Ο "Ταρζάν" του Ράλλυ Ακρόπολις,η συγκλονιστική ιστορία του Αστυφύλακα από την Ευρυτανία που έγινε θρύλος !

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ

ΑΠΟ ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑΣ ΟΔΗΓΟΣ ΣΤΟ ΡΑΛΛΥ ΓΡΑΦΩΝΤΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑ!
Ο … Ταρζάν, κατά κόσμον Γιώργος Μπούργος καταγόταν από τα πανέμορφα Φουρνά της Ευρυτανίας.
Ζούσε στην Αθήνα και ήταν αστυφύλακας! Στις αρχές της τέταρτης δεκαετίας της ζωής του διαγνώστηκε ότι πάσχει από φυματίωση και οι μέρες του είναι μετρημένες …Η λύση μονόδρομος:
Έπρεπε να μεταφερθεί στο βουνό όπου ο καθαρός αέρας ίσως τον βοηθούσε. Έτσι λοιπόν πήρε την μεγάλη απόφαση, παράτησε την πρωτεύουσα και επέστρεψε στον τόπο της καταγωγής του για να περάσει τις τελευταίες μέρες της ζωής του. Μιας ζωής που διήρκεσε κι άλλα 52 χρόνια γιατί το οξυγόνο του βουνού, η ηρεμία, η γαλήνη του τοπίου και της ψυχής γιάτρεψαν τον κυρ-Γιώργη κι ανέτρεψαν τις επιστημονικές προβλέψεις!!! Η καλύβα του Ταρζάν βρίσκεται στην τοποθεσία «Ζαχαράκη» στα σύνορα των νομών Φθιώτιδας, Ευρυτανίας και Καρδίτσας. Απέχει μόλις 6 χλμ. από τη Ρεντίνα, 12 χλμ. από τα Φουρνά, 52 χλμ. από το Καρπενήσι και 80 χλμ. από την Λαμία. Είναι ένας παραδεισένιος τόπος, πνιγμένος στο πράσινο, με θεόρατα έλατα, φτέρες και κάθε είδους δένδρο. Σίγουρα ο Ταρζάν δεν επέλεξε τυχαία τούτο τον τόπο.
Η τοποθεσία πήρε το όνομά της από τον Ρεντινιώτη Κώστα Ζαχαράκη που στα 36 του χρόνια, στα Τρίκαλα το 1822, έχασε την ζωή του στην εξέγερση εναντίων των Τούρκων. Ο Κώστας Ζαχαράκης που ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας είχε χτίσει μια βρύση σ’ αυτόν τον τόπο κι έτσι το μέρος πήρε το όνομά του. Σήμερα είναι ένας απέραντος χώρος αναψυχής με παιδική χαρά, μπασκέτες, τραπεζάκια, χώρους για ψήσιμο, με την εκκλησία των Αγίων Αναργύρων που χτίστηκε την δεκαετία του 1950 δίπλα στη καλύβα του περίφημου Ταρζάν και το ξύλινο σπιτάκι του Δασαρχείου Ρεντίνας.
.


Μετά το «Ζαχαράκη» ο δρόμος κατηφορίζει για την Ρεντίνα, για το Σμόκοβο και για τον κάμπο της Καρδίτσας.
Το ράλλυ Ακρόπολις περνούσε από την καλύβα του Ταρζάν από το 22ο του 1975. Τότε η ειδική διαδρομή ονομαζόταν «Φουρνά». Ειδική με αυτούσιο το όνομα Ταρζάν! πρωτοεμφανίζεται στο 26ο του 1979 (σ’ εκείνον τον συγκλονιστικό αγώνα που μόνο στο 1ου σκέλος Αθήνα-Καλαμπάκα Ι εγκατέλειψαν 79 αυτοκίνητα) και στο επόμενο 27ο του 1980 μετονομάζεται σε ….νέος Ταρζάν!!! Έξι χρόνια αργότερα στο 33ο του 1986 η ειδική εμφανίζεται ξανά στον αγώνα ως Ταρζάν στην κλασική της έκδοση των εφιαλτικών 30,3 χλμ ανάμεσα σε απίστευτης ομορφιάς βουνίσια τοπία. Ξεκινούσε από την καλύβα του Ταρζάν και τερμάτιζε στο γήπεδο της Τσούκας πρίν το μαγικό κατηφόρι. Η παρουσία της ειδικής στον εθνικό μας αγώνα είναι συνεχής μέχρι και το 42ο του 1995.Τα τελευταία τέσσερα χρόνια είχε μετονομαστεί σε Ρεντίνα-Ταρζάν αφού χρησιμοποιούσε το 2ο μισό του κλασικού Ταρζάν (τερματισμός στην Τσούκα).
Το 2003 στην εορταστική 50ή διοργάνωση του εθνικού μας αγώνα, η ειδική που μάλιστα διεξήχθη δύο φορές, είχε απλώς το θρυλικό όνομα του Ταρζάν όχι όμως και την γοητεία…
Η τ. Διευθύντρια του Δημοτικού Σχολείου Φουρνά κ. Ρίτσα Σαψάλη-Παλάσκα, τον Αύγουστο του 1989 έγραφε για τον Ταρζάν: «Φθιώτιδα, Ευρυτανία, Καρδίτσα ενώνονται σ’ αυτόν τον μαγευτικό βουνίσιο αυχένα απ’ όπου βλέπεις προς τα βόρεια την Ρεντίνα και προς τα νότια τον Τυμφρηστό. Ολόγυρα έλατα και φτέρες. Βασιλιάς σ’ όλη αυτή την πανδαισία της φύσεως ο Ταρζάν, το στοιχειό του δάσους, ο φίλος των κυνηγών, ο νέος Ροβινσώνας. Αφού έζησε την ζωή του όπως όλοι, πήρε το μήνυμα ότι δεν του απομένει ζωή και στην απελπισία του ήρθε εδώ, μήπως και …και ρίζωσε σαν τα έλατα. Χρόνια τώρα όποιος περνάει από εκεί θα σταματήσει να περιεργαστεί και να κουβεντιάσει μ’ αυτόν τον σπιρτόζο γέρο των ενενήντα και επέκεινα ετών με την μακριά λευκή γενειάδα και τη κοτσίδα στα μαλλιά. Είναι περιποιητικός και πολύτιμος, εξυπηρετεί τους πάντες όσο μπορεί. Οι κυνηγοί τον χειμώνα εδώ έχουν το ορμητήριό τους και το χιούμορ σπάει κόκαλα, αστεία και πειράγματα λες και είναι έφηβος. Η καλύβα του γεμάτη από τα πιο ετερόκλητα πράγματα, εμπόρευμα, υφάσματα, βιβλία, φωτογραφίες, τραπέζια, κατσαρόλες, αφιερώματα ατάκτως ειρημένα, ενθύμια, ποτήρια και πάνω απ’ όλα, τα γνωμικά, τα αποφθέγματα του Ταρζάν που εκφράζουν την δική του πλευρά, την δική του αντίληψη για την ζωή , την δική του φιλοσοφία, τυπωμένα πάνω σε σανίδες, άλλα μέσα κι άλλα απ’ έξω, με μεγάλα γράμματα για να διαβάζονται από μακριά:
-Παραπονιόμουν που δεν είχα παπούτσια ως την στιγμή που είδα κάποιον που του έλλειπαν τα πόδια.
-Το σήμερα έφυγε, το αύριο δεν ήρθε ακόμα ,μην το αφήσεις να πάει χαμένο.
-Ομιλούν οι πόρνες περί ηθικής και οι προδότες περί πατρίδος.
-Όστις την γλώσσαν της αληθείας ομιλεί, στερείται φίλων και εχθρών.
-Ο Ταρζάν είναι καλός αλλά η αλεπού του τρώει τις κότες.
-Γνώρισα ανθρώπους κι αγάπησα τα ζώα.
Κατηφορίζοντας ανάμεσα στα δασιά έλατα κάναμε σιωπηλά την ευχή μας: Φίλε Ταρζάν, ευχόμαστε να σε βρίσκουμε κάθε χρόνο στο διηνεκές, ψηλά στο Ζαχαράκη βιγλάτορα στο δικό σου ιδιόμορφο και ασκητικό κάστρο, φύλακα πιστό των αναμνήσεων, μοναχικέ οδοιπόρε, Δον Κιχώτη των μοντέρνων καιρών χωρίς άλογο, χωρίς Σάντσο, χωρίς Δουλτσινέα, κυνηγέ των δικών σου ανεμόμυλων. Καλή αντάμωση και πάλι.»


Ο αγαπημένος όλων των Ελλήνων αλλά και πολλών παγκόσμιων οδηγών ,ο Ταρζάν, ο κυρ-Γιώργης Μπούργος, έφυγε από την ζωή τον χειμώνα του 1992 σε ηλικία 92 ετών!!! Ο χειμώνας με τα χιόνια του ήταν πολύ βαρύς για την ήδη ταλαιπωρημένη υγεία του γέροντα. Εκεί στην καλύβα –κέντρο του κόσμου του εγκατέλειψε τα εγκόσμια ο ανένταχτος γέροντας όπως σκέφτηκε μισόν αιώνα πριν… Κρατώ στην μνήμη μου τι έγραφαν οι 4Τροχοί στην Ειδική Έκδοση: «Οδηγός του Θεατή» για το 42ο Ακρόπολις του 1995: «Ο θρύλος πέθανε, η ειδική άλλαξε πορεία αλλά και φιλοσοφία»
Παρ’ ότι ο Ταρζάν ήταν μια πολύ ξεχωριστή ειδική, όλοι οι παγκόσμιοι οδηγοί του W.R.C. που την είχαν τρέξει την αγαπούσαν, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Οριόλ που τον Ιούνιο του 1991 οδηγώντας την FINA-Integralle διάλυσε εκεί τροχό-ζάντα-ανάρτηση χάνοντας την αρχηγία και την νίκη στον αγώνα! Παρ’ όλα αυτά δήλωνε πως ήταν η αγαπημένη του Ακροπολική Ειδική Διαδρομή…

Στο διαδικτυακό δημοψήφισμα “Hall of fame” που πραγματοποίησε η Ε.Λ.Π.Α. από 16/12/2010 έως 3/3/2012 για το ποια είναι η πιο γνωστή Ακροπολική Ειδική Διαδρομή, ο Ταρζάν ήρθε 4ος παίρνοντας το 11% από τους 1500 ψήφους αυτών που συμμετείχαν, όμως στην συνείδηση των απανταχού φίλων κι εραστών της Ακροπολικής περιπέτειας, ο Ταρζάν παραμένει ως σύμβολο διαχρονικό.
.
Τον Σεπτέμβριο του 2001 δημοσιογραφική ομάδα του περιοδικού DRIVE (Νίκος Σαρατσιώτης & Χρήστος Καραγιωργάκης) έκανε ένα οδοιπορικό- αφιέρωμα στον Ταρζάν και στην ιστορία του. Τότε, την καλύβα του Ταρζάν (χωρίς να έχει αλλάξει την φιλοσοφία του χώρου) την διατηρούσε η κα. Σοφία ως καταφύγιο ξεκούρασης για τους περαστικούς.

Η κα. Σοφία δήλωσε: «Ήταν περήφανος ο γέροντας. Δυνατός και σκληροτράχηλος μέχρι την ημέρα που πέθανε. Ζούσε μονάχος του. Δεν είχε κάποιον να τον προσέχει γιατί απλά δεν τον χρειαζόταν. Αντίθετα αυτός φρόντιζε όσους περνούσαν από την καλύβα του. Τότε που γινόταν ο δρόμος για τα Φουρνά, είχε τους εργάτες της ΜΟΜΑ και τους κοίμιζε στην καλύβα του. Ψήνανε το βράδυ στο τζάκι κοντοσούβλι και παιδάκια, πίνανε κρασάκι και λέγανε ιστορίες. Ο Ταρζάν είχε την καλύβα του ανοιχτή σε όλους. Δεν ήτανε ερημίτης. Δεν ήρθε εδώ για να μονάσει. Κατέβαινε στην Αθήνα για να βλέπει την κόρη του, και στο χωριό ερχόταν, όμως έμενε εδώ γιατί του άρεσε. Στο χωριό όλοι τον εκτιμούσαν και τον αγαπούσαν. Ήταν γραμματιζούμενος άνθρωπος, σοφός, και όποιος χωριανός χρειαζόταν βοήθεια ερχόταν στον παππού. Του Ταρζάν του άρεσαν τα ράλλυ. Ευχότανε σε όλους καλή επιτυχία και καθότανε στην καρέκλα του εδώ στην σκιά και τους κοιτούσε που ξεκινούσαν. Του άρεσε να ακούει τις μηχανές να γκαζώνουν.»
Σήμερα η καλύβα του Ταρζάν είναι κλειστή για τους περαστικούς, απομεινάρι αίγλης άλλως ημερών, παραμένει όμως σημείο αναφοράς διαχρονικό για τον τόπο και την ιστορία του.

Ο μέγιστος Κώστας Στεφανής σε συνέντευξή του στον δημοσιογράφο Βασίλη Τσακίρογλου που δημοσιεύτηκε στο «Επτά Ημέρες» της «Καθημερινής» την Κυριακή 30 Μαίου 2004, με τον δικό του μοναδικό τρόπο, μιλάει για τον Ταρζάν και την σχέση που σχέση που είχαν:
«Ένας μοναχικός άνθρωπος στον Τυμφρηστό…» «Για εμένα το Ακρόπολις είναι ο «Ταρζάν», ένας μοναχικός άνθρωπος του βουνού που έμενε σ’ ένα σπιτάκι του δάσους στον Τυμφρηστό, μετά το χωριό Ζαχαράκι, πηγαίνοντας προς Φουρνά. Εκεί γινόταν μια από τις χαρακτηριστικές και διάσημες ειδικές διαδρομές του Ακρόπολις και είχε πάρει το όνομά της ακριβώς από το καλύβι του μπάρμπα-Γιώργου, του Ταρζάν, του οποίου το επώνυμο δεν έμαθα ποτέ. Θυμάμαι τα συνθήματα που έγραφε σε σανίδα έξω από το σπιτάκι του, όπως : «Ο μπάρμπα-Γιώργος είναι καλός, αλλά η αλεπού τρώει τις κότες». Ήταν ένας μοναχικός τύπος, κοντούλης, καραφλός, ο οποίος με αποκαλούσε «ανιψούδι». Κάθε φορά τον ρωτούσα: «Τι να σου φέρω, μπάρμπα, την άλλη εβδομάδα που θα έρθω για δοκιμές;» – «Καφέ, ζάχαρη και τσιγάρα», έλεγε εκείνος πάντοτε. – «Τι τσιγάρα;» – «Ότι να ‘ναι», επέμενε. – «Μα, δεν μπορεί. Για τη ζάχαρη και τον καφέ πες ότι δεν πειράζει, τι μάρκα είναι. Αλλά για το τσιγάρο που καπνίζεις, για το λαιμό σου, πρέπει να έχεις προτίμηση». – «Τι μου λες τώρα; Ξέρεις τι καπνίζω το χειμώνα, όταν είμαι αποκλεισμένος από τα χιόνια; ‘‘Καθημερινή’’ και πουρνάρι. Τρίβω πουρναρόφυλλα, κόβω εφημερίδα και στρίβω τσιγάρο. Τραβάω δυο τζούρες και πέφτω ξερός για ύπνο». Κάνοντας δοκιμές για τον αγώνα του 1978, ο Ιαβέρης κι εγώ, ήμασταν στο σπιτάκι του Ταρζάν. Ξαφνικά, μέσα στην ησυχία του δάσους ακούσαμε το μουγκρητό ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου. Σε λίγο έξω από το καλύβι ήταν παρκαρισμένο ένα εργοστασιακό Φίατ Μιραφιόρι και ο οδηγός του, ο Μάρκου Άλλεν χτυπούσε την πόρτα. Ο Ταρζάν τον κοίταζε απορημένος, έτσι ψηλός και επιβλητικός που ήταν ο Φιλανδός. Ο Ιαβέρης του έκλεισε το μάτι και τον ρώτησε επίτηδες: «Γουάτ ντου γιου γουόντ του ντρίνκ;» Ο Άλλεν, πιάνοντας το μήνυμα, είπε: «Ουίσκι». Ο μπάρμπα-Γιώργος τον κοίταξε εμβρόντητος και ύστερα από κάποια δευτερόλεπτα περίσκεψης εξήγησε στον παγκόσμιο πρωταθλητή σε άπταιστα ελληνικά, συλλαβιστά όμως , για να καταλάβει: «Τι ουίσκι, ορέ ζαγάρ; Εδώ δεν έχουμε λαδάκι για το καντήλι, ουίσκι μου ζητάς;».

Ο Ταρζάν είχε πολύ καλές σχέσεις με τον Τζώνυ Πεσματζόγλου. Κάποτε, όταν είχε καιρό να τον δει, μου ζήτησε να δώσω κάτι εκ μέρους του στην γραμματέα του Τζώνυ. Έβγαλε λοιπόν με προσοχή από εκεί που τα είχε φυλαγμένα δυο μικρά ματσάκια αμάραντο. «Κρεμάστηκα από τα βράχια με σχοινιά για να τα μαζέψω» μου είπε. «Πάρε τα, είναι ένα για εκείνην και ένα για τη γυναίκα σου». Αυτά τα σπάνια λουλουδάκια ήταν η ψυχή του Ταρζάν, οι διαφορετικές αξίες ενός ανθρώπου μακριά από την ζωή που εμείς οι άλλοι ζούσαμε. Ο μπάρμπα-Γιώργος πέθανε με έναν τραγικό τρόπο, πέθανε από την σύγχρονη Ελλάδα. Ένα βράδυ εισέβαλαν στο καλύβι του κάτι Αλβανοί, τον ξυλοκόπησαν άγρια για να του πάρουν όσα χρήματα είχε-που δεν είχε. Βρέθηκε στο νοσοκομείο στην Αθήνα σε πολύ κακή κατάσταση. Όταν συνήλθε, επέστρεψε στο καλύβι του, δεν άντεχε στην πόλη. Το δασαρχείο της Ρεντίνας του πήγαινε συχνά ξύλα, όμως εκείνος ο χειμώνας ήταν πολύ βαρύς και το χιόνι είχε καλύψει τα πάντα. Έμμεινε πολλές ημέρες αποκλεισμένος. Όταν άνοιξαν τον δρόμο ως το καλύβι του, τον βρήκαν ξυλιασμένο, να πολεμάει με ένα τσεκούρι να σπάσει την πόρτα, προφανώς για να την κάψει στο τζάκι. Αν μου ζητούσαν να φυλάξω μια εικόνα από το Ακρόπολις, θα κρατούσα τον κόσμο της επαρχίας, τους ανθρώπους που παρατάσσονταν επί χιλιόμετρα για να δουν τα αυτοκίνητα να περνούν. Περνούσαμε από την Καρδίτσα για να πάμε στην Καλαμπάκα, τα σχολεία της περιοχής δεν άνοιγαν τις μέρες του Ακρόπολις. Και ήταν όλα τα παιδάκια με τις σημαίες στα χέρια και ζητωκραύγαζαν καθώς φτάναμε, πηγαίνοντας – επίτηδες για να τους ευχαριστήσουμε – με τις πάντες μέσα στις πλατείες. Κι εκείνοι ξεσηκώνονταν και φώναζαν. Ήταν γι’ αυτούς, αλλά και για μας, ένα πανηγύρι.»

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος το 1972 έγραψε ένα καθαρά πολιτικό τραγούδι που οι στίχοι του ταιριάζουν στις παραπάνω αράδες: «Θα πάω στην ζούγκλα με τον Ταρζάν, θα την περνάω φίνα,
Θα πάω στην ζούγκλα με τον Ταρζάν, θα φύγω σ’ ένα μήνα
Κι αν θα με φάνε τα’ άγρια θηρία, θα με γράψουν και στην ιστορία
Πως με φάγανε τα ζώα κι όχι η μπόρα του αιώνα…»
Έρευνα-επιμέλεια δημοσίευσης: Φάνης Τσάκαλος
Άμφισσα.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1)«Ιστορικές διαδρομές: «Ταρζάν » του Νίκου Σαρατσιώτη, Περιοδικό DRIVE, τεύχος Νο 51, Αθήνα Σεπτέμβριος 2001.
2)Εφημερίδα «Η Καθημερινή», «Επτά Ημέρες», «Η Ντόλυ, ο Πλαπούτας, ο Ταρζάν». Συνέντευξη του Κώστα Στεφανή στον δημοσιογράφο Βασίλη Τσακίρογλου. Αθήνα, Κυριακή 30 Μαΐου 2004.
3)Δημοσίευση: Εφημερίδα «Αχιλλέας» Μακρακώμης.
Και στο http://www. foyrna-eurutanias.blogspot.com 15 Sept.2000
xwmatinos.gr

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ