‘Τίποτα δεν πάει χαμένο”. Με αυτή τη σκέψη οι γυναίκες τα παλιά χρόνια μεταποιούσαν τα παλιά ρούχα τους ή όσα υφάσματα τους ήταν άχρηστα τα έκοβαν σε λωρίδες. Όλο το χειμώνα θυμάμαι τη μητέρα μου, που ήταν περίφημη υφάντρα στα νιάτα της, να κόβει κουρέλια. Με υπομονή και επιμέλεια, αφού έραβε κιόλας τα κομμένα κομμάτια
ώστε να περνάει τα κουρέλια στη σαΐτα και να φεύγει ευκολότερα η δουλειά, τη θυμάμαι να είναι σκυμένη και να προσπαθεί να κόψει τις λωρίδες ισοπαχείς (ένα εκατοστό περίπου) και να συνδυάσει τα χρώματα όσο καλύτερα μπορούσε. Και κάθε καλοκαίρι ύφαινε όχι μόνο κουρελούδες αλλά και όλα τα στρωσίδια του σπιτιού.
Βέβαια τα κουρέλια δεν υφαίνονται μόνο….Στην Κρήτη πολλές γυναίκες που δεν είχαν αργαλειό έπλεκαν τα κουρέλια με το βελονάκι φτιάχνοντας κουρελούδες. Άλλες πάλι έπλεκαν τα κουρέλια σε μεγάλες κοτσίδες και μετά τις έραβαν κυκλικά φτιάχνοντας ένα χαλί στο μέγεθος που ήθελαν. Οι κουρελούδες είναι πραγματικά ένα έργο τέχνης.
Κείμενο: ”Το ήθος που χάσαμε”.
πηγη Τα όμορφα χωριά της Ελλάδας
