Στην Αρχαία Ελλάδα οι Λύκοι ταυτίζονταν με τους μύστες ιερείς. Σε πολλά μυστήρια οι υψηλόβαθμοι αυτοί μύστες, συμμετείχαν στις ηλιακές τελετές του αστέρα Σείριου, του αστερισμού του Κυνός (Σκύλου). Οι μεμυημένοι λοιπόν ήταν οι πεφωτισμένοι. Ο Φοίβος Απόλλων, καλείται και Λυκ-ωρεύς, ο φύλαξ τού φωτός. Ωρώ = φυλάττω.Ο λύκος λοιπόν είναι έκφραση του ηλιακού πνεύματος και του ανώτερου πνευματικού Εγώ.
Ο λύκος είναι από τα πιο παρεξηγημένα άγρια ζώα σήμερα από τον αντιπαραδοσιακό άνθρωπο, θεωρείται ως η προσωποποίηση του κακού. Παρ’ όλ’ αυτά ο λύκος δεν μισούσε τον άνθρωπο ποτέ, ούτε ο άνθρωπος τον λύκο σε παλαιότερες εποχές και φυλές. Αν και αργότερα ο ζωτικός χώρος του λύκου απειλήθηκε εκτεταμένα, οι επιστήμονες σήμερα τείνουν στο συμπέρασμα ότι δεν αιχμαλώτισε ο άνθρωπος τον λύκο για να τον εξημερώσει, αλλά συνέβη το αντίθετο. Πρώτος ο λύκος πλησίασε τις ομάδες των ανθρώπων για φαγητό, ώστε να αρχίσει σταδιακά να συμβιώνει με αυτούς.
Οι λύκοι, είναι γνωστοί για τις δυνάμεις προσαρμογής και την εξέλιξή τους. Έχουν έναν κοινωνικό και ευφυή χαρακτήρα. Ζουν σε πολύ καλά οργανωμένες αγέλες με σεβασμό στην ιεραρχία αλλά και με υψηλό αίσθημα υπερηφάνειας.
Επίσης είναι ένας τέλειος ανιχνευτής! Οι ινδιάνοι που ήταν νομάδες είχαν τον Λύκο σαν δάσκαλο – ανιχνευτή για το πώς ζει κυνηγώντας και πως ελέγχει την περιοχή του. Ο ζωτικός χώρος είναι μία έμφυτη αίσθηση που έχει. Ο Λύκος δεν δέχεται όρια. Ο Λύκος είναι αυτός που ορίζει τα όριά του. Ο Λύκος είναι αυτός που έθρεψε τον ιδρυτή της «αιώνιας Ρώμης» κατά τον μύθο των Ρωμαίων. Ο «γυιος της Λύκαινας» όρισε αργότερα τα όρια της Ρώμης: Της «Τάξης μέσα στο Χάος».
Ο λύκος είναι ένα από τα ζώα που τείνει προς εξαφάνιση. Αν πεθάνει ο λύκος, ή η λύκαινα, δεν ζευγαρώνουν με άλλο ταίρι μέχρι να πεθάνουν, είναι ζώο μονογαμικό. Το θηλυκό γεννά ένα και πολύ σπάνια πάνω από ένα. Είναι γνωστό ότι όταν ο λύκος επιτεθεί σε κοπάδι από πρόβατα, πάντα «χτυπά» τα άρρωστα και σχεδόν ποτέ τα υγιή, μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις μακρών περιόδων χιονοπτώσεων κτυπά τα αδύναμα….
ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ ΔΟΥΜΑ
