Πιπίτσα Παϊσίου:Η συγκλονιστική ιστορία της εκφωνήτριας που μας έλεγε στην ωρα στο 141!

Η κυρία Πιπίτσα Παϊσίου Θα πει την ιστορία της. Την ιστορία της ώρας, που φτιάχτηκε σε ένα απόγευμα για να κρατήσει χρόνια.
«Πότε να ‘ταν; Παλιά… Τόσο που δεν θυμάμαι. Στα τέλη της δεκαετίας του ’50, γράψτε. Μας φώναξαν από τη διεύθυνση της Ελληνικής Ραδιοφωνίας δέκα εκφωνήτριες. “Σας θέλουμε για ένα δοκιμαστικό. Να μας πείτε την ώρα”.

Λιγάκι παράξενο μας φάνηκε, μα… γιατί όχι; Το κάναμε… Δυο – τρεις ημέρες αργότερα με ειδοποίησαν. “Εσάς διαλέξαμε, κυρία Παϊσίου”.
Βρέθηκα στο στούντιο της ΕΡΤ. Ηχογράφηση…». «Μιλούσατε μια ημέρα ολόκληρη;», ρωτώ. Γελάει. «Οχι, βέβαια. Θα τρελαινόμουν! Μια – δυο ώρες μόλις». «Μα πώς;».
«Απλό. Είπα πρώτα “η ώρα θα είναι μία”, μετά “δύο”, “τρεις” κ.ο.κ., με αποστάσεις. Μετά “και 10 δευτερόλεπτα”, “και 20”, “και 30″… Ενα “ακριβώς” και τελειώσαμε. Τόσο απλά. Ολα τα υπόλοιπα, θέμα μοντάζ».

Και ύστερα η φωνή έφυγε από τα χέρια της. Η ταινία πήγε στο Παρίσι, να μονταριστεί με ειδικά μηχανήματα.
Έπρεπε να αντέξει ο ήχος πολλά χρόνια. Πέρασε σε μια ταινία με σύρμα, ανθεκτική. Και από εκεί, στο 141. Η κυρία Παϊσίου έγινε επισήμως «η γυναίκα που λέει την ώρα».
«Οποτε τύχαινε να καλέσω το 141, άκουγα τον εαυτό μου να αραδιάζει λεπτά και δευτερόλεπτα. Αστείο ήταν… Και ευχάριστο μαζί, δεν λέω. Με έπαιρναν φίλοι τηλέφωνο έκπληκτοι. “Σε ακούσαμε να λες την ώρα. Εσύ ήσουν πραγματικά;”. Γελούσα…».
Και ύστερα πέρασε ο καιρός… Δέκα χρόνια ολόκληρα. Η ταινία γέμισε γραμμές. Η φωνή δεν ήταν πια όπως πρώτα. Έχασε τη φρεσκάδα της. Τα παράσιτα την έκαναν βαθιά, παράξενη. Και έτσι, έφτασε για την ώρα «ο επόμενος τόνος»… Η ώρα της αντικατάστασης.

«Γύρω στο 1970 θα ήταν. Βρέθηκε μια άλλη εκφωνήτρια της Ραδιοφωνίας, η Ιφιγένεια Ξένου. Η φωνή της έμοιαζε κάπως με τη δική μου. Ηταν βέβαια λίγο πιο βαριά, πιο αυστηρή. Ισως και η ίδια να το πήρε λίγο πιο σοβαρά… Είναι αυτή που ακούτε ως σήμερα…».
Μαργωμένου Μαρίλη, Παπαδημητρίου Λένα / To Βήμα