ΓΡΑΦΕΙ : Χριστίνα ΡΟΔΙΤΗ
Μετά από μακρόχρονη απουσία μου από τα ΚΤΕΛ καθότι τα χρόνια πέρασαν από τότε που έφηβη γυρνούσα σ αυτά τα μέρη και το αυτοκίνητο αντικατέστησε τα λεωφορεία για τις μετακινήσεις μου η δίωρη καθυστέρηση μου για τον προορισμό μου μου άφησε χρόνο ελεύθερο για flash back.
Τι άλλαξε από τότε ?
Με τα βεβαιότητας τίποτα. Γνώριμα πρόσωπα είμαστε όλοι. Σίγουρα τους ξέρω και τους έχω ξαναδεί όλους αυτούς που περνάνε μπροστά μου και που κάθονται απέναντί μου.
Ναι το ζευγαράκι απέναντι το έχω ξαναδεί. Ίδιες κινήσεις. Να πιάνει ο ένας το χέρι του άλλου να κοιτιούνται στα μάτια και να κρυφογελάνε μεταξύ τους. Κρύβεται ο έρωτας παιδί μου? Με τίποτα Το λένε τα μάτια τους τα χέρια τους ακόμα και τα δύο μικρά σακίδια που κρατάνε . Χωρίς πολλά πράγματα μόνο με τον έρωτα τους ταξιδεύουν τι να τις κάνουν τις τεράστιες βαλίτσες σαν τον κύριο που κάθεται στο διπλανό τους τραπέζι.
Κάπου 65 χρονών μόνος του με την τεράστια βαλίτσα του. Τι να υποθέσεις για αυτή την τεράστια βαλίτσα. Μπορεί να είναι παππούς και να πάει δώρα στα εγγόνια, μπορεί να είναι δώρα που ο ίδιος δέχτηκε από κάπου, μπορεί η ανασφάλεια που υπάρχει σ αυτές τις ηλικίες να τον έκανε να πάρει τα πάντα μαζί του ή απλά να μην έχει σπίτι και η τεράστια βαλίτσα του να είναι όλο του σπίτι . Δεν εξηγείται αλλιώς ο τρόπος που κρατάει σφιχτά το χερούλι της μη του την πάρει κάποιος, πράγμα αδύνατον γιατί κανείς δε θα μπορούσε να σηκώσει αυτό το βουνό.
Σαν το βουνό της λατρείας της διπλανής του κυρίας που κοιτάει με τόση αγάπη το νεαρό που κάθεται μαζί της. Φοιτητής, σίγουρα πρωτοετής και μάνα μαζί του για την αρχή της νέας του ζωής. Σίγουρα εδώ δεν υπάρχει αμφισβήτηση. Πολλές βαλίτσες μεγάλες και μικρές . Εμ που να χωρέσουν όλα .. σεντόνια , πετσέτες , ρούχα , μπουφάν , να μη κρυώσει το παιδί , μα πιο πολύ που να χωρέσει η αγωνία της και η συγκίνηση με την οποία κοιτάει το παιδί της. Και λέει, λέει συνέχεια, όση ώρα την παρακολουθώ λέει. ..Πες, Ελληνίδα μάνα , στο τέλος κάτι θα μείνει σ αυτόν τον νεαρό που αισθάνεται μεγάλος πια και ότι δε σε έχει ανάγκη. .Πες εσύ και εμείς τα ακούσαμε κάποτε και εμείς θα τα πούμε όταν έρθει η σειρά μας στα δικά μας παιδιά.
Γκρίνια , μανούρα ευλογημένη της μάνας προς το παιδί της, όχι σαν τη γκρίνια της μεγαλόσωμης κυρίας απέναντι στο ανθρωπάκι που έχει δίπλα της για σύζυγό. Με σιγουριά το λέω αν δεν ήταν δημόσιος χώρος θα τρώγε ξύλο το ανθρωπάκι. Δε σταύρωσε λέξη κι όμως αυτή φώναζε, κούναγε επιτακτικά τα χέρια και κουνούσε το δάχτυλο πάνω κάτω. Ήταν ευκαιρία για το ανθρωπάκι να της πει να το βουλώσει και να της ρίξει μια ωραιότατη σφαλιάρα .. θα τον υποστηρίζαμε κι όλοι εμείς που από μέσα μας τη χαστουκίζαμε αλύπητα.
Νομίζω πως και η παρέα των νεαρών αυτό θα σκεφτόταν γιατί χαχάνιζε όλη την ώρα κοιτάζοντας τους. Η μπορεί και όχι , γιατί τα νιάτα με τη δύναμη και την ορμή τους χαχανίζουν για όλα και όλους. Και καλά κάνουν. Έτσι πρέπει να είναι, η νεολαία να γελάει , να αμφισβητεί , να προχωράει. Αλίμονο αν ήταν αλλιώς τα πράγματα.
Ένας Κινέζος κινείται πάνω κάτω μιλώντας στο τηλέφωνο, τίποτα δεν καταλαβαίνω απ ότι λέει, όμως όλα δείχνουν ότι του λείπουν οι δικοί του.
Μια παρέα μουσικών με κιθάρες και λαούτα κάνουν πρόβα τα τραγούδια τους .Σε συναυλία πάνε, έτσι λένε.. έτσι θα ναι.
Ευτυχώς η ώρα πέρασε να ταξιδέψω, βαρέθηκα να τους βλέπω, βαρέθηκαν κι αυτοί να με βλέπουν να τους παρακολουθώ. Θα νομίζουν ότι κάτι έχω. Μπορεί και ναι μπορεί και όχι. Εξάλλου όλοι γνώριμοι είμαστε. ..ΚΑΛΟ ΜΟΥ ΤΑΞΙΔΙ!
