Μάνα μου…τώρα που μεγάλωσα νιώθω και καταλαβαίνω τον πόνο και τις αγωνίες σου..αναρωτιέμαι που έβρισκες την δύναμη να μην κοιμάσαι σχεδόν καθόλου…ξύπνια από τα άγρια χαράματα…να κάνεις όλες τις δουλειές του σπιτιού..να ταίσεις τα ζώα..να μαζέψεις ξύλα…να ανάψεις την φωτιά το χειμώνα να ζεσταθεί το σπίτι..να φτιάξεις το γάλα που ποτέ δεν έπινα..ποτέ δεν παραπονιόσουν ..ποτέ δεν ζήτησες κάτι παραπάνω από το θεό,,είχες αρκεστεί στα ΄λίγα και παρακάλαγες μόνο να έχει καλά τα παιδιά σου…κανείς δεν σε ρώτησε να πονάς..αν πεινάς..αν στεναχωριέσαι..σε είχαμε όλοι ΒΡΑΧΟ..αποκούμπι…είχες ενα καλο λόγο να πεις από τα βάθη της ψυχής σου για όλα…ρώταγες αν πεινάμε..αν κανείς στην γειτόνια μας χρειαζόταν λίγο φαγητό θα του πήγαινες από το στέρημα σου…και εκείνο το ευωδιαστό χωριάτικο ψωμί ότα φούρνιζες..σε μέθαγε..κλείνω τα μάτι ακαι ξαναγίνομαι μικρός..θέλω να ζήσω εκείνες τις στιγμές..να σε θυμηθώ..να με φωνάζεις να ντυθώ να φάω να μην χτυπήσω…να γευτώ το ψωμί και να βάλω από πανω ρίγανη και λάδι…αφιερωμένο σε σένα ΑΙΩΝΙΑ ΜΑΝΑ..













ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ ΑΝΑΦΕΡΟΝΑΤΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΕΠ ΟΥΔΕΝΙ ΔΕΝ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥΣ

Από xiromeropress

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *