Όταν απ΄ την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ο Νίκος άκουσε με ενθουσιασμό ότι φτιάχτηκε το τρακτέρ, κατάλαβε περί τίνος πρόκειται. Έφερε στο νου την άψογα συντηρημένη Φλορέτα που έχει στην κατοχή του ο Γιάννης Παπασαχίνης από τα νεανικά του χρόνια, με τα αυτοκόλλητα γυναικών με ολόσωμα μαγιό, πραγματική μηχανή του χρόνου, και φαντάστηκε ότι κάτι ανάλογο θα είχε απέναντί του. Έτσι μου πρότεινε να βρούμε μια μέρα να πάμε μαζί να δούμε το τρακτέρ.
Φτάσαμε Κυριακή πρωί στο σιδηροδρομικό σταθμό της Δαύλειας, εκεί που μένει ο Γιάννης. Δεν είναι σταθμάρχης ο Γιάννης -μόνιμος υπάλληλος του ΟΣΕ- απλός πράκτορας είναι και από τα εισιτήρια που κόβει βγάζει ένα ελάχιστο ποσό 150 – 200 ευρώ κάθε μήνα. Ο ΟΣΕ ελλείψει άλλου σπιτιού του έχει παραχωρήσει το σταθμό να μένει και να τον συντηρεί.
Στον περιβάλλοντα χώρο ανάμεσα σε βάτα και πυκνές φυλλωσιές ήταν διάσπαρτα εγκαταλελειμμένα τρακτέρ συγκεκριμένου τύπου, αλλά αυτό μόνο στο τέλος της επίσκεψης το παρατήρησα. Βρήκαμε την κόρη του να διαβάζει πίσω από το εκδοτήριο των εισιτηρίων -τρίτη Λυκείου φέτος- και ζητήσαμε να τον φωνάξει.
Ο Γιάννης, ένας άνθρωπος ψηλός, ξερακιανός, ταλαιπωρημένος απ τη ζωή κατά πως φάνηκε από την κουβέντα στο τέλος της επίσκεψης, αφού κράτησε το φύλακα σκύλο που αλυχτούσε τους άγνωστους σ΄αυτόν επισκέπτες, μας οδήγησε πίσω από το σταθμό, στο εργαστήριό του. Κάτι ανάμεσα σε αποθήκη και παράγκα στη σκιά ψηλών δέντρων. Εκεί στεκόταν το δημιούργημά του. Χρωματική αντίθεση έντονη. Από τη μια μεριά το πράσινο των πυκνών δέντρων κι από την άλλη το κατακόκκινο International B450 που γυάλιζε λες και βγήκε τώρα απ’ τη γραμμή παραγωγής.
Με μηχανικές γνώσεις που δεν υπήρχαν αλλά αποκτήθηκαν στην πορεία, με μια φωνή μέσα του που έλεγε ότι έπρεπε να το κάνει, ο Γιάννης χρειάστηκε πέντε χρόνια, ατέλειωτη δουλειά που έφτανε μέχρι τις πρωινές ώρες της επόμενης μέρας χωρίς να το καταλαβαίνει, δέκα τρακτέρ ίδιου τύπου που χρησιμοποίησε για να βγάζει ανταλλακτικά και μια αστείρευτη δεξαμενή με μεράκι. Έλα να το ακούσεις, δουλεύει τόσο καθαρά που μπορείς να μετρήσεις τις στροφές, μας είπε. Και το έβαλε μπροστά.
Εντυπωσιάστηκα. Και από την κατασκευή και από το εγχείρημα. Ένας άνθρωπος με ελάχιστο εισόδημα, που αναγκάζεται να δουλεύει δυο δουλειές για να τα φέρνει βόλτα, χωρίς δικό του σπίτι, που ανάλογα με τις διαθέσεις του ΟΣΕ μπορεί και να βρεθεί στο δρόμο, σε μια εποχή γενικότερης απαξίωσης, σε μια χώρα που παράγει ελάχιστα, έφτιαξε μόνος του ένα τρακτέρ σχεδόν από το μηδέν. Σκουριασμένα και παρατημένα μηχανήματα στα χωράφια όλης της χώρας ήταν η πρώτη ύλη του. Όχι φτηνή, γιατί λόγω μεγέθους και ακινησίας, τα τρακτέρ έπρεπε να τα μεταφέρει με γερανό στο σταθμό, αφού τα αγοράσει πρώτα. Κι αυτό σήμαινε πολλά χρήματα γι αυτόν. Χώρια οι επισκευές, τα ανταλλακτικά, οι χρωμιώσεις, τα ελαστικά, το βάψιμο. Σχεδόν 30.000 ευρώ κόστισε η κατασκευή του «Πρίγκηπα». Αυτό είναι το όνομα που του έχει δώσει.
Η κουβέντα συνεχιζόταν περιστρεφόμενη γύρω από τα στάδια της κατασκευής, τις δυσκολίες που συνάντησε σε επιμέρους κομμάτια, τις λύσεις που έδωσε. Εκείνος θυμόταν λεπτομέρειες κι εμείς ακούγαμε με ενδιαφέρον (κλικ στον παραπάνω σύνδεσμο να ακούσετε τον ίδιο να διηγείται). Ούτε που θυμάμαι πόσες φορές το φέραμε βόλτα θαυμάζοντάς το.
Είχε φτάσει η ώρα να πάει για δουλειά ο Γιάννης αλλά επέμενε να μας κεράσει. Καθίσαμε στα παγκάκια του σταθμού με το βλέμμα στις άδειες γραμμές κι εκεί μας φίλεψε ψωμί, τυρί και καρπούζι. Μαύρο ψωμί που φτιάχνει μόνος του, από το άλεσμα του σταριού μέχρι το ψήσιμο και το τυρί επίσης. Δε μου φάνηκε καθόλου πρωτότυπο μετά απ΄ όσα είχα δει και ακούσει αυτό το πρωινό. Αισθάνθηκα την ψυχή μου να γεμίζει φεύγοντας από το σταθμό και υποσχέθηκα να ξαναπάω να δω και τη Φλορέτα.
[Update 5-3-2011] (*) Πριν προλάβω να ξαναπάω με πρόλαβε το τηλεφώνημα του Γιάννη. Θέλω να έρθω να σε βρω μου είπε. Μπορούμε να συναντηθούμε στο βενζινάδικο αριστερά πριν την είσοδο της Αράχωβας σε περίπου μισή ώρα, γιατί κινητό δεν έχω να σε πάρω όταν φτάσω. Εξηγήσεις για το περιεχόμενο της συνάντησης δεν έδωσε. Περίμενα στο βενζινάδικο με απορία. Όταν έφτασε και ανταλλάξαμε χαιρετισμούς, έβγαλε από το αυτοκίνητο ένα καρβέλι ζεστό ζυμωτό ψωμί σαν εκείνο που φάγαμε στο σταθμό τυλιγμένο σε μια πετσέτα και μου το πρόσφερε. Σ΄ευχαριστώ πολύ μου είπε… Έκανε τόσο δρόμο για να μου φέρει ένα καρβέλι ψωμί. Όχι ένα τυχαίο. Αυτό που φτιάχνει μόνος του σε όλα τα στάδια παραγωγής. Ήταν ότι πολυτιμότερο μπορούσε να μου προσφέρει. Έμεινα άφωνος. Του ζήτησα να πάμε σπίτι αλλά αρνήθηκε. Τον ρώτησα πως τα περνάει. Μου είπε ότι είναι άνεργος. Δεν γίνονται πια έργα, τον απέλυσαν από οδηγό… Με το τρακτέρ; Ενδιαφέρθηκε κανένας να το αγοράσει; Μπα, ποιος αγρότης σήμερα να πάρει τέτοιο τρακτέρ να το βάλει στα χωράφια… Ο Γιάννης δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι το δημιούργημά του δεν απευθύνεται σε αγρότες αλλά σε συλλέκτες. Μακάρι κάποιος να ενδιαφερθεί. Στο τέλος μου ζήτησε, αν είναι δυνατόν, να βάλω στο κείμενο τη φράση που μου είχε πει στην αρχική επίσκεψη αλλά την παράβλεψα: Ο άνθρωπος που ανέστησε το καμάρι της International.
πηγη https://arahova.wordpress.com
