Γράφει η ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ ΓΕΡΟΧΡΗΣΤΟΥ

Το βυζαντινό κράτος ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με το θεσμό του Αυτοκράτορα. Ο θεσμός αυτός δεν τέθηκε ποτέ υπό αμφισβήτηση. Κρατική εξουσία χωρίς αυτοκράτορα ήταν αδιανόητη.
Ο θεσμός του αυτοκράτορα αποτελούσε αδιάσπαστη συνέχεια της παράδοσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η εισαγωγή του Χριστιανισμού αποτέλεσε ιδεολογική τομή σε σχέση με την αρχαία παράδοση, όχι όμως από νομικής άποψης. Τα όσα σχετίζονται με τη σφαίρα της αυτοκρατορικής Αυλής θεωρούνται ιερά (sacra). Οι υποθέσεις της Αυλής θεωρούνται sacra secreta.

Επί Μεγάλου Κωνσταντίνου έγινε η σύζευξη των στοιχείων της υστερορωμαϊκής αυτοκρατορικής ιδεολογίας που ήταν η Δεσποτεία, με τη Χριστιανική θρησκεία. Ο αυτοκράτορας από Θεός έγινε Ισαπόστολος. Στον καιρό του Διοκλητιανού ο αυτοκράτορας ήταν Θεός. Επί Κωνσταντίνου ο αυτοκράτορας ήταν «εκ Θεού», δηλαδή με πρόνοια και ευλογία Θεού. Ήταν αντιπρόσωπος του Θεού στη γη.
Ύψιστο καθήκον του αυτοκράτορα ήταν η «μίμησης Θεού» ή «ομοίωσης Θεού». Ο αυτοκράτορας ήταν «θεοφιλής», δηλαδή ήταν υποχρεωμένος να είναι ευεργέτης του λαού. Σημαντικότατο στοιχείο της αυτοκρατορικής ιδεολογίας ήταν η Φιλανθρωπία. Ως αυταρχικός δεσπότης ο αυτοκράτορας δεν ήταν δεσμευμένος από τους νόμους, ωστόσο επικρατεί η ιδέα του δικαίου αυτοκράτορα.
Άρα ο Βασιλεύς στις πηγές των Βυζαντινών αναφέρεται ο «Καλός Αυτοκράτορας» ενώ ο Τύραννος είναι ο «Κακός αυτοκράτορας».
ΠΗΓΗ: Πανεπιστημιακές σημειώσεις του μαθήματος: Εισαγωγή στη Βυζαντινή Ιστορία. Πανεπιστήμιο κύπρου.

Από xiromeropress

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *