Ένα από τα σημαντικότερα Χριστουγεννιάτικα έθιμα στο Νομό Αιτωλοακαρνανίας αλλάκαι σε άλλες περιοχές της Ελλάδας είναι η γουρουνοχαρά ή γρουνουχαρά. Oι οικογένειες αγόραζαν το γουρούνι από τον μήνα Μάιο και το συντηρούσαν με κολοκύθια, πίτουρα και αποφάγια. Το γουρούνι, ήταν απαραίτητο για ένα αγροτικό σπίτι, καθώς έπαιρναν την λίπα, το κρέας, το δέρμα. Αποτελούσε ντροπή για το σπίτι εκείνο που δεν είχε γουρούνι καθώς θεωρούνταν παρακατιανό φτωχό και ανοικοκύρευτο.
Η προετοιμασία για το σφάξιμο του γουρουνιού γινόταν με εξαίρετη φροντίδα. Για κάθε σφαγή μεγάλου γουρουνιού, απαιτούνταν 5-6 άνδρες ενώ ακολουθούσε γλέντι μέχρι τα ξημερώματα. Οικογένειες συνήθως συγγενικές, φιλικές, καθόριζαν με σειρά ποια μέρα θα έσφαζε το γουρούνι της η κάθε οικογένεια.
«Έλα έχουμε γουρουνοχαρά», ήταν το κάλεσμα γιατί ήταν γιορτή, ήταν χορός, ήταν φαγητό.
Το σφάξιμο των γουρουνιών γίνεται 5-6 ημέρες πριν τα Χριστούγεννα σε κάποιες περιοχές σε άλλες παραμονή Χριστουγέννων και σε άλλες περιοχές την 27η Δεκεμβρίου. Κατά το έθιμο που ήταν ολόκληρη ιεροτελεστία, η νοικοκυρά έδινε μικρή ποσότητα αναμμένης στάχτης και θυμίαμα στον σφαγέα, ο οποίος θυμιάτιζε και όλους τους άλλους, για να έχουν την ευλογία Χριστού. Έριχνε το θυμίαμα και την στάχτη στο λαιμό του γουρουνιού για να είναι ευλογημένο και καλό το κρέας του. Έσφαζε γρήγορα και σταθερά για να μην υποφέρει το ζωντανό. Με λίγο αίμα επάλειφαν τα παιδιά στο μέτωπο κάνοντας το σχήμα του σταυρού για να είναι γερά και να μην επηρεάζονται από τα κακά πνεύματα και το κακό μάτι.
Εγδερναν το γουρούνι, το δέρμα, αφού το αλάτιζαν, το δίπλωναν στα τέσσερα και το κρατούσαν για να φτιάξουν τα γουρουνοτσάρουχα για τις καλοκαιρινές δουλειές τους. Μετά το γδάρσιμο άρχιζε το κόψιμο του λίπους (παστού) για να γίνει έπειτα το κόψιμο του κρέατος σε μικρά τεμάχια. Το λίπος αφού το έλιωναν πρώτα το έβαζαν σε δοχεία λαδιού και αφού πάγωνε το διατηρούσαν. Το χρησιμοποιούσαν όλο τον χρόνο και σε όλα σχεδόν τα φαγητά λόγω έλλειψης λαδιού. Στη συνέχεια τεμάχιζαν το κρέας και το τοποθετούσαν σε στρώσεις με μπόλικο αλάτι σε δοχεία και είχαν φαγητό για όλα σχεδόν το χειμώνα. Τα μαγείρευαν με τραχανά, πλιγούρι, πατάτες, κ.ά. Επίσης γέμιζαν τα έντερα με κρέας που έκοβαν στην τάβλα με ψαλίδι, ανακάτευαν με πράσα ψιλοκομμένα, αλάτι, πιπέρι και ρίγανη. Τα έβαζαν σε χάλκινη κατσαρόλα, γέμιζαν τα λουκάνικα, τα περνούσαν σε ένα ξύλινο δοκάρι και τα κρεμούσαν με προσοχή να στεγνώσουν. Έφτανε πλέον το μεσημέρι.
Η τάβλα ήταν έτοιμη για το φαγητό με ντόπιο κρασί, τσίπουρο, έπιναν και κατά την ώρα της δουλειάς. Πίτες με τυρί ψητό στη σχάρα, κρέας και μπόλικο κρασί από τα αμπέλια τους, χορός, γλέντι, τραγούδια. Σήμερα το έθιμο τηρείται σε πολλά χωριά. Στις πόλεις γιορτάζεται στις πλατείες των συνοικιών με εκδηλώσεις κεφιού προσφέροντας άφθονο κρασί και ψημένο χοιρινό κρέας. Στη Λάρισα γιορτάζεται η γουρουνοχαρά στην πλατεία της συνοικίας Φιλιππούπολης μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Οι γυναίκες της συνοικίας μαγειρεύουν παραδοσιακά φαγητά και μαζί με το ψημένο χοιρινό κρέας και το άφθονο κρασί γίνεται γλέντι τρικούβερτο.gastrotourismos.gr
