Στα μέσα του Ιούλη, μια βόλτα στις Συκιές, σε μια συνοικία ξεχωριστή, που δεν πιστεύαμε ότι υπάρχει ακόμα σε έναν τόσο κεντρικό δήμο της Θεσσαλονίκης.
Απογευματάκι, ο ήλιος καίει ακόμη κι η άσφαλτος αντανακλά τη ζέστη.
Διασχίζοντας την οδό Ρήγα Φεραίου, έναν από τους κεντρικότερους δρόμους της περιοχής, μια στροφή στα δεξιά οδηγεί στη συνοικία Π. Λεβαντή.
Το τοπίο αλλάζει τελείως. Δίπλα στις πολυκατοικίες, μικρά σπιτάκια, λιγότερο ή περισσότερο καλοδιατηρημένα, κάποια ίσως και εγκατελειμμένα, χτισμένα το ένα πάρα πολύ κοντά, ακόμη και κολλητά. Στενά και σοκάκια και μια τσιμεντένια αλάνα.
Δεν κινούνται με ευκολία αυτοκίνητα εκεί, γι’ αυτό ακούγονται μόνο οι φωνές των μικρών παιδιών που απολαμβάνουν το παιχνίδι τους. Οι κυρίες της περιοχής κάθονται στις καρεκλίτσες τους παρατηρώντας μια τα παιδάκια και μια τους περίεργους περαστικούς που φωτογραφίζουν…
Με την πρώτη “καλησπέρα” αρχίζουν μια αναλυτικότατη κουβέντα για την περιοχή τους, το πώς βρέθηκαν εκεί, πώς φτάχτηκαν τα σπίτια, τι προβλήματα αντιμετωπίζει η περιοχή και τι αλλαγές έχει υποστεί.
Μιλούν για το κοντινό παρελθόν και περιγράφουν μια πολύ διαφορετική εικόνα, περιγράφουν το νταμάρι που τα απομεινάρια του δεσπόζουν ακόμη εκεί απέναντι, δείχνουν τα σημεία που είναι τα καλύτερα για τη φωτογράφιση της περιοχής.
Άνθρωποι που ανοίγουν πολύ εύκολα τα σπίτια τους, είναι πολύ φιλικοί και χαμογελαστοί, απολαμβάνουν την τόσο ξεχωριστή συνοικία τους. Παρά τα προβλήματά τους δείχνουν να περνάνε πολύ όμορφα με τον δικό τους τρόπο.
Μια συνοικία, με πολύ έντονα σημάδια του παρελθόντος χαραγμένα σε κάθε της σημείο, που αντέχει ακόμη!
Κείμενο: Λία Μαλλίδου
Φωτογραφίες: Δημήτρης Συμεωνίδης
www.thessalonikiartsandculture.gr
