Οταν η ζωή αρχίζει και τελειώνει στα ιβάρια, υποκλίνεσαι στο ιερό Μεσολόγγι και στο Αιτωλικό.

Εξι λιμνοθάλασσες γίνονται ένα. Δύο ποταμοί σμίγουν με την αλμύρα και δεκάδες νησιά τα τρώει η θάλασσα. Λες «λευκός θησαυρός» και εννοείς το αλάτι. Λες «χρυσάφι» και γεύεσαι στο στόμα το αβγοτάραχο. Οταν η ζωή αρχίζει και τελειώνει στα ιβάρια, υποκλίνεσαι στο ιερό Μεσολόγγι και στο Αιτωλικό.
Το περίγραμμα της ιερής πόλης του Μεσολογγίου ορίζεται από τα φίδια του «φιδάρη» Εύηνου και την πορεία του «πατέρα των ρεόντων υδάτων» Αχελώου· η καρδιά της από τη λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου – Αιτωλικού. Στον πυρήνα της πλέουν δεκάδες νησίδες που αλλάζουν μορφή και μέγεθος ανάλογα με τη δύναμη και τη βούληση των νερών.
Στα ανοιχτά τους τα «τηγάνια», τα λευκά σεντόνια αλατιού που σε τυφλώνουν καθώς ψήνονται κάτω απ’ τον ήλιο. Γύρω σου γιρλάντες από ήμερα βουνά, αμμοθίνες που οριοθετούν τις λιμνοθάλασσες από την ανοιχτή θάλασσα, κάτω από τα πόδια διάσπαρτα αρχαία κατάλοιπα.
Μοναδικός τόπος. Ηρωικός, περήφανος. Γεννά μοναδικές συνήθειες. Δεν σε φτάνουν οι μέρες για να τον εξερευνήσεις. Για να πεις μόνο πως ξέρεις τη λιμνοθάλασσα θα πρέπει να της αφιερώσεις μια ζωή. Να ριζώσεις πλάι στους ψαράδες μέσα στις πασσαλόπηκτες πελάδες, να ξημερώνει, να βραδιάζει και να ‘χεις για θέα τ’ απέραντα ιβάρια, για οδηγούς σου τις γαΐτες, πιστό σου σύντροφο τον 150.000 στρ. αβαθή υγρότοπο, τον μεγαλύτερο της χώρας και έναν από τους μεγαλύτερους της Μεσογείου.
Αυτή η μορφολογική ιδιαιτερότητα, η μαγεία του Μεσολογγίου, πλασμένη από τις φερτές ύλες των ποταμών και την αέναη πάλη τους με τα νερά του Πατραϊκού και του Ιονίου, έπαιξε τον ρόλο της φυσικής -διά θαλάσσης- οχύρωσης στα χρόνια της Επανάστασης. Χάρη σε αυτήν άντεξαν έναν ολόκληρο χρόνο οι πολιορκημένοι. Εξαιτίας της έγραψαν με αίμα, την άνοιξη του 1826, τη λαμπρή σελίδα της ηρωικής τους Εξόδου.
12.000 άνθρωποι. 4.000 μάχιμοι και 8.000 άμαχοι. Οι 1.300 σώθηκαν. Κοντά στους 5.000 «έπεσαν» ελεύθεροι, 6.000 οδηγήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα της Κωνσταντινούπολης και της Αλεξάνδρειας. Η θυσία τους σημάδεψε τον Αγώνα και χάρισε στο Μεσολόγγι παγκόσμια αναγνώριση. Από το 1937, με βασιλικό διάταγμα, προσφωνείται «Ιερή Πόλη».

Λένε πως δεν αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος της κατάνυξης αν δεν παραβρεθείς στους πένθιμους εορτασμούς της Κυριακής των Βαΐων, στην επέτειο της Εξόδου. Για έναν νεοφερμένο, όμως, μια βόλτα στους τύμβους των πεσόντων στον Κήπο των Ηρώων έχει τον ίδιο αντίκτυπο: μούδιασμα, συγκίνηση, δέος που ούτε περίμενες ούτε μπορείς να ελέγξεις.
Κάπως έτσι ξεκινά η σύγχυση. Μπλέκονται οι σπουδαίες εποχές μπροστά στα μάτια σου, και πού να εντρυφήσεις; Οι επαναστατικοί αγώνες επισκιάζουν την πληθωρικότητα της αρχαίας Αιτωλίας, τα μνημεία της φύσης, τη σύγχρονη πραγματικότητα με τα λασπόλουτρα, τις ποδηλασίες, τους καβαλαραίους της Αγιαγάθης και του Αϊ-Συμιού.
Την απαράμιλλη γοητεία που ασκεί πάνω σου το θαυμαστό (ανακηρυγμένο σε «Εθνικό Πάρκο») οικοσύστημα, η ανεπανάληπτη παραθεριστική καλυβένια πολιτεία της Τουρλίδας, τα χρυσοβαμμένα σούρουπα στους λούρους, η οικονομία και η καθημερινότητα που στροβιλίζονται ισόποσα γύρω απ’ τα φημισμένα αβγοτάραχα και τις αλυκές.
Πρέπει να ‘ρθεις σε αρμονία. Να νιώσεις στο πετσί σου «τον βούρκο», να δαμάσεις με όποιον τρόπο τα κουνούπια, να χορτάσεις την πείνα σου με τηγανητό χέλι που σου φέρνουν για μεζέ, να ρίξεις άγκυρα στον Αγιο Σώστη και στο Βασιλάδι, να δεις απ’ τις κεραίες στα Ελληνικά το Αιτωλικό να γίνεται νησί, και αντί να ξεμπλέξεις να βουλιάξεις να εύχεσαι. Να σε πάνε όπου θέλουν τα ρεύματα, να σε ταξιδέψουν στη φιλόξενη, ανεξάντλητη σε εικόνες και ενδιαφέροντα νερένια γη.

Ανάμεσα σε λίμνες
Μία η αρχή στο Μεσολόγγι. Με την πύλη της Εξόδου. Με το πέτρινο τείχος. Την Αγία Παρασκευή, όπου συνήλθαν οι οπλαρχηγοί και ομόφωνα αποφάσισαν την εκούσια Εξοδο. Με τα πατρογονικά (πλέον μουσεία) των Χ. Τρικούπη και Κ. Παλαμά.
Με τον τάφο του Σουλιώτη οπλαρχηγού Μάρκου Μπότσαρη και του φιλέλληνα λόρδου Βύρωνα, που άφησε την τελευταία του πνοή στην πόλη που τόσο αγάπησε. Με τα ιστορικά νησιά-προμαχώνες Κλείσοβα, Βασιλάδι και Ντολμά, που όταν γιορτάζουν τα εκκλησάκια τους επικρατεί το αδιαχώρητο και όλες τις άλλες μέρες ανήκουν στους ψαράδες.
Φάρος και Αγιος Σώστης στο ομώνυμο νησάκι. Στα σύνορα με το Βασιλάδι
Το χαραγμένο σε πέτρα απόφθεγμα «Κάθε ελεύθερος άνθρωπος είναι δημότης Μεσολογγίου» εμπεριέχει την ουσία της μοναδικής εν Ελλάδι ιερής πόλης. Και αρχίζει πλάι στο Αγαλμα της Ελευθερίας, περνώντας την καμάρα με τις ολόρθες σημαίες, βαδίζοντας στον Κήπο των Ηρώων ανάμεσα στα λείψανα των Ελλήνων και Συμμάχων αγωνιστών.
Η εγκάρδια αφήγηση του ανεξάρτητου ξεναγού Γεωργίου Αποστολάκου ζωντανεύει τα γεγονότα της Δεύτερης Πολιορκίας και ρίχνει φως στις λιγότερο γνωστές πτυχές των γεγονότων που οδήγησαν στην 11η Απριλίου του 1826. Για παράδειγμα: το τείχος που συναντάμε σήμερα κατασκευάστηκε 12 χρόνια μετά την Εξοδο στα ίχνη του παλαιού αναχώματος. Από την τότε οχύρωση απομένει μόνο η τάφρος, ενώ το «μυαλό» πίσω από το σχέδιο της σχεδόν απόρθητης αμυντικής γραμμής ήταν ο Χιώτης μηχανικός Mιχαήλ Kοκκίνης.

Μαθαίνεις πως οι επιστολές του λόρδου Βύρωνος έστρεψαν υπέρ μας όλο τον κόσμο, πως χάρη στο ποίημα «Τα κεφάλια του Σεραγιού» του Β. Ουγκό, το όνομα του Μ. Μπότσαρη (πρωταγωνιστή της Α’ πολιορκίας) μνημονεύεται σε οδό και σταθμό του μετρό του Παρισιού.
Συνειδητοποιείς τις τρομερές απώλειες των Τουρκοαιγυπτίων, καταλαβαίνεις πώς έφτασαν στο συμπέρασμα ότι η αχίλλειος πτέρνα της μεσολογγίτικης οχύρωσης δεν ήταν η στεριά, μα η λιμνοθάλασσα. Ακούς για τους φράχτες που κατασκεύασαν οι εχθροί για να εμποδίζουν τα ψάρια να μπαίνουν στα νερά της πόλης, για τις κακουχίες, τις ανθρωποφαγίες στις οποίες οδηγήθηκαν οι πολιορκημένοι, για τη μεγάλη πείνα που εν τέλει επισφράγισε την Εξοδο.
Στον Κήπο των Ηρώων ήταν το στρατόπεδο και το νεκροταφείο των πολιορκημένων. Σήμερα αποτελεί ένα απαράμιλλο ιστορικό πάρκο με 71 μνημεία (ιδρυθέν εν έτει 1829 με εντολή του Ι. Καποδίστρια) που αξίζει κάθε δευτερόλεπτο της πολύωρης επίσκεψης.
Το ταξίδι της μνήμης συνεχίζεται στο Μουσείο Ιστορίας και Τέχνης, όπου παρουσιάζεται ο απόηχος της αυτοθυσίας στον ευρύτερο καλλιτεχνικό κόσμο μέσα από αυθεντικούς πίνακες και αντίγραφα (σημαντικότερα εκ των οποίων θεωρούνται «Η Εξοδος του Μεσολογγίου» του Θ. Βρυζάκη και η «Μεσολογγίτισσα» του E. De Lunsac).

Αντίστοιχα, ο χώρος πολιτισμού «Διέξοδος» του Νίκου Κορδόση ξεχωρίζει χάρη στο πολύχρονο έργο διάσωσης της παράδοσης μέσω εκκλησιαστικών κειμηλίων, αρχαίων αντικειμένων, εγγράφων, πινάκων κ.λ.π., τα οποία εκτίθενται στο (μνημείο από μόνο του) διώροφο σπίτι του αρχηγού της φρουράς της Εξόδου Αθανασίου Ραζή-Κότσικα.
Η Διέξοδος (www.diexodos.com.gr) μάλιστα, αποτελεί ζωντανό κύτταρο καθώς διοργανώνει περιοδικές εκθέσεις, ενώ έχει να υπερηφανεύεται και για το «αδελφάκι» της, τη μόλις 2 μηνών Βιβλιοθήκη με πάνω από 2.000 βιβλία για το Μεσολόγγι – αληθινός θησαυρός.
Τώρα, αν κρατήσουμε τη μία εκδοχή, «Mezzolaghi» σημαίνει «ανάμεσα στις λίμνες» και αυτό βλέπεις: μια επίπεδη πόλη 14.000 κατοίκων αγκαλιασμένη από νερά, που πρωτοκατοικήθηκε γύρω στα 1500 από Δαλματούς ψαράδες. Ο πολεοδομικός της ιστός ξετυλίγεται γύρω από πολύβουους πεζόδρομους (τους τιμούν δεόντως οι φοιτητές των ΤΕΙ) και έχει να επιδείξει μικρά και μεγάλα απαστράπτοντα στολίδια, όπως το Ποτοπωλείο Τρικενέ, που στέκει ίδιο και απαράλλαχτο, πουλώντας ούζο, λικέρ και κονιάκ, από το 1901.

Ονειρική Τουρλίδα
Ως απόλυτη περαντζάδα, όμως, στέφεται βασιλικά η Τουρλίδα. Στο ξημέρωμα και στη δύση. Στο καταμεσήμερο για λασπόλουτρα στην πλαζ της Αγίας Τριάδας με βλέμμα στο νησάκι της Κλείσοβας, για μπάνια δίπλα στη Μαύρη Αλυκή, για ποδήλατο, για τρέξιμο, για τσίπουρα με θέα στη μαρίνα…
Μέχρι το 1885 η Τουρλίδα ήταν νησί. Το άλλοτε γνήσιο ψαροχώρι ενώθηκε με το Μεσολόγγι με μια 5 χλμ. λωρίδα γης και, κάπως έτσι, μετετράπη σε έναν λιμναίο παραθεριστικό οικισμό, αναπόσπαστο κομμάτι της μεσολογγίτικης φυσιογνωμίας.
Για όλους εδώ γίνεται η μύηση. Εδώ βλέπεις τις πρώτες πελάδες (ψαροκαλύβες), τα πρώτα ιβάρια (ιχθυοτροφεία), εδώ αρχίζεις να ζηλεύεις όποιον μπορεί να πάει με τη βάρκα του όπου εσύ δεν μπορείς. Οι αρχικές κατασκευές ήταν φτιαγμένες με παλούκια, καλάμια, ψαθί και βούρλα. Σε αυτές αποθήκευαν τα εργαλεία τους, σε αυτές διέμεναν για μερόνυχτα οι εργάτες της θάλασσας όταν οι μετακινήσεις τους δεν είχαν τη βοήθεια της μηχανής.
Αργότερα έγιναν ξύλινες, μα πάντοτε, πάντοτε έβρεχαν τα άκρα τους στη λιμνοθάλασσα. Ισορροπούν σε πασσάλους και εποπτεύουν τα ιβάρια στην Τουρλίδα, στο Βασιλάδι, στο Κόμμα, στον Σχοινιά, στη Θολή, στον Προκοπάνιστο και στον Παλιοπόταμο.
Τις ενοικιάζουν οι συνεταιρισμοί από την Περιφέρεια για μία 5ετία και ως κύρηδές τους παραμονεύουν πότε θα χτυπήσει η «μπασιά», είναι έτοιμοι να ανοιγοκλείσουν τις πόρτες, να παγιδεύσουν στις πύρες (παγίδες) τις μπάφες, να στεγνώσουν τα αβγοτάραχα.
«Πάντα μπαίνει το ψάρι της εποχής», εξηγούν. Τώρα είναι ο κέφαλος, τα «μπαφοστέραδα» που λένε. Τα αρσενικά «στεράδια» και οι θηλυκές μπάφες που κρύβουν στα σπλάχνα τους το μεσολογγίτικο χαβιάρι. Φουλ πρωτεΐνη. Πολυτελές έδεσμα. Η εποχή της τσιπούρας είναι τον Νοέμβριο, τον Οκτώβριο σειρά έχουν το μυξινάρι και ο σπάρος.
Εξι – επτά άτομα δουλεύουν στο ιβάρι στο Βασιλάδι. Ο Αλκης Μαρούλης, ο Γιώργος και ο Γιάννης Μπότας φυλάνε καραούλι στα ρηχά νερά, δουλεύουν σε συνθήκες δύσκολες. Τώρα το καλοκαίρι, το λένε και οι ίδιοι, είναι διασκέδαση. Ποιος ξέρει τι αντιμετωπίζουν όταν πιάσει χειμώνας;
Δυστυχώς, μια τέτοια εξόρμηση δεν είναι εύκολη για το ευρύ κοινό. Δεν υπάρχει τουριστικό καραβάκι να μισθώσεις και να σε πάει στα νησιά ή στα ιβάρια. Είσαι υπόχρεος σε επαγγελματίες ψαράδες, όπως ο καπετάνιος Τζίμης Μυλωνάς, για να σε πετάξουν έστω στα κοντινά: στο ιστορικό Βασιλάδι με ό,τι απέμεινε απ’ το φρούριο του Αλή Πασά και στον προστάτη της λιμνοθάλασσας Αγιο Σώστη, με τον φάρο και το γκρεμισμένο τελωνείο. Εκτός αν… πιαστείς στα δίχτυα του, στις 7/9, όταν το εκκλησάκι γιορτάζει. Ο σύλλογος «Φίλοι της λιμνοθάλασσας» εγγυάται γι’ αυτό.

Νήσος «Αιτωλικό»
Δύο τα λασπόλουτρα, δύο κι οι αλυκές. Παρομοίως μοιράζονται ανάμεσα σε Μεσολόγγι και Αιτωλικό: Αγία Τριάδα και Μαύρη Αλυκή εντοπίζονται στην Τουρλίδα, τα λουτρά της Παναγίας της Φοινικιάς και η Ασπρη Αλυκή στον δρόμο προς το… κατοικημένο νησί του Μεσολογγίου.
Χάριν επεξήγησης αναφέρουμε πως η τελευταία καλύπτει επιφάνεια 12.500 στρ. και είναι η μεγαλύτερη της χώρας με ετήσια παραγωγή αλατιού 120.000 τόνους (ανήκει στο κράτος), ενώ η Μαύρη (δημοτική) καλύπτει επιφάνεια 1.700 στρ. και χρονολογείται από τον 14ο αι.
Η μεγαλύτερη λιμνοθάλασσα της Ελλάδας παράγει το 70% του εγχώριου άλατος και αν δε σε κάνει αυτό να σταματήσεις να χαζέψεις τα βουνά από αλάτι (ιδίως στην Ασπρη Αλυκή), θα το επιτύχουν τα γιγάντια μηχανήματα συγκομιδής, παρέα με τις απόκοσμες φιγούρες των εργατών στο κατάλευκο φόντο.
Κάπως έτσι αγγίζεις τα όρια της «Νερένιας πόλης», της «Μικρής Βενετίας», του νησιού των 500 στρ. με τους 5.000 κατοίκους και την εξής ιδιομορφία: επικοινωνεί με τη στεριά με δύο πέτρινα, 300 μ., πολύτοξα γεφύρια. Αν καταφέρεις και το δεις από ψηλά (οι κεραίες πάνω απ’ το Κεφαλόβρυσο επιφυλάσσουν την καλύτερη θέα) θα καταλάβεις… Σαν να ‘χει δέσει κάποιος τις άκρες του με σχοινί!
Το Αιτωλικό λοιπόν είναι παλαιότερο από το Μεσολόγγι (αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Ισπανοεβραίο περιηγητή Βενεμιάν το 1135 μ.Χ.) και έπαιξε σημαντικό ρόλο στα γεγονότα της Επανάστασης ως στρατηγικός προθάλαμος της Ιερής Πόλης. Οι παλιές γειτονιές του είναι βγαλμένες σαν από άλλη εποχή και βεβαίως όπως κάθε «καλό» νησί, περηφανεύεται για τις εκκλησιές του.
Σε ομορφιά ξεχωρίζει το καμπαναριό του Αϊ-Γιώργη, οι Ταξιάρχες φημίζονται για το 18ου αι. τέμπλο τους και τον τάφο της Κυρα-Βασιλικής (ευνοούμενης και τελευταίας συζύγου του Αλή Πασά), ενώ σε σημαντικότητα πρωτοστατεί η Παναγία, καθώς στο εσωτερικό της, το 1824, έλαβε χώρα η δίκη του Γ. Καραϊσκάκη.
Μεγαλύτερο όμως αξιοθέατο, ασυζητητί, είναι το Μουσείο Χαρακτικής της παγκοσμίου φήμης και κορυφαίας Ελληνίδας χαράκτριας Βάσως Κατράκη. Μοναδικό στο είδος του, είναι ανοιχτό κατόπιν συνεννόησης και φιλοξενεί περίπου 400 έργα και μήτρες που κληροδότησε η βραβευμένη με 4 διεθνείς διακρίσεις καλλιτέχνις στη γενέτειρά της.
Περιέργως, το ιερότερο γεγονός στο Αιτωλικό δεν έχει να κάνει με τη θάλασσα (ξακουστός ψαρότοπος γαρ), αλλά με την κορυφή του βουνού της Αγίας Αγάθης. Το 3ήμερο πανηγύρι, που στήνεται χρόνια τώρα, κορυφώνεται την 23η Αυγούστου και τιμά την ιστορική συγκέντρωση των οπλαρχηγών του 1824 η οποία ενέπνευσε την ομοψυχία. Ζουρνάς, νταούλι, πλήθος κόσμου, μια πομπή εφίππων και αρματωμένων Αιτωλικιωτών και έτοιμη η συνταγή!
Και μια και είπαμε συνταγή: ο Αποστόλης Τρικαλινός, πιστός συμμετέχων και μέγας αναβάτης, ως μέλος της βραβευμένης επιχείρησης παραγωγής αβγοτάραχου «Trikalinos» μάς έκανε επίδειξη ξαβγώματος μπάφας. Φιλοξενηθήκαμε εντός του πρώτου (ανενεργού πια) ταβερνείου του Αιτωλικού ονόματι Χαραμάδα και για να είμαστε απολύτως τυπικοί, η μπάφα που θυσιάστηκε στον βωμό της ενημέρωσης προήλθε από το ιβάρι του Σχοινιά Αιτωλικού!
Πολύ κοντά στην υδάτινη πολιτεία βρίσκονται τρία ακόμα σημαντικά προσκυνήματα: η Επισκοπή Μάστρου στα δυτικά (12ος αι.), η ιστορική μονή της Αγίας Ελεούσας στο φαράγγι της Κλεισούρας και το εντυπωσιακότερο όλων, ο Αγιος Νικόλαος ο Κρεμαστός.
Το λέει και το όνομά του. Θα «κρεμαστείς» στα βράχια για να τον συναντήσεις. Θα ακολουθήσεις τον δρόμο για το κοιμητήριο στο Κεφαλόβρυσο, θα αφήσεις το όχημα στο τέρμα του δρόμου, κι ύστερα, μετά από 45’ δύσκολης ανάβασης (και κατάβασης), ακολουθώντας τα κόκκινα σημάδια θα βρεθείς στην καρδιά ενός εκ των σημαντικότερων σπηλαιωδών μοναστηριών, στολισμένου με τοιχογραφίες των 10ου -13ου αι. Να ‘ναι καλά η εθελοντική ομάδα που στήνοντας τα σκαλιά έκανε ευκολότερη την πρόσβαση…
Δυτικά, πλάι στο Λεσίνι αναπτύσσεται το γνωστό σε κάθε φυσιολάτρη σπάνιο δάσος Φράξου. Η 500 στρ. έκταση (εμπλουτίζεται με ένα πλακόστρωτο περιπατητικό μονοπάτι), ανακηρύχθηκε σε Διατηρητέο Μνημείο της Φύσης το 1985 και θεωρείται το μοναδικό ενιαίο υπόλειμμα τέτοιου είδους στην Ελλάδα.
Νοτιότερα πια, προς Κατοχή (στο χωριό ορθώνεται η βυζαντινή κούλια της προαναφερθείσας Κυρα- Βασιλικής, και εκεί συναντάς και το εργαστήρι παραδοσιακών φορεσιών του εξαίρετου ελληνοράφτη Νίκου Πλακίδα) απαντάται ένας από τους σπουδαιότερους αρχαιολογικούς χώρους της Αιτωλοακαρνανίας.
Ο λόγος για τις αρχαίες Οινιάδες, που μαζί με τις επίσης επισκέψιμες αρχαίες πόλεις της Καλυδώνας, της Πλευρώνας και τις Ρωμαϊκές Θέρμες του Αγίου Θωμά αποτελούν τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της περιοχής.
Βρίσκεσαι πια στις εκβολές του Αχελώου, εκεί όπου η δεύτερη σε δύναμη πόλη της αρχαίας Ακαρνανίας έλεγχε την είσοδο του Πατραϊκού. Πέραν του λαξευμένου σε βράχο αρχαίου θεάτρου, μοναδικό μνημείο αποτελούν τα νεώρια, το καλύτερο δηλαδή σωζόμενο ναυπηγείο της αρχαίας Ελλάδας!
Ο χώρος είναι το λιγότερο εντυπωσιακός καθώς ένα μέρος του καλύπτεται με νερό, ενώ διακρίνονται και 5 κιονοστοιχίες από 17 κίονες: οι ράμπες ανέλκυσης και καθέλκυσης μήκους άνω των 40 μ.! Λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα μπορείς εκούσια να ναυαγήσεις στον «Ναυαγό», στην παράγκα του Γιώργου Καλέντζου που προσφέρει τα απαραίτητα και αποτελεί το μοναδικό απάγκιο στη γλώσσα γης που πλάθουν θάλασσα και ποταμός στον όρμο Διόνι.
Στις φυσικές, ανεμοδαρμένες «πίστες» της παραλίας Τσιμάρι που ανακαλύφθηκαν από Τσέχους kite surfers και έκτοτε φιλοξενούν εκατοντάδες λάτρεις του αθλήματος (ή του τσίπουρου). Μόνο αυτό δεν περιμέναμε, η αλήθεια να λέγεται. Εναν ακόμα παράδεισο, εκεί όπου η Αιτωλία βρίσκει την Ακαρνανία. Φυλαγμένο απ’ τα βλέμματα. Στα πόδια του Αχελώου.
Κείμενο: Ηλέκτρα Φατούρου
Φωτογραφίες: Ηρακλής Μήλας
πηγη .thetravelbook.gr