Το Αιτωλικό υπήρξε το μεγαλύτερο υφαντικό κέντρο της
δυτικής Στερεάς Ελλάδας που επιβίωσε σχεδόν μέχρι τις μέρες μας. Στην συντριπτική πλειοψηφία των σπιτιών του Αιτωλικού υπήρχαν αργαλειοί, στους οποίους οι γυναίκες, με μεγάλη μαεστρία και μεράκι, υφαίνανε όχι μόνο τα υφαντά του σπιτιού αλλά εκτελούσαν και παραγγελίες τρίτων.
Τα πενιχρά εισοδήματα από την αλιεία και τις μικροκαλλιέργειες ανάγκασαν τις γυναίκες να ασκήσουν το επάγγελμα της υφάντρας. Από τους αργαλειούς του Αιτωλικού βγήκαν σπουδαία κομμάτια, πραγματικά έργα τέχνης. Ιδιαίτερα ονομαστά ήταν τα κιλίμια.
Οι νοικοκυρές της ευρύτερης περιοχής έκαναν την παραγγελία των μεγάλων κιλιμιών για τις προίκες των κοριτσιών τους στις υφάντρες του Αιτωλικού.
Η εισβολή των βιομηχανοποιημένων υφαντών άρχισε σιγά-σιγά να εκτοπίζει τα χειροποίητα. Το 1975 έγινε μία προσπάθεια από τον ΕΟΜΕΧ, ώστε να διατηρηθεί η παράδοση της παραγωγής των χειροποίητων υφαντών του Αιτωλικού. Οι τελευταίες υφάντρες προσπάθησαν αλλά το τέλος ήταν αναπόφευκτο…
Σήμερα στο λαογραφικό μουσείο του Αιτωλικού είναι στημένος ένας αργαλειός για να θυμίζει την λαμπρή και μεγάλη παράδοση της μικρής πόλης.
Το παρατιθέμενο βίντεο είναι ένα σπουδαίο ντοκουμέντο. Ο αείμνηστος λαογράφος και ιστορικός Γεράσιμος Παπατρέχας εξιστορεί με τρόπο μοναδικό τα σχετικά με τις υφάντρες του Αιτωλικού.
Επίσης η Κωστούλα Φλάκα, από τις τελευταίες υφάντρες, μας καταθέτει τα σχετικά επί του θέματος κάνοντας και μια αναφορά στην οικονομική συνεισφορά των υφαντρών στη οικονομία του Αιτωλικού.
Γιάννης Γιαννακόπουλος
postmodern.gr/
