Αυτό που θα σας διηγηθώ, παιδιά μου, είναι αληθινό περιστατικό που συνέβηκε πριν από πεντέξι χρόνια στα μέρη μας, σε ένα ορεινό χωριουδάκι της Ευρυτανίας, με πρωταγωνιστές έναν Κινεζάκο μικροπωλητή κι ένα δικό μας γεροντάκι.
Βρέθηκε λοιπόν ο κινεζάκος σε ένα χωριό των Αγράφων. Φορτωμένος ένα μεγάλο σάκο με την πραμάτεια του, φακούς, μπαταρίες, μπρελόκ και πολλά άλλα μπιχλιμπίδια, τράβαγε το ανηφόρι για το παζάρι που θα γινόταν στον επάνω μαχαλά…
Στάθηκε σε μια πέτρινη βρυσούλα για να πιει κρουστάλλινο νερό και να ξαποστάσει από το δρόμο.
Εκεί ήταν κι ένας παππούλης με τη μαγκούρα του που λιάζονταν καθισμένος σε μια κοτρόνα.
Κοίταζε και ξανακοίταζε αυτή την παράξενη κουρασμένη φατσούλα που δεν είχε ματαδεί στα μέρη του. Κάποια στιγμή γυρνάει και του λέει:
-Καλώς ήλθις πιδί μ’…
-Καλώς σε βρήκα παππού, απαντάει ο κινεζάκος… ελληνικότατα!
-Δε μ’ λες, για να ‘χουμι καλό ρώτημα, από πούθε κρατάει ισένα η σκούφια σ’ ;
-Απ΄ το Πεκίνο είμαι.
Έμεινε για λίγο σκεφτικός ο γεροντάκος και μετά είπε:
-Αααα, απ΄ του Πικίνου! Μέσα ή όξω απ’ του Πικίνου ;
-Από μέσα παππού.
-Κι τίνος ίσι ισύ ;
-Του Τσάνγκ.
-Αααα, του Τσάνγκ! Και τι κάνει ου πατέρας σ’ ;
-Καλά είναι, μια χαρά.
-Να τ’ δώκ’ς χαιρετίσματα απ΄ του Μήτρου.
-΄Εγινε παππούλη, θα του τα πω όοοοταν τον δω!
Σκούπισε τον ιδρώτα του ο κινεζάκος και ξαναφορτώθηκε τα μπογαλάκια του κινώντας να φύγει…
Ο γέροντας σηκώθηκε αργά-αργά και του λέει:
-Κάτσε παιδάκι μ’, μη βιάζισαι, έχ’ς ώρα για του παζάρ’. Έλα πρώτα απ’ του σπίτ’ να φάμι και να με πεις τα νέα σ’ απ΄ τουν τόπου σ’ και απ’ του γονιό σ’! Έχου κι ιγώ παιδί στα ξένα! Άϊ κόπιασε, η κυρά μ’ έφκιασε φασούλες σίμερις και δεν μ’ πάει καρδιά να αφήκω ξένουν άνθρουπου στου δρόμου, νηστ’κό κι κουρασμένου.
Και πράγματι ο κινεζάκος πήγε μουσαφίρης στο μπάρμπα. Τώρα τι είπανε και τι δεν είπανε, για το Πεκίνο και για τον Τσάνγκ, δεν ξέρω να σας πω γιατί δεν άκουσα, αλλά το σίγουρο είναι ότι στην Ευρυτανία και ειδικά στα φιλόξενα χωριουδάκια της με τους αγνούς ανθρώπους ποτέ δεν θα πεινάσει κανείς, ούτε θα μείνει στο δρόμο αν παραστεί ανάγκη.
Καλό χινόπωρο παιδιά μου.
Ήταν μια διήγηση από την Ευρυτάνισσα κυρά-Λένη
για το blog “Ευρυτάνας ιχνηλάτης”
