Άντε να βρεις κουράγιο πάλι να αντέξεις κι αυτή την προεκλογική περίοδο.
Παρά του ότι το τρίμηνο έως τις εκλογές νοείται ως μεγάλος πολιτικός χρόνος, όλοι ζουν και κινούνται στους ρυθμούς των εκλογών, διαγράφοντας κάθε τι άλλο από την καθημερινότητα τους. Κι όχι μόνο για όσους ηγούνται συνδυασμών, για τους οποίους η εκλογική προετοιμασία έχει ξεκινήσει ένα χρόνο πριν, αλλά και για όλους αυτούς που τώρα μπήκαν στον χορό των εκλογών, ως υποψήφιοι που στελεχώνουν τα αυτοδιοικητικά ψηφοδέλτια.
Στην πληθώρα των προσώπων που μοστράρονται ως υποψήφιοι, είναι πολύ περιορισμένος ο αριθμός αυτών που πραγματικά έχουν το ειδικό βάρος που απαιτεί μία θέση αιρετού, δηλαδή της αξιοσύνης και της ικανότητας να εκπροσωπήσουν τους πολίτες ενός τόπου και να ασκήσουν διοίκηση.
Σε αυτές τις εκλογές ο κάθε πικραμένος φτιάχνει έναν συνδυασμό –έστω και λειψό γιατί ζορίζεται να μαζέψει και πολλούς υποψηφίους- με στόχευση να κατοχυρώσει έστω τη δική του εκλογή.
Βλέπεις το νέο εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής περιορίζει τις παντοδυναμίες των επικρατέστερων και υποχρεώνει στην άσκηση διοίκησης μέσα από συνεργατικές διαδικασίες. Ανοίγει όμως και ένα παραπόρτι σε εκβιαστικές λογικές, να δοθούν θέσεις ευθύνης στους δεύτερους και τρίτους για να μην μπλοκάρονται αποφάσεις υπό το καθεστώς μίας αντιπολιτευτικής αντιπαλότητας.
Οι επικεφαλής, μέσα στον πανικό τους για να παρουσιάσουν ένα πλούσιο ψηφοδέλτιο, πλευρίζουν τον κάθε σχετικό και άσχετο για να μπει στις λίστες των υποψηφίων και να παίξει τον ρόλο του «νεροκουβαλητή» στον μύλο της εκλογής του αρχηγού.
Μωροφιλόδοξοι σωτήρες του τόπου, ψώνια που επιζητούν τρία λεπτά διασημότητας, λαμόγια που βρίσκουν ευκαιρίες να μπουν σε νέα κόλπα, αστοιχείωτοι πολυξερείδηδες που έχουν άποψη για όλα, κομματικοί εξυπηρετητές, κοινωνικοί φασαριόζοι που επιθυμούν να νοιώσουν κάποιοι, όλοι τους κρεμασμένοι στο τσιγκέλι της πολιτικής αγοράς, να καμαρώνονται στην πασαρέλα των συνδυασμών και να νομίζουν ότι είναι στελέχη! Τόσο «κάποιοι» και τόσο «τίποτα»!
Και οι λίγοι οι καλοί, οι ικανοί, οι αποτελεσματικοί, οι άξιοι, σταθερά ένα βήμα πιο πίσω, σε μία απόσταση διακριτικότητας, με τόνους χαμηλούς και με την ισχύ της επάρκειας τους.
Μέσα σε αυτό τον αχταρμά υποψηφιοτήτων, ο λόγος των θέσεων και των προγραμμάτων περνάει σε δεύτερη μοίρα. Γενικόλογες αναφορές, με μεγαλοστομίες αναπτυξιακών προοπτικών, χωρίς αιδώ παραπομπές σε ενέργειες που δεν τελεσφόρησαν, απραξία που μεταστρέφεται σε έργο, ανέξοδη υποσχεσιολογία και απροκάλυπτος εμπαιγμός της νοημοσύνης και της αντίληψης των ψηφοφόρων.
Οι ψηφοφόροι αυτοί για τους οποίους μπαίνει και το μεγάλο στοίχημα, αν θα καταφέρουν να λειτουργήσουν πέρα από την βλακώδη προσκόλληση σε κατάθεση ψήφου με κριτήριο την οικογενειακή υποχρέωση, αλλά αξιολογώντας και κρίνοντας την αξία και την ικανότητα.
Το βάρος της ευθύνης δεν βαραίνει αυτούς που θέτουν υποψηφιότητα, αλλά αυτούς που ψηφίζουν, για να έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν .
Τέτα Βαρλάμη
