παλιαμπελο
Στα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους η Αθήνα βρισκόταν υπό την «επίδραση» του ιταλικού μελοδράματος. Το ελληνικό θέατρο ελάχιστα υποστηριζόταν από την πολιτεία, αφού οι κυβερνήσεις του Όθωνα επιδοτούσαν επί μακρόν το ιταλικό μελόδραμα. Στα πόδια των Ιταλίδων αοιδών κατατίθεντο όχι μόνον οι καρδιές, αλλά και οι περιουσίες των Ελλήνων που δεν ήταν τότε και πολύ μεγάλες.
Οι μουσικές παραστάσεις δίνονταν στο θέατρο που είχε ανοίξει ένας Ιταλός ονόματι Σανσόνι ή Σαντόνι, το οποίο αγόρασε αργότερα ο Μπούκουρας. Τους πρώτους μήνες του 1840 ο θεατρικός επιχειρηματίας είχε καλέσει έναν ιταλικό θίασο. Οι φουστανελοφόροι θεατές είχαν χωριστεί σε δυο «στρατόπεδα»: άλλοι θέλγονταν από τα κάλλη της πρωταγωνίστριας Ρίτας Μπάσσο κι άλλοι από την αοιδό Λούλι. Κάθε βράδυ το θέατρο ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Στις πρώτες θέσεις κάθονταν οι «αριστοκράτες» της εποχής που πρόσφεραν στην πρωταγωνίστρια τα απαραίτητα λουλούδια αλλά και πανάκριβα κοσμήματα, ενώ στα τελευταία καθίσματα άνθρωποι από τα λαϊκά στρώματα. Μόνιμος θεατής ήταν ένας μικροκτηματίας της Αττικής και παλιός αγωνιστής, ο Κ. Δούκας.
Ένθερμος θαυμαστής της Ιταλίδας πριμαντόνας ήταν ασυγκράτητος σε δώρα και σε εκδηλώσεις. Σε κάθε παράσταση δεν έπαυε να φωνάζει: «Μπλάβο, Λίτα, Μπλάβο». Ήθελε να πει «μπράβο, Ρίτα», αλλά, επειδή ήταν κουτσοδόντης, δεν μπορούσε να προφέρει το ρο. Η διαρκής αυτή αναφώνησή του έγινε αιτία να του δοθεί το παρωνύμιο «μπράβος – μπράβος». Ένα βράδυ κατά τη διάρκεια της παράστασης η Ιταλίδα πρωταγωνίστρια σήκωσε κάπως τολμηρότερα το φόρεμά της. Ο Δούκας ενθουσιάστηκε, σηκώθηκε από τη θέση του και άρχισε να φωνάζει: «Πατριώται! Ζήτω το ιταλικό!Ας πάει και το παλιάμπελο!». Όντως, για να κάνει δώρα στην Μπάσσο, είχε πουλήσει και το τελευταίο αμπέλι της περιουσίας του.
chronontoulapo.wordpress.com

Από xiromeropress

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *