Όσο περνούν τα χρόνια και γερνάμε – άσχετο, αν πολλοί δεν θέλουν να το παραδεχτούν- τόσο εξασθενεί η μνήμη μας. Φυσικό φαινόμενο θα έλεγε κάποιος. Φυσικό, όμως, φαινόμενο θα έλεγα κι εγώ πως όλοι μας τρέφουμε τα θυμητάρια μας. Κι αυτά δεν είναι απλά ενθυμήματα. Είναι τρόπος ζωής, που στοιχειοθετήθηκε και θεμελιώθηκε εκεί, στην Ήπειρο, στα χωριά μας.
Θυμάμαι το ήρεμο χωριό που πέρασα έρημος εκεί
και μες στα μάτια η ομορφιά μ’ είχε φιλήσει
κι ακόμα η μνήμη μου κρατεί σα μακρυσμένη μουσική
μύρα, λαλιές κι ιριδισμούς-ξανθό μελίσσι.
Αληθινή ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ. Πόθοι κι αγάπες, όνειρα κι ελπίδες στο ηπειρώτικο λιακωτό από λούλουδα βαλμένες. Αχολογούν οι ρεματιές και στα λουμάκια οι τζιτζικάδες συνεχίζουν το τραγούδι τους. Και μεις εδώ στην πρωτεύουσα μονολογούμε:
Να ‘χα νερό απ’ τον τόπο μου
και μήλο απ’ τη μηλιά μου,
σταφύλι ροδοστάφυλο
απ’ την κληματαριά μου.
Από ‘δω προσπαθούμε να δώσουμε την απάντησή μας στήνοντας μνημονικά ξωκλήσια.
(Και κοντά στα εξωκκλήσια οι ερωτευμένοι λειτουργοί και τα φιλιά τροπάρια ). Τα Ηπειρώτικα Πανηγύρια… Το κλαρίνο…
ΖΗΤΩ Η ΗΠΕΙΡΟΣ
ΠΗΓΗ ΚΕΙΜΕΝΟ Χρήστος Τούμπουρος
Τo Ηπειρώτικο Πανηγύρι –Τα Ηπειρώτικα ακούσματα «Του βλέμματός του να ρουφώ τη ζαφειρένια δρόσο».
Από
xiromeropress