Τη Βαλτόπαπια στον Αμβρακικό, την λένε «κόκκινο καλαϊτζή», από το λαμπερό κοκκινοκάστανο φτέρωμα του αρσενικού. Είναι μία μικρή πάπια, που ξεχωρίζει από το σκούρο καστανό χρώμα, το άσπρο μπάλωμα κάτω από την ουρά και, όταν πετάει, από την άσπρη λουρίδα στη φτερούγα.
Τη βρίσκουμε όπου υπάρχει ρηχό, γλυκό νερό με πλούσια υδρόβια βλάστηση. Ψάχνει στα φυτά που επιπλέουν στο νερο ή βουτάει κάτω από αυτά για να φάει υδρόβια φυτά και διάφορα ασπόνδυλα (έντομα κτλ).
Πριν τριάντα χρόνια, οι επιστήμονες εκτιμούσαν ότι ο Αμβρακικός ήταν ο πιο πλούσιος σε Βαλτόπαπιες υγρότοπος στην Ελλάδα, με περισσότερα από 80 ζευγάρια να φωλιάζουν στους καλαμιώνες και στα υγρα λιβάδια του.
Σήμερα, οι Βαλτόπαπιες εξακολουθούνα να φωλιάζουν στον Αμβρακικό αλλά είναι πολύ λιγότερες από άλλοτε. Το φθινόπωρο (Σεπτέμβριο καο Οκτώβριο) και την άνοιξη (Μάρτη και Απρίλη) μπορεί να τις δει κανείς σε μεγάλα κοπάδι, συχνά ανακατεμένες με άλλες πάπιες. Σταματούν λίγο στον Αμβρακικό για να ξεκουραστούν από το μακρύ μεταναστευτικό ταξίδι ανάμεσα στους υγρότοπους της Ευρώπης και τους τόπους διαχείμασης στην Αφρική. Μερικές από αυτές μένουν στον Αμβρακικό και ξεχειμωνιάζουν στους καλαμιώνες και στις άκρες των λιμνοθαλασσών. Αν και οι Βαλτόπαπιες έχουν μειωθεί τα τελευταία χρόνια, ο Αμβρακικός εξακολουθεί να είναι για αυτές μία από τις πιο αξιόλογες περιοχές στην Ευρώπη.IONIO ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ
