Δεν υπήρχε στα παιδικά μας χρόνια εντυπωσιακότερη και πιο επικίνδυνη παράσταση από το “γύρο του θανάτου”! Στα μεγάλα λούνα παρκ, στις γιορτές, στα πανηγύρια και στα υπαίθρια θεάματα, ο “γύρος του θανάτου” κρατούσε δικαίως τα σκήπτρα.
Ο “γύρος του θανάτου” αποτελείται από ένα τεράστιο βαρέλι που το εσωτερικό τοίχωμα ορθώνεται κάθετα σε ύψος 5,5 ολόκληρων μέτρων και οι κίτρινες τάβλες φάρδους μόλις μισού μέτρου είναι τοποθετημένες περιφερειακά του πάτου του βαρελιού με μια κλίση 135 μοιρών. Δεν πίστευες με τίποτα ότι σε αυτόν τον τοίχο επρόκειτο να σκαρφαλώσει μια μοτοσυκλέτα και να στριφογυρίζει με 35km/h!!
Θυμάμαι μικρό παιδί, με το κεφάλι να ξεπερνάει ίσα-ίσα το χείλος του μεγάλου βαρελιού, να βλέπω έκθαμβος την παράσταση και η καρδιά μου να σφίγγεται από φόβο και αγωνία κάθε φορά που οι ριψοκίνδυνοι αναβάτες μάρσαραν εκκωφαντικά τις μοτοσυκλέτες τους για να ξεκινήσουν έναν καινούργιο “γύρο του θανάτου”.
Ήταν πραγματικά ένα επικίνδυνο θέαμα, αφού οι μοτοσυκλετιστές ανέβαιναν με τρομερή ταχύτητα μέχρι το χείλος του βαρελιού κάνοντας σε απόσταση αναπνοής από εμάς μοναδικά ακροβατικά νούμερα. Γυρνούσαν γύρω-γύρω κάνοντας οκτάρια, οδηγούσαν χωρίς χέρια ανεβαίνοντας στη σέλα με κλειστά μάτια!!
Μερικές φορές στην παράσταση έπαιρναν μέρος και αγωνιστικά αυτοκίνητα φόρμουλας και η αδρεναλίνη χτυπούσε κόκκινο!
Με τα χέρια μέσα απ’ το βαρέλι, με το στόμα ανοιχτό, με τ’ αυτιά σχεδόν να πονάνε από τα μαρσαρίσματα, έβλεπα με δέος και μερικές φορές με τρόμο τα επικίνδυνα ακροβατικά.
Μπροστά στη γυναίκα-τέρας,στο τεράστιο βόα από την Αφρική -το “Διαμαντή”-, στις χαρτορίχτρες, στο τρενάκι του τρόμου και στο σπίτι με τους καθρέφτες, ο “γύρος του θανάτου” ήταν το υπερθέαμα στη μίζερη και ψεύτικη πραγματικότητα που δέσποζαν στα υπαίθρια θεάματα.
Οι μοτοσυκλετιστές έκαναν πραγματικά ριψοκίνδυνα νούμερα, σίγουρα με σκληρή εξάσκηση και εξ αιτίας του πάθους που είχαν για τις μηχανές τους.
Πολλοί απ’ αυτούς ήταν ξένοι, μερικές φορές ολόκληρες οικογένειες που έβαζαν σαν σκοπό της ζωής τους να εντυπωσιάσουν το κοινό της εποχής εκείνης που ακόμα δεν είχε κορεστεί από τα εφέ και τα τρισδιάστατα παιχνίδια.
Με το πέρασμα των χρόνων το θέμα γινόταν όλο και πιο σπάνιο, όλο και πιο περιθωριακό μέχρι που έσβησε μέσα στη θλίψη και τη μιζέρια του ελληνικού νεοπλουτισμού…
Για πολλούς μεσήλικες όμως, ο “γύρος του θανάτου” συνεχίζει να είναι μια ζωντανή ανάμνηση και σφίγγει ακόμα και χρόνια μετά την καρδιά τους από το φόβο του εντυπωσιακού παιχνιδιού με το… θάνατο!lolanaenaallo.blogspot.gr
