Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν ότι η ιστορία του νεοελληνικού κράτους της οποίας την επανάληψη ζούμε ακατάπαυστα τους δυο τελευταίους αιώνες με αξιοθαύμαστη αντοχή συνοψίζεται στο επεισόδιο που έχει διασωθεί μεταξύ του Καποδίστρια και των Μαυρομιχαλαίων.
Στην προσπάθειά του να οργανώσει το σκορποχώρι που παρέλαβε σε κράτος, ο κυβερνήτης εισηγήθηκε την φορολογία, πράγμα που εξόργισε τους Μαυρομιχαλαίους οι οποίοι δεν μπορούσαν να κατανοήσουν την …αχαριστία του κυβερνήτη να υποβάλλει τους περήφανους Μανιάτες που αρνούνταν να πληρώσουν φόρους στη κεντρική εξουσία, στη βάσανο της φορολογίας.
«Πάρε το νόμο αμέσως πίσω», αντέτεινε ένας εκ της οικογενείας των ευγενών Μαυρομιχαλαίων, δίχως να μπορεί να συγκρατήσει την αγανάκτηση του για την παράλογη απαίτηση του Κυβερνήτη. Ο Κυβερνήτης φυσικά τους αγνόησε και όλοι γνωρίζουμε την ατυχή κατάληξη αυτής της ιστορίας.
Παρακολουθώντας κανείς από κοντά το πώς λειτουργούν σήμερα οι τοπικές κοινωνίες, εύκολα ανακαλύπτει την προβολή της ιστορίας αυτής στην σύγχρονη πραγματικότητα. Σχεδόν κανείς δεν είναι πρόθυμος να αποδεχτεί στοιχειώδεις νόμους που ισχύουν σε όλη την επικράτεια.
Έτσι, οι κλειστές κοινωνίες προσαρμόζουν την λειτουργία τους και αντιλαμβάνονται τη νομιμότητα σύμφωνα με τις τοπικές ιδιαιτερότητες, τις επεμβάσεις κάποιων εκσυγχρονισμένων κοτζαμπάσηδων οι οποίοι διευθετούν τις τοπικές υποθέσεις και μεσολαβούν ώστε να λύνονται τα προβλήματα.
Τα παραδείγματα είναι πολλά και όλα μαζί συνθέτουν μια παράλογη και ανισσόροπη οπερέτα την οποία όλοι καταγγέλλουν σαν παρωδία, ενώ ταυτόχρονα συμμετέχουν πρόθυμα σε αυτή.
Αυτή η συνθήκη δεν θεωρεί αυτονόητο ότι αυτοί που κατέχουν δημόσια αξιώματα στις τοπικές κοινωνίες οφείλουν να υπερασπίζονται το δημόσιο συμφέρον και όχι να διευθετούν με χιλίους δυο ευρηματικούς τρόπους ιδιωτικές υποθέσεις. Κατάλληλος υποψήφιος για δημόσιο αξίωμα δεν είναι αυτός που πληροί τις όποιες προϋποθέσεις αλλά αυτός που έχει μεγάλο σοι και πολλές ψήφους. Το γαϊτανάκι της πρωτόγονης κοινωνίας συνεχίζεται… απλά οι συναλλαγές γίνονται μέσω iPhone…
Αυτή η εντόπια εκτεταμένη μικροδιαφθορά που βασίζεται στην συνενοχή και σιωπηρή αλληλοκάλυψη είναι απολύτως αποδεκτή από τις τοπικές κοινωνίες, οι οποίες κατά τα άλλα μένουν αποσβολωμένες από την διαφθορά της κεντρικής εξουσίας κρατώντας σε εγρήγορση τα ηθικά αντανακλαστικά τους. Αυτός είναι και ο λόγος της μεγάλης υποκρισίας που τις χαρακτηρίζει.
Μοιάζει κάπως με το ανέκδοτο όπου ο σύζυγος πιάνει την σύζυγο στο κρεβάτι με τον εραστή της εν πλήρη περιπτύξει και η σύζυγος ατάραχη τον διαβεβαιώνει ότι «δεν είναι αυτό που νομίζεις, αγάπη μου»!
Powered by WPeMatico