεν ήταν κοντά Του, δειλίασαν. Τον είχαν εγκαταλείψει και μόνος Του προχωρούσε προς την μεγάλη θυσία. Η αχαριστία του ανθρώπου δεν έχει όρια! Και όχι μόνο οι μαθητές, αλλά και ο κόσμος που ευεργετήθηκε από Εκείνον, κανείς δεν τον υπερασπίστηκε.
Έχετε σκεφτεί, πώς σταυρώθηκε; Ποιοι ήταν οι τρομεροί πόνοι Του, όταν αυτοί οι βάρβαροι Τον άπλωσαν ύπτιο επάνω στον Σταύρο και τον κάρφωσαν ζωντανό με τα καρφιά του χαλκέως, εκείνα τα πρωτόγονα και απαίσια καρφιά! Σκεφτείτε το Αίμα Του να τινάζεται και να σκορπίζεται παντού! Σκεφτείτε την οδύνη Του, όταν σήκωσαν τον Σταύρο όρθιο και όλο το βάρος του σώματός του στηρίχθηκε επάνω στα καρφιά. Τι φοβερό πράγμα ήταν αυτό!
Μόνος, εντελώς εξαντλημένος, να υπομένει με τόση αγάπη, με τόση ανεξικακία και μακροθυμία εκείνο το μαρτύριο της καρφώσεως των χεριών και των ποδιών Του.
Και τότε έγινε σεισμός μέγας, εσείσθη η γη, ο ήλιος σκοτίσθηκε, έγινε χαλασμός όλου του κόσμου».
Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας