Απόγευμα Σαββάτου. Περπατώντας με γοργό βήμα στα λασπόνερα, “κρυμμένος” μέσα στο μπουφάν μου και με το κρύο να με διαπερνάει, μόλις που διέκρινα με την άκρη του ματιού μου στην απέναντι πλευρά του δρόμου μια ψιλόλιγνη φιγούρα που “πάλευε” με κάτι χαρτόκουτα.
Ένας από τους πολλούς άστεγους του δρόμου. Σταμάτησα και κοίταξα. Ασυναίθητα ήρθαν στο μυαλό μου οι σκέψεις που έρχονται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις. Ποιος είναι αυτός? Πως έφτασε σε αυτό το σημείο? Δεν έχει οικογένεια? Φίλους? Γιατί είναι μόνος?
Εννοείται πως δεν χρειάζεται να αναφερθώ στο ανάλγητο κράτος που δεν έχει προνοήσει και φροντίσει να μηδενίσει τα κρούσματα ανθρώπων που μένουν στο δρόμο σε αυτοσχέδια σπιτάκια, παραπήγματα και ενίοτε και υπονόμους…
Οι εκάστοτε Δήμοι αντιμετωπίζουν το πρόβλημα όπως μπορούν και με τα μέσα που διαθέτουν, αλλά όταν σύμφωνα με τις μετρήσεις της Μη Κυβερνητιικής Οργάνωσης ¨Κλίμακα”, οι άστεγοι στην χώρα ξεπερνάνε τους 20.000 και οι μισοί από αυτούς βρίσκονται στην πολυδιαφημσμένη πρωτεύουσα μας την Αθήνα, τότε δεν υπάρχουν και πολλά για να πεις.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, βολεμένοι και ξερόλες ως επί το πλείστον, που λένε πως ένα μεγάλο ποστοστό από τους αστέγους επιλέγουν να ζουν με αυτό τον τρόπο και δε δέχονται καμία βοήθεια. Προφανώς οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν έχουν ακούσει ποτέ την λέξη αξιοπρέπεια.
Γιατί είναι αυτονόητο πως κάποιος που έχει χάσει το σπίτι του, έχει εκδιωχθεί η τον έχουν παρατήσει από την οικογένεια του, χρειάζεται ιδιαίτερη μεταχείριση μιας και ο συναισθηματικός του κόσμος είναι πολύ εύθραυστος Αλλά αξιοπρεπής. Ντρέπεται για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει.
Εδώ μπαίνει και το θέμα της μοναξιάς. Πως είναι δυνατόν να…αφήνεται κάποιος στην μοίρα του? Πως γίνεται να υπάρχουν άνθρωποι που ζουν ευτυχισμένα με τις οικογένειες τους, γνωρίζοντας πως κάποιος συγγενής τους τριγυρνάει στο δρόμο τα βράδια για να βρει ένα κομμάτι ψωμί και κοιμάται στα παγκάκια?
Η μοναξιά μερικές φορές είναι επιβεβλημένη για όλους μας. Η ηθελημένη όμως. Όλοι λίγο πολύ έχουμε συζητήσει με τους κοντινούς μας ανθρώπους τους μεγαλύτερους φόβους μας. Ένας από αυτούς είναι μήπως μείνουμε μόνοι. Για κάποιους συνανθρώπους μας αυτός ο φόβος έχει γίνει ζοφερή πραγματικότητα.
Η αίσθηση του να νιώθεις ξεχασμένος, μόνος, παρατημένους από τους ανθρώπους που αγάπησες και σε αγαπήσαν είναι σαν ένα καρφί που μπαίνει όλο και πιο βαθιά στην καρδιά σου. Και είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που είναι μόνοι, αντέχουν το κρύο και τις κακουχίες. Αυτό που δεν αντέχεται είναι η μοναξιά.
Σκεφτείτε τους μεγαλύτερους ανθρώπους. Σκεφτείτε αυτούς που είναι κλεισμένοι στα ιδρύματα ηλικιωμένων. Σκεφτείτε τι βιώνουν… Και επειδή όλοι μας έχουμε νιώσει κάποια στιγμή μόνοι, ας αναλογιστούμε τα λάθη μας και ας είμαστε λιγότεροι σκληροί με κάποιους συναθρώπους μας. Ας μην τους αφήνουμε στο περιθώριο, ας μην τους ξεχνάμε.
Ότι δίνεις παίρνεις σε αυτή την ζωή. Γιατί όπως έγραψε και η Κατερίνα Γώγου: “Η μοναξιά δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών «καλών» καιρών και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς. Η μοναξιά,η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω. Είναι τσεκούρι στα χέρια μας, που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει…” Καλό Μήνα εύχομαι. Αγαπάτε αλλήλους…
πηγη αρθρου http://makdel82.blogspot.gr
