20160403-3
Ας φανταστούμε την ψυχή μας σαν το αγεώργητο χωράφι.
Τα καλά φυτά αποτελούν την συνείδηση που έχει φυτευτεί μέσα στο χωράφι της ψυχή μας από τον Θεό.
Τα δε ζιζάνια είναι οι αμαρτίες μας και οι ρίζες τους είναι τα πάθη μας.
Για να απαλλαγεί ο καλός γεωργός από τα ζιζάνια πρώτα τα αποκαλύπτει, τα ξεσκεπάζει από το χώμα και εν συνεχεία τα ξεριζώνει με περισσή επιμέλεια. Με την αυτοεξέταση δηλαδή ανακαλύπτει τα βαθύτερα αίτια της αμαρτίας (τις ρίζες- τα πάθη) και προσπαθεί να τα εξαλείψει. Αυτά βέβαια συνεχίζουν να ξεφυτρώνουν και εκείνος πάλι τα ξεριζώνει, αν θέλει το φυτό της συνείδησης να δώσει καρπό. Ποιος σώφρων γεωργός σκεπάζει με χώμα τα ζιζάνια;
Η δικαιολογία θάβει κάτω από το χώμα τα ζιζάνια. Παραβλέπει τις αμαρτίες και δεν καλλιεργεί την συνείδηση, αφού αναζωογονεί αντί να καταπολεμά τα ζιζάνια, σκεπάζοντάς τα μέχρι να ξανά φυτρώσουν δυναμωμένα και βαθύτερα ριζωμένα.
Όποτε δικαιολογούμαστε για τα λάθη μας είτε προφορικά είτε αναπαύοντας τον λογισμό μας, πνίγουμε την συνείδησή μας.
Η δικαιολογία λοιπόν είναι ο θάνατος της συνείδησης.
Ας εξετάσουμε τι είναι η συνείδηση. Είναι η φωνή της ψυχής ή αλλιώς η φωνή του Θεού που μιλά μυστικά μέσα μας και υπάρχει για να καθοδηγεί τις πράξεις μας. Όταν δεν την ακούμε την παραβλέπουμε και την φιμώνουμε, την απαξιώνουμε και δεν την καλλιεργούμε. Η λεπτή συνείδηση απαιτεί να την αφουγκραζόμαστε σε κάθε μας ενέργεια αλλά και σκέψη. Να την συμβουλευόμαστε πριν να υποκύπτουμε στα θέλω και δεν θέλω του εγωιστικού μας εαυτού – το ίδιο θέλημα. Όσο περισσότερο την αφουγκραζόμαστε τόσο περισσότερο καλλιεργείται και σαν γόνιμο φυτό αποδίδει τους καρπούς της τον αυτοέλεγχο και την αυτομεμψία.
Όταν ο άνθρωπος είναι σε συνεχή κατάσταση αυτοελέγχου ακούοντας την συνείδησή του, τότε κρίνει τον ίδιο του τον εαυτό και δεν κρίνει τους άλλους. Απαλλάσσεται δηλαδή από το αμάρτημα της κατάκρισης και δεν παίρνει την θέση του κριτή η οποία ανήκει στον μόνο αναμάρτητο Κύριό Ιησού Χριστό. Η συνείδηση εάν καλλιεργηθεί μπορεί να οδηγήσει στην μακάρια κατάσταση της αυτομεμψίας (να κατηγορούμε δηλαδή τον εαυτό μας ακόμη και αν φαινομενικά έχουμε δίκαιο) και εν συνεχεία στην κατάκτηση του ακατάκριτου. Πλήρης απάθεια δηλαδή για τις πράξεις των άλλων και αυτόκατηγορία που εξυψώνει τον συνάνθρωπο και ταπεινώνει τον εαυτό μας. Έτσι ταυτόχρονα καλλιεργείται και η υψοποιός ταπείνωση αφού αποτελεί το θεμέλιο των αρετών.
Η συνείδηση λοιπόν λεπταίνει τόσο την ψυχή ώστε ο άνθρωπος να κατακτά και να διατηρεί τις θείες αρετές. Επομένως η δικαιολογία που τόσο εύκολα επιδιδόμαστε σε αυτήν, πνίγει την συνείδηση και αποτελεί την απαρχή της πτώσης μας και απομάκρυνσή μας από τις αρετές και την θεία Χάρη.
Τελικά πόσο άκακη είναι η δικαιολογία;
X M

Από xiromeropress

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *