Χρόνια τώρα έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε ανθρώπους με μάσκες και δεν αναφέρομαι σε αυτές που καλύπτουν το στόμα αλλά στις άλλες τις πιο επικίνδυνες ,αυτές που καλύπτουν την ψυχή.
Πίσω από αυτές ζούμε την ζωή μας, προστατευμένοι, νομίζοντας ότι κρύβοντας τον πραγματικό εαυτό μας είμαστε ασφαλείς.
Μια μάσκα καλύπτει τα μάτια του άλλου. Και τα μάτια λένε ότι είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Αυτήν κρύβουν οι μάσκες. Την ψυχή. Πίσω από κάθε μάσκα βρίσκουν καταφύγιο οι φόβοι, οι ανασφάλειες και οι άμυνές μας. Η μάσκα κρατάει σε μια σταθερή απόσταση τον άλλον. Κι αν δεις ότι ενώ το παλεύεις η μάσκα δε λέει να ξεκολλήσει, τότε μάλλον δεν είσαι εσύ αυτός που κέρδισε την εμπιστοσύνη του άλλου, ώστε να σου αποκαλύψει το καθαρό κοίταγμά του. Δε σου αναγνωρίζει τη σημαντικότητα που είναι απαραίτητη για να αφεθεί σε μια τέτοια αποκάλυψη. Και ξαναφοράς εσύ τη δική σου μάσκα. Αυτήν που είχες αφαιρέσει γιατί πίστευες ότι το δικό σου βλέμμα είχε μια μικρή πιθανότητα να του επιτραπεί να συναντήσει την ψυχή που τόσο λαχταρούσε.
Και τότε την κρατάς λίγο πιο σφιχτά στο πρόσωπό σου, από άμυνα, να γίνει ένα με αυτό, να μην ξεκολλήσει.
