Κατάγομαι από μία γωνιά της Ελλάδας, το Αιτωλικό, ένα μικρό νησάκι στη Λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου – Αιτωλικού, στον νομό Αιτωλοακαρνανίας, τον λιγότερο τουριστικά αναπτυγμένο νομό της χώρας.
Οι αμμοθίνες που δημιουργούν οι φερτές ύλες που αποθέτει ο Αχελώος στις εκβολές του φράζουν την είσοδο ενός μεγάλου κόλπου και δημιουργούν τη λιμνοθάλασσα, όπου το νερό δεν έχει μεγάλο βάθος και είναι υφάλμυρο. Το γεγονός αυτό οφείλεται στο ότι τα αλμυρά νερά του ανοιχτού πελάγους, που περνάνε μέσα από ανοίγματα στους αμμόλοφους αναμειγνύονται με τα γλυκά νερά από τα ρυάκια που εκβάλουν στον κόλπο, αλλά και τις υπόγειες υδάτινες μάζες του Αχελώου.
Πρόκειται για ένα οικοσύστημα μοναδικής ομορφιάς, αλλά και εξωτερικά ευάλωτο. Η οποιαδήποτε αλλαγή στην ισορροπία ανάμεσα στο αλμυρό και γλυκό νερό, μπορεί να έχει τρομακτικές επιπτώσεις στο περιβάλλον.
Μεγάλο μέρος της περιοχής είναι ενταγμένο στο ευρωπαϊκό δίκτυο προστατευόμενων περιοχών Natura 2000.
Στην ουσία όμως πρόκειται για έναν πανέμορφο τόπο που όχι μόνο δεν προστατεύει κανείς, αλλά αντίθετα είναι εγκαταλειμμένος σε κάθε είδους καταστροφική ανθρώπινη δραστηριότητα.
Ολόκληροι λόφοι μετατρέπονται σε νταμάρια προκειμένου να δημιουργηθούν χωματόδρομοι για να μπορούν οι ψαράδες να φτάνουν στα «διβάρια», τα απομακρυσμένα ψαροχώρια τους.
Η αλόγιστη χρήση φυτοφαρμάκων στην περιοχή, που ξεπλένονται από τις βροχές και καταλήγουν στη λιμνοθάλασσα, έχει σαν αποτέλεσμα μεγάλες εκτάσεις να καλύπτονται από υδροχαρή φυτά. Με τη σειρά τους αυτά αποσυντίθενται και κατακάθονται στον πυθμένα δημιουργώντας ένα τοξικό μείγμα αερίων, που απειλούν να διαρρεύσουν στην ατμόσφαιρα κάθε φορά που γίνεται μεγάλη θαλασσοταραχή.
Η αλόγιστη αλιεία έχει σχεδόν εξαφανίσει πολλά από τα είδη ψαριών που κάποτε αφθονούσαν στην περιοχή.
Το κυνήγι καλά κρατεί ακόμα και τις εποχές που υποτίθεται ότι απαγορεύεται, με αποτέλεσμα να μη μπορεί κανείς να θαυμάσει τα αποδημητικά πουλιά που ξεκινούν μεγαλόπρεπα για τα μακρινά τους χωρίς να ακούει τις αποτρόπαιες πιστολιές από τις καραμπίνες.
Μου έχει τύχει να δω στην άκρη του δρόμου πέντε αλεπούδες σκοτωμένες και πεταμένες, σαν ένα σημάδι ότι εδώ δεν ισχύουν οι νόμοι, ούτε οι ευαισθησίες των οικολόγων.
Οι ξύλινες εξέδρες παρατήρησης που είχε κατασκευάσει πριν από κάποια χρόνια ο τοπικός Φορέας Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών (ΦοΔΠΠ), έγιναν παρανάλωμα του πυρός, καθώς οι κάτοικοι της περιοχής επιθυμούν να παραμείνει απροστάτευτη.
Στους αμμόλοφους κυριαρχούν τα beach bars που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι παρά αυθαίρετες κατασκευές, χωρίς κανένα σεβασμό για το περιβάλλον.
Η οποιαδήποτε συζήτηση για ήπιες μορφές αξιοποίησης, που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην οικονομία της περιοχής με λιγότερες οικολογικές επιπτώσεις πέφτει στο κενό.
Εδώ είναι μια άγρια Δύση όπου οι νόμοι και οι κανόνες απλά δεν ισχύουν. Κι όλα αυτά με την ανοχή της πολιτείας που στη χειρότερη περίπτωση αδιαφορεί και στην καλύτερη αδυνατεί να προστατεύσει την περιοχή.
Δυστυχώς το ίδιο συμβαίνει στη συντριπτική πλειοψηφία των περιοχών Natura 2000, γεγονός που σημαίνει ότι οι πιο όμορφες γωνιές της Ελλάδας είναι παρατημένες στο έλεος της ανθρώπινης βλακείας.
Η οποία, ως γνωστόν, δεν έχει όρια.
Δημήτρης Γαλάνης – in.gr
