Στα σύνορα Ευρυτανίας και Καρδίτσας, από την πλευρά της Ευρυτανίας, κοντά στο όμορφο χωριουδάκι της Νεράϊδας, βρίσκεται μακράν το ομορφότερο σπήλαιο του Νομού.
Έξι χιλιόμετρα από το φιλόξενο χωριό Νεράϊδα, εγκαταλείπουμε την άσφαλτο και κινούμαστε με αγροτικό αυτοκίνητο η ένα Suv λίγο ψηλό, νότια, έχοντας στα δεξιά μας τον ποταμό Ταυρωπό.
Σε κάποιο σημείο σε ένα πλάτωμα αφήνουμε το αυτοκίνητο (βλέπε συντεταγμένες του χάρτη) και κατευθυνόμαστε για την αρχή του μονοπατιού που θα μας οδηγήσει στη σπηλιά.
Σε 5 λεπτά βλέπουμε τα πρώτα σημάδια του μονοπατιού τα οποία ακολουθούμε κατηφορικά και με μεγάλη προσοχή για ένα τέταρτο περίπου (φορέστε καλά παπούτσια βουνού για σιγουριά).
Το μονοπάτι θα βελτιωθεί σημαντικά, όπως μας διαβεβαίωσε ο φίλος μας Κωστας Κουσανας και ο οποίος μας οδήγησε στο εκπληκτικό αυτό σπήλαιο.
Κατεβαίνοντας το μονοπάτι μέσα στο δάσος στα αριστερά μας συναντάμε μεγαλοπρεπή καταβόθρα, με την ευρύχωρη είσοδο της σπηλιάς.
Καθ όλη τη πορεία μας στο μονοπάτι συναντάμε σχοινιά δεμένα στα δένδρα που μας βοηθούν στο κατέβασμα. Το τελευταίο σχοινί (7-8 μέτρων περίπου) μας οδηγεί στην είσοδο της σπηλιάς.
Ο επισκέπτης μένει άφωνος με αυτό που αντικρίζει.
Μπορούμε να πούμε πως η έκπληξή μας ήταν πολύ μεγάλη μόλις ρίξαμε τα φώτα του κράνους μας στα τοιχώματα του σπηλαίου.
Η σπηλιά βρίσκεται σε γεωλογική ζώνη Μέσου Μαιστρίχτιου – Παλαιόκαινου, όπου συναντάμε λευκούς μαργαϊκούς ασβεστόλιθους με με ψαμμίτες και αργιλικούς σχιστόλιθους.
15 με 20 μέτρα ψηλή η οροφή της καταστόλιστη με σταλακτίτες, που έσταζαν μικρές σταγόνες νερού εμπλουτισμένο με ένα πλήθος ανθρακικών αλάτων μετάλλων, που έδιναν στο διάκοσμο ένα καταπληκτικό χρώμα χρυσού και αργύρου, όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες.
Με το που μπαίνεις στη σπηλιά απότομα η θερμοκρασία πέφτει, ενώ η υγρασία πλησιάζει το 90+%.
Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν η μοναδικότητα του σχήματος των σταλαγμιτών, που είχαν την μορφή νούφαρων και την πληθώρα μικρών λιθωματικών λεκανών νερού (γκουρ).
Η αίθουσα πολύ μεγάλη περίπου σφαιρική, διαθέτει σχεδόν σε όλο της το μήκος και πλάτος διάκοσμο, αλλά χρειάζεται λίγη προσοχή γιατί η αυξημένη υγρασία καθιστά το δάπεδο ολισθηρό σε κάποια σημεία.
Πραγματικά είναι από τα λίγα σπήλαια που έχουμε συναντήσει και έχουν όλα τα χαρακτηριστικά αξιοποίησης και επισκεψιμότητας, τουλάχιστον από πολίτες κάπως εξοικειωμένους με την πεζοπορία και φυσικά πολίτες ευαισθητοποιημένους περιβαλλοντικά, που θα σεβαστούν το μοναδικό αυτό μνημείο της φύσης και δεν θα προκαλέσουν φθορές στο διάκοσμο.
Η τοπική αυτοδιοίκηση θα μπορούσε να βελτιώσει το μικρό κομμάτι του χωματόδρομου που οδηγεί στο μονοπάτι, έτσι ώστε και ένα ΙΧ να μπορεί να το προσεγγίσει.
Η παρουσία των Γεωλόγων συναδέλφων Κώστα Λούβαρη και της συζύγου του Ζωής Μαμμή πολύ σημαντική επιστημονικά που μας συντρόφεψαν σε όλο αυτό το αξέχαστο ταξίδι στην Ευρυτανική Γη.
Η παρουσία δε του Άρη και της Βασούλας με την αϊδονίσια φωνή ολοκλήρωσε την μαγευτική μας επίσκεψη στη Νεράιδα, απολαμβάνοντας το δημοτικό χορό από τα παιδιά του πολιτιστικού συλλόγου του χωριού, υπό την καθοδήγηση του Δασκάλου τους.
Συνιστούμε σε όλους να ζήσουν αυτό το όνειρο, που γίνεται πραγματικότητα με μόλις λίγες ώρες ταξίδι μέσα στα Ευρυτανικά και Καρδιτσιώτικα δάση.
με τον Κώστας Λούβαρης Μανώλης Κοπανάκης
ΚΕΙΜΕΝΟ ΦΩΤΟ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΑΚΟΛΙΤΣΑΣ