Όταν τα καινούργια παπούτσια δεν σημαίνουν επίδειξη νεοπλουτισμού κακοαναθρεμμένου μυξιάρικου. Όταν σημαίνουν ότι απλά είσαι ζωντανός κι ελεύθερος να χαρείς την ζωή. Όταν τα παπούτσια ήταν σπάνιο δώρο και γίνονταν πολύ σπάνια γιατί ήθελε να φτύσει αίμα ο γονιός σου για να στα πάρει. Πριν από κάθε μεγάλη γιορτή Χριστούγεννα,Πάσχα,Δεκαπενταύγουστο για να πάει το παιδί στην εκκλησιά με τα καινούργια παπούτσια και το καινούργιο φόρεμα αν ήταν κορίτσι.
Εδώ το 1949 στην Οξυά Φλώρινας δεν ήταν παραμονή κάποιας γιορτής αλλά εμφύλιος πόλεμος όπου τετράχρονη Ελευθερία Τρανοπούλου ήταν το μόνο παιδί που δεν απομακρύνθηκε από το χωριό του, την Οξιά. Σ’ ένα σχεδόν κατεστραμμένο χωριό, όπου παρέμειναν 50-60 κάτοικοι από τους 400, μένει με τη γιαγιά της η οποία τη φροντίζει. Εκεί λαμβάνει το πρώτο της ζευγάρι παπούτσια από τη UNISEF. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα η Ελευθερία κοίταζε μόνο τα καινούργια της παπούτσια… Όταν κάποια στιγμή άφησε τη γιαγιά της να της τα φορέσει, ο πάγος έσπασε. Η Ελευθερία έτρεχε μέσα στο χωριό γελώντας με χαρά, μόνο κάθε τόσο σταματούσε και κοιτούσε τα παπούτσια προσεκτικά! Η ευτυχία της ήταν απερίγραπτη…
και είχε έναν λόγο παραπάνω ήταν ζωντανή και ΕΛΕΥΘΕΡΗ.
Οξιά Φλώρινας 1949 – David Seymour
Απόστολος Σφυράκης Καλλιτέχνης
