(αρχείο Συλλόγου Φίλων Σιδηροδρόμου Αθήνας)
Το σιδηροδρομικό δίκτυο των ΣΒΔΕ (Σιδηρόδρομοι Βορειοδυτικής Ελλάδας) είναι ένα από τα παλιότερα της χώρας. Ξεκίνησε να κατασκευάζεται τον Ιούνιο του 1888 με μετρικό εύρος (δηλαδή με πλάτος γραμμής) 1 μέτρο. Σταδιακά επεκτείνεται σε όλο το νομό Αιτωλοακαρνανίας, με κύριο άξονα το Κρυονέρι – Μεσολόγγι -Αγρίνιο και με διακλαδώσεις να συνδέει τις κωμοπόλεις Αιτωλικό – Νιοχώρι – Κατοχή. Από το Κρυονέρι υπάρχει πορθμειακή ζεύξη του δικτύου με τα πλοία «Καλυδώνα», η οποία συνδέει το απομονωμένο δίκτυο με αυτό των ΣΠΑΠ (Σιδηρόδρομοι Πειραιώς-Αθηνών-Πελοποννήσου) και, επαγωγικά, με όλης της υπόλοιπης χώρας και κατ’ επέκταση της Ευρώπης. Για πάρα πολλά χρόνια αυτό το σιδηροδρομικό δίκτυο αποτελεί ένα μοναδικά γρήγορο, ασφαλές, αξιόπιστο και πολυτελές προνόμιο των κατοίκων της περιοχής όσον αφορά τις επιβατικές και εμπορικές μετακινήσεις τους. Το δίκτυο ήταν αρχικά ατμοκίνητο, όπως και όλα τα υπόλοιπα σε όλο τον κόσμο.
(αρχείο Συλλόγου Φίλων Σιδηροδρόμου Αθήνας)
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 αποκτώνται 3 ιταλικές αυτοκινητάμαξες (με αρίθμηση Α2501-Α2502-Α2503), οι οποίες δόθηκαν ως πολεμική αποζημίωση στην χώρα μας από την Ιταλία. Οι συντοπίτες μας, που είχαν την τύχη να ζήσουν και να απολαύσουν τις υπηρεσίες του σιδηροδρόμου στην περιοχή μας, τις θυμούνται σαν «Οτομοτρίς». Για την εποχή τους αποτελούσαν υπερπολυτελές μέσο μεταφοράς, γρήγορο και άνετο. Αναλογικά, στη σημερινή εποχή, στην περιοχή μας δεν υπάρχουν αντίστοιχης ποιότητας και ασφάλειας μεταφορικές υπηρεσίες. Στη συνέχεια, οι ΣΒΔΕ περνούν από διάφορες φάσεις και συγχωνεύσεις μέχρι που καταλήγουν, τον Οκτώβριο του 1970, να αναστείλουν τη λειτουργία τους. Μια πολύ κακή στιγμή για την Αιτωλοακαρνανία, που από τότε απομονώνεται συγκοινωνιακά και μέχρι σήμερα υποχρεώνεται να εξυπηρετείται μόνο από ένα απαρχαιωμένο και εγκληματικά επικίνδυνο οδικό δίκτυο, παραμένοντας ακόμη εν έτη 2009 μια από τις ελάχιστες περιοχές της Ευρώπης χωρίς σιδηρόδρομο. Το 1970, με την κατάργηση των ΣΒΔΕ το τροχαίο υλικό τους αξιοποιείται στα υπόλοιπα μετρικά δίκτυα της χώρας, στην Πελοπόννησο και τη Θεσσαλία. Οι αυτοκινητάμαξες μεταφέρονται στους ΣΘ (Σιδηρόδρομοι Θεσσαλίας), όπου, μαζί με τις εκεί αντίστοιχες, εκτελούν τα δρομολόγια Βόλος – Βελεστίνο – Καρδίτσα – Τρίκαλα – Καλαμπάκα, μέχρι και την δεκαετία του 1990. Το πέρασμα του χρόνου και η αλλαγή του δικτύου από μετρικό σε κανονικό εύρος παροπλίζουν τις αυτοκινητάμαξες, οι οποίες ακινητοποιούνται και καταλήγουν να γίνουν «σκράπ» (παλιοσίδερα).Του Βαγγέλη Πυρπύλη
