Ο τόπος μας πολύ δοκιμάστηκε μετά την επανάσταση του 1821 από τη ληστεία. Πολλοί ήσαν αυτοί που είχαν διαπράξει εγκλήματα και φυγοδικούσαν και ολιγότεροι οι ανυπότακτοι που δεν προσαρμόζονταν στην κοινωνία. Ένας από τους περίφημους λήσταρχους της περιοχής του Ξηρομέρου ήταν κι ο Σπύρος Ντελής. Γι’ αυτόν και τη δράση του έγραψε ο Γιάννης Βλαχογιάννης στις 7 Μαΐου 1870 στην εφημερίδα «ΑΙΩΝ». Εκεί με γλαφυρότητα εξιστορεί τη ζωή και τα εγκλήματα του αρχιληστή του Ξηρομέρου Ντελή.
«Ο αρχιληστής Σπύρος Ντελής, ου την καταστροφήν μετά των πέντε υπ’ αυτόν ληστών, ανηγγείλαμεν δια του φύλλου του Σαββάτου, κατήγετο εκ του χωρίου Αετού του Ξηρομέρου. Ήτον ανήρ σπανίας καλλονής προσώπου, αγαλματικής ευρυθμίας σώματος και χάριτος πολλής, ηλικίας δε νεωτάτης ετών περί τα 33. Αλλ’ οι εσχάτως ιδόντες αυτόν ομολογούσιν, ότι ο μακρός ληστρικός βίος και αι κακουχίαι ηλλοίωσαν κατά πολύ την πρώτην καλλονήν αυτού. Ο Ντελής εξήλθε ληστής, εν έτει 1864, αφού προηγουμένως υπέπεσεν εις διάφορα πλημμελήματα επί τραύμασιν, αλλ’ ηθωώθη. Η φύσις αυτού ην αιμοχαρής, ως φαίνεται και νεόθεν εξωθείτο εις το επάγγελμα, όπερ έμελλε να τον φέρη εις το οικτρόν τέλος, όπερ έλαβεν εν τω δάσει της Μάνινα. Δεν ηπατάτο ο Ντελής επί του τέλους αυτού πριν ή εξέλθη εις τον ληστρικόν βίον, παρεκινήθη παρά πολλών, όπως ησυχάση και μη εκτρέπηται εις εγκλήματα «Α!» απήντησεν, «ηξεύρω, ότι εις καμμιά ρευματιά θα βρομήση το κορμί μου». Αι αφορμαί δεν έλειψαν, όπως θεραπεύση τον πόθον του προς την ληστείαν. Εν έτει 1864 δύο στρατιώται, μεταβατικοί, εισελθόντες εις την οικίαν του, αυτού απόντος, εύρον την χήραν νύμφην του, προς ην, ως φαίνεται, προσηνέχθησαν αποτόμως, καλέσαντες αυτήν να τοις παρασκευάση να φάγωσι τι. Ο Ντελής επιστρέψας εις τον οίκον του, και υποπτεύσας τους κακούς τρόπους των στρατιωτών, αφού αντήλλαξεν ολίγας περιφρονητικάς λέξεις, μετ’ αυτών, τους εφόνευσεν αμέσως, φυγοδικών δε επί τω διπλώ φόνω τούτω, εξήλθε ληστής, εγγράψας δραματικωτάτας και φονικωτάτας σελίδας εν τοις ληστρικοίς χρονικοίς, εξ ων περιεργείας χάριν, παρατίθεμεν ενταύθα επεισόδια τινα μυθιστορικώτατα.
Ερασθείς της ωραίας θυγατρός πλουσίου τινός κατοίκου της Χρυσοβίτσης, Μάνθου (Τσόμπου) καλουμένου, αν μη απατώμεθα, εζήτησεν αυτήν εις γάμον από του πατρός αυτής, αλλ’ ως είπετο, έλαβε αρνητικήν απάντησιν. Τούτο δεν ήτον λόγος όπως παραιτηθή ο Ντελής της ιδέας του• τουναντίον πρόσωπον του χαρακτήρος του έμελλε να εύρη νέον ερεθισμόν εις το πάθος του, και απεφάσισε να αρπάση την κόρην δια της βίας. Επειδή ο Μάνθος, εννοών τας συνεπείας της αρνήσεώς του και γινώσκων προς τίνα έχει λογαριασμόν, προεφυλάσσετο πολύ, εγένετο χρεία δόλου, όπως εκτελεσθή το εκδικητικόν σχέδιον του αρχιληστού. Δύο συνέταιροί του, κατορθώσαντες να εισδύσωσιν εις την εν Χρυσοβίτση οικίαν του Μάνθου, εκρύβησαν εν αυτή. Επανελθών ο Μάνθος μετά της θυγατρός και των ανθρώπων του, και μηδέν υποπτευόμενος, έκλεισε την θύραν της οικίας του έσωθεν. Ότε οι πάντες ησύχαζαν, ανοίξαντες οι εντός κεκρυμμένοι λησταί την θύραν, έδωκαν ελευθέραν την είσοδον εις τον παραλοχεύοντα πλησίον Ντελήν και τους άλλους οπαδούς του. Αμείλικτος γενόμενος εις την ορμήν του, ο Ντελής απηγχόνισε τον κύριον της οικίας και πάντας τους εν αυτώ οκτώ τον αριθμόν, απήγαγε δε την κόρην, αφού έθηκε πυρ εις την οικίαν.
απόσπασμα απο ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ
ΤΟΥ ΞΗΡΟΜΕΡΟΥ
ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΙ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
ΤΗΣ ΧΡΥΣΟΒΙΤΣΑΣ ΞΗΡΟΜΕΡΟΥ
Αλέξανδρου Σάββα
Σύνδεσμος Χρυσοβιτσάνων Ξηρομερου