“Ένα ποτηράκι τσίπουρο φέρνει μέσα στο χειμώνα τον ήλιο του καλοκαιριού”. Με αυτή την παρατήρηση του Δημήτρη τσουγκρίσαμε τα ποτηράκια μας. Μόλις το πλησίασα στα χείλη με πλημμύρισε άρωμα σταφυλιού, ευγένεια φροντισμένης απόσταξης, αψάδα ελληνικού ήλιου. Συμπότης μου είναι ο κ. Δημήτρης Κουβέλης, καθηγητής της ηλεκτρονικής. Ένας συμπολίτης μας που έκανε χόμπι του την αμπελουργία και την οινοποίηση, καλλιεργώντας την πατρογονική του γη στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας.
Αφετηρία του η λατρεία στη γη. “Εξοπλισμός” το πάθος του ερασιτέχνη και η ασίγαστη διάθεση να διαβάσει και να ρωτήσει. Έφτασε σήμερα να παράγει μικρές ποσότητες κρασιών από αρκετές ποικιλίες σταφυλιών, τα οποία θα ζήλευαν οι ειδικοί της οινοποίησης. Ασχολήθηκε με τις παλιές ποικιλίες σταφυλιών του τόπου του, αλλά δούλεψε και με τις κορυφαίες ξένες. Το συμπέρασμα είναι ότι οι δυνατότητες του ελληνικού αμπελώνα είναι ακόμη σχεδόν ανεξερεύνητες και υπόσχονται θαύματα. Η ψαλίδα μεταξύ των ονομαστών ξένων κρασιών και του ελληνικού οίνου κλείνει διαρκώς και δεν θα αργήσει η στιγμή που η ελληνική οινική παραγωγή θα ξεπεράσει ακόμη και τα καλά γαλλικά και ιταλικά κρασιά. Το έδαφος, οι πανάρχαιες ποικιλίες μας και το κλίμα της Ελλάδας επιτρέπουν να είμαστε πολύ αισιόδοξοι, από τη στιγμή που η καλλιέργεια και η οινοποίηση πέρασαν στα χέρια ανθρώπων με γνώσεις και μεράκι.
Δημιουργικές προσπάθειες σαν αυτήν του Δημήτρη ανοίγουν δρόμους σε παραγωγική ακμή της χώρας μας. Μεγάλοι σε παραγωγικά μεγέθη δεν θα γίνουμε ποτέ. Η ποιότητα όμως είναι η δική μας υπεροχή.
πηγη http://mpampini.blogspot.gr/
