Ο «άγιος» του Καστελλόριζου είναι ηπειρώτης. Ο κατά κόσμον Αλέξανδρος Ζυγούρης κατάγεται απ΄τον Γοργόμυλο Φιλιππιάδας όπου και ξεχειμωνιάζει τα τελευταία 37 χρόνια καθότι από Άνοιξη ως και φθινόπωρο ζει και δημιουργεί στο ακριτικό νησί.
Ως γλύπτη τον ξέρουν οι περισσότεροι μα είναι πραγματικός καλλιτέχνης με την ευρύτερη έννοια του όρου. Ζωγράφος, ηθοποιός, φιλόσοφος..
Ψυχή τε και σώματι ασκητής. Ψηλή, λιπόσαρκη σιλουέτα, γκρίζα γένια κι αχτένιστα μαλλιά, βλέμμα ήσυχο, προσηλωμένο όταν δουλεύει ,ανέστιο τις υπόλοιπες ώρες. Φωνή βαθιά, μπάσα, σαν ηχώ ενός άλλου υπερβατικού κόσμου.
Οι ερημιές τον έλκυαν πάντα. Έτσι τον τράβηξε το Καστελλόριζο και τον έκανε δικό του. Δήμος και κάτοικοι του παραχώρησαν ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο στο λιμάνι να σμιλεύει πέτρες και μάρμαρα. Τον έκαναν άνθρωπό τους, βιτρίνα τους με τα χρόνια κι αυτός τους έκανε οικογένειά του.
zigourisa
Ώσπου τέσσερις δεκαετίες μετά η τοπική εκκλησία θέλησε να δώσει άλλη όψη στο έμπα του λιμανιού και να διώξει αυτόν που καστελλοριζιώτες ονόμασαν «άγιο» χωρίς να τη ρωτήσουν πρώτα. Θέλησε να ανεγείρει ναό στο σημείο, διεκδικώντας την έκταση απ΄τον δήμο και διώχνοντας τον γλύπτη με ασφαλιστικά μέτρα εναντίον του.
Το σκεπτικό της εκκλησίας; «Στην είσοδο του κόλπου-λιμένα βρίσκεται σε περίοπτη θέση μουσουλμανικό τέμενος, παρά το γεγονός ότι το Καστελλόριζο ήταν ανέκαθεν ελληνικό-κατοικημένο αποκλειστικά από Έλληνες ορθόδοξους χριστιανούς κατοίκους, δημιουργώντας ωστόσο την ψευδαίσθηση στους ξένους επισκέπτες και σε κακόπιστους εχθρούς της πατρίδας ότι το νησί είχε και έχει μουσουλμάνους κατοίκους και ως εκ τούτου έχει σχέση με τα απέναντι σε απόσταση λίγων μιλίων παράλια».
Για την εκκλησία η εμφάνιση του Αλέξανδρου Ζυγούρη παρότι προσιδιάζει μ΄αυτή του Χριστού, είναι η αλήθεια, (δεν υποδύθηκε τυχαία τέτοιους ρόλους σε ταινίες στο παρελθόν) είναι απορριπτέα. Στα ασφαλιστικά της μέτρα επικαλείται ως επιχείρημα ότι: «Ζει ιδιόρρυθμα σε σκηνή, δεν διαθέτει οικοσκευή, λαξεύει βράχους και τέλος περπατάει ξυπόλυτος».
Η τελευταία του περιπέτεια θύμιζε το «ο χριστός ξανασταυρώνεται» ευτυχώς χωρίς το τέλος που επέλεξε ο Καζαντζάκης για τον ήρωά του.
Η επιχειρηματολογία της εκκλησίας κατέπεσε στο Δικαστήριο πριν λίγο καιρό που συζητήθηκε η αίτηση ασφαλιστικών μέτρων αλλά μένει το ερώτημα: Δεν αποτελεί πια πρότυπο ζωής για την εκκλησία η απαλλαγή από γήινες ανέσεις κι απολαύσεις; Είναι δηλαδή μεμπτό και σκανδαλίζει ένας που επιλέγει να ζει χωρίς σπίτι κι αυτοκίνητο, χωρίς κουστούμι και laptop χωρίς γεύμα και δείπνα παρά με ό,τι βρει στη φύση, με ό,τι του προσφέρουν, ακόμη και με νερό μόνο άντε και μια λεμονάδα όταν σμιλεύει πέτρες όλη μέρα;
Η Φιλιππιάδα, δήμος Ζηρού πια, σχεδόν αγνοεί το καλλιτεχνικό μέγεθος του τέκνου της και δεν έχει κάνει τίποτα ως τώρα αναγνωριστικό. Στα Δωδεκάνησα όμως και διεθνώς ο Αλ. Ζυγούρης τιμάται ως τοτέμ της γλυπτικής και όχι μόνο. Έργα του βρίσκονται στην Ινδία, στη Γερμανία, σ’ όλο τον κόσμο και τον μικρόκοσμο του χωριού του, τον Γοργόμυλο. Έχει μεταμορφώσει σε εξαίσια γλυπτά αιγιοπελαγίτικα μάρμαρα, βότσαλα αλλά και λιθάρια Ξηροβουνίου.
Παρακολουθώντας την τελευταία περιπέτειά του μέσα από δημοσιεύματα της «Ροδιακής» του μεταφέρουμε λίγη θέρμη και χαρά απ΄την ορεινή πατρίδα.
Γράφει: Ρούλα Χρήστου
πηγη http://www.epiruspost.gr/
