Ανεβαίνοντας τον Μπούμστο(1512.μ)απο τον Πέρσεβο[Κομπωτή]
ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΟΔΟΙΠΟΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΒΑΣΗΣ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ΜΠΟΥΜΣΤΟΣ
ΤΟ ΞΗΡΟΜΕΡΙΤΙΚΟ ΑΚΑΡΝΑΝΙΚΟ ΒΟΥΝΟ-χ.ν.κουβελης
Τρίτη,20 του Μάρτη,μια καθαρή ζεστή κρυστάλλινη μέρα,πρωί
κατάτις 9 η ώρα,φύγαμε με το αυτοκίνητο απ’τη Μαχαιρά
για το βουνό,περάσαμε τη Μπαμπίνη,τον Αετόκι ανεβήκαμε στο
χωριόΚομπωτή,τον (Πέρσεβο),απο εκείνη τη μεριά θ’ανεβαιναμε στο
βουνό,πήραμε ένα χωματόδρομο αριστερά στην έξοδο του χωριού
και σταματήσαμε στο τέλος του δρόμου σε μια μικρή λάκκα,εκεί
είχεγιδομάντρι και μια κτισμένη δεξαμενή για το πότισμα των
ζώων, το τοπίο ελάχιστο,τραχύ,ξηρομεριτικο,λιγοστά δέντρα και
πέτρες.
Πήραμε το ρέμα ανεβαίνουμε,στενό κι απότομο,με λιθοσω
ριές,σε δυσκόλευε,έ
πρεπε να προσέχεις,μη υποχωρήσουν τα λιθάρια,
πρεπε να προσέχεις,μη υποχωρήσουν τα λιθάρια,
γλιστρίσεις και πέσεις,έβρισκες κάπου-κάπου φυτρωμένα ανάμεσα
στις πέτρες κίτρινα κρινάκια,ένα μοναχό,η’ δυο-δυο ταίρι,και
κωνιο έβρισκες,το τοπίο πέρα από ανατολικά-βόρεια-έως δυτι
κά ήταν μπροστάμας ανοικτόαμφιθεατρικάαπλωμένο κάτω και
πέρα ,αχνόγαλάζιο περίγραμμα,κάτω ήταν η Κομπωτή.
Ξεχώριζες
πέρα βόρεια την Κατούνακαι την Κωνωπίνα,φαίνονταν και η λίμνη
Αμβρακία,πιο πάνω τα ψηλάβουνάτου Βάλτου,πέρα ανατολικά ήταν
το Αγρίνιο,πάνω το όρος Παναιτωλικό,η Κυρα Βγένα,πιο πέρα απο
κει τα βουνάτης Ευρυτανίας,και κάτω ο κάμπος των Αχυρών,και
στο δυτικάη ψηλήοροσειράτων Ακαρνανικών.
Πίσω απ’αυτήείναι
η Ζαβέρδα,ο Πάλαιρος,μετάτο ρέμα άνοιγε η πλαγιά,ήταν απότομη,
είχε δέντρα,πουρνάρια,το χώμα ήταν μαλακό,παχύ,οι κορμότων
δέντρων είχαν προσαρμοστείστη κλίση της πλαγιάς,πλαγιαστοί,
τα κλαριάεκτείνονταν,σαν χέρια απλώνονταν,να πιάσουν αέρα,
άνοιγανστόματα να θραφούν και να πάρουν φως,ήτανε και μεριές.
Με παγωμένο χιόνι,διάφορα σχήματα είχε το χιόνι κι έπιανε διά
φορες εκτάσεις,μικρές,άσπρο,κι έλαμπε στο καθαρόφως του ήλιου,
γλυπτικόχιόνι,ήτανε και μικράέλατα,σαν θάμνοι πράσινοι,και
δυο-τρεις φορές ξεσηκώσαμε πέρδικες,πρ- πρ- πρ τις ακούσαμε,είδαμε
κι όρνιο να πετάει και να τανύζεται ψηλάστον αέρα ,κι όταν
το βουνό,από εκείνη τη μεριάτου Πέρσεβου τελείωσε,η κορυφογραμμή
του ήταν πετρώδης,σαν κόψη ήταν,αιχμηρή,και τότε φάνηκε η απέναντι
ψηλήκορυφήτου Μπούμστου,με λωρίδες χιόνι,ένα θαύμα,μια εκπλη
κτικήπανέμορφη εικόνα φύσης,η πλαγιάκατηφορικήμέχρι χαμηλά
κάτω στο ρέμα,γεμισμένο με χιόνι,κι από κει σύριζα ανέβαινε υψώ
νονταν υπέροχο το βουνό,στιβαρό,σφαιροειδές,στολισμένο με τις
άσπρες ταινίες το χιόνι,γυμνό,όμορφο,λιτό,δωρικόβουνό,ήτανε στη
πλαγιάκαι δέντρα ξέρακες,σαν γλυπτάήτανε,ταιριαστάστον πετρώδη
περίγυρω με τα ταπεινάπράσινα θάμνα,και νότια πέρα απ’το ρέμα
και πάνω φαίνονταν αχνάγαλάζιο το βουνόΒίτσι,και πιο κάτω το
ΒουνόΒελούτσα,στον Αστακό,κι αχνάκάτω του απλώνονταν ο γαλάζιος
κόλπος του Αστακού,και πιο πέρα αχνώτερα μέσα στη γαλάζια διάχυση
διακρίνονταν τα νησιάτων Εχινάδων,η απέραντη θάλασσα και στο
βάθος ο Αίνοςτο ψηλόόρος της νήσου Κεφαλληνίαςκαι δεξιότερα
μέσα το Θιάκι,τ’ονομαστόνησι της Ιθάκης από εκείνο τον αρχαίο τον Οδυσ
σέα ,πίσω απ’τη κορφήτου Μπούμστουνότια στη ρίζα του είναι η Ζάβιτσατο Αρχοντοχώρικαι δυτικότερα η Παναγούλα,η Κάνδηλα, ο Μύτικαςκαι το νησί Κάλαμος,κι ήτανε στη πλαγιά.
Σ’ολόκληρο το βουνό ατμόσφαιρα καθαρή,
αβαρής,ανάλαφρη,δεν φυσούσε το ελάχιστο,ακίνητη,ζέστη,αναζωογο
νιτική,και φως κρυστάλλινο,φιλίκο,αγαπητό,θωπευτικό,να ξαπλώσεις
ήθελες πάνω στις πέτρες,η’πάνω σε πράσινο θάμνο,να κλείσεις τα μά
τια και μέσα σου βαθιάνα ρουφήξεις και να στεριώσεις τον θαυμαστό,
τον μαγευτικόπερίγυρο,και να περάσει η ώρα και να μείνεις εκεί,
να μοιάσεις στη φύση,σαρξ εκ της σαρκός της,ένα μ’ αυτή,στην
ομορφιάτης,στην τεράστια απλότητα της,ελάχιστος,ταπεινός,ούτε ση
μαντικός ούτε ασήμαντος,όσο είναι το μέτρο σου,ήτανε,τα’ βλεπες,
και μοναχικάλουλούδια,ένα-ένα ξεχωριστό,η δύο-δύο μαζί,ποτέ
περισσότερα δεν ήταν,φυτρωμένα ανάμεσα στις πέτρες κι ανασαίνανε
απαλά,ανεπαίσθητα,φως κι αέρα,και θρέφονταν τα χρώματα και ξεδί
πλωναν τη κυκλική,ακτίνωτη,συμμετρία στο σχήμα του άνθους των,
Ήτανε εμφανής πασιφανής και η παρουσία των ζώων,πως πέρασαν άπο
κει γίδια κοπάδια,πως σκαρφάλωσαν τα κατσίκια στις πέτρες στη
πλαγιά,πως έφαγαν πράσινο κλαρί,πως χόρτασαν κι εκείξάπλωσαν
να περάσει η νύχτα πάνω στο βουνόμέχρι να ξημερώσει κι έρθει
το φως,κι ήτανε μαρτυρία για το πέρασμα της τα στρώματα κοπριάς,
που αφήσανε,άφθονη και παχιάκοπριά,λίπασμα της γης και παράπέρα
βαδίζοντας στη κόψη της κορυφογραμμής στο χείλος της προς τα δυτικά
ήτανε μια μεριάμε χιόνι,όσο ένα κηπάκι σ’ έκταση έπιανε τόπο,από
κει πέρα ανοίγονταν η θέα στην ψηλήοροσειράτων βουνών,κι ήτανε
αυτάτα βουνάσαν γιγάντιο τοίχος,μια κουρτίνα σ’ ένα τεράστιο
φυσικόσκηνικό,ένα παραπέτασμα,μια τεράστια σκηνογραφία στο φυσικό
θέατρο,γυμνάβουνά,τραχιά,θαυμάσια στη μορφή, και στο σχήμα,ελάχι
στα στην ουσία,με άσπρα ξυσίσματα χιονιού,κι η κορυφογραμμήτους,μια τεθλασμένη κατασκευασμένη από κώνους και τρίγωνα,εικόνα,είδωλο για την αίσθηση,την αποκάλυψη και την ανακάλυψη,την αντίληψη της Ιδέας της Γεωμετρίας,πίσω από τη οροσειράείναι η Ζαβέρδα,οΠάλαιρος,το δυτικόΙόνιο πέλαγος,
Και πέρα η νήσος Λευκάδα,κι απο κάτω απλώνεται πράσινος
εκτεταμένος κάμπος με καλλιέργειες και φαίνονται να γυαλίζουν
νεράστις λούτσες,κι ασπρίζουν δρόμοι αγροτικοί,που κυκλοφέρνουν
κι ελίσσονται στο τοπίο και στα υψώματα του,
αυτήη φύση υπάρχει,ειναι παρούσα,εδώτώρα,μπροστάστα μάτια,απ τη,
ορατή,αισθητή,παντελής,πανταχού παρούσα, παλλούσα, και πάντα υπήρχε,
είναι πανάρχαια,αχειροποίητη,πρωταρχική,θεμελειακή,και θα υπάρχει,
θα υφίσταται,αιώνια σταθερή,αιώνια μεταβλητή,αιώνια των πάντων,
υπερβάλουσα των αοράτων,περιβάλουσα των ορατών,ολόκληρη παντοδύναμη
φύση,παντάνασα,υπεράνω των ανθρώπων,της φύσης και της ουσίας των αν
θρώπων,και των κοινωνιών
τους,νυν και αει,υπερεξουσία και αυτεξουσία,
τους,νυν και αει,υπερεξουσία και αυτεξουσία,
πριν και μετά,και τώρα ένα Θαυμα.
Το βουνόμας πετριγύρισε ώρες,μας σήκωσε ελαφρά,μας έκλεισε στην ατμόσφαιρα του,μας περιτύλιξε,μας έλαμψε στο απέριττο φως του,μας φώτισε,και σαν Δάσκαλος μας έδειξε το Δρόμο,την Οδότου Κόσμου.
Το Βουνό.Ένα Πρότυπο του Τόπου,του Τόπου μας,και μας αποκάλυψε πως είμαστε φτιαγμένη απ’την Ουσία Του.
Ένα και Ομοίωμα,Κατ’ Εικόνα κι Ομοίωσιν Του.
Να.ΑυτήΕίναι η Πορεία μας,η Οδοιπορεία μας, κι Αυτότο Μυστικό Θαυμάσιο Μαρτυρούμε,Φανερώνουμε Εξωτερικεύουμε και Εσωτερικεύουμε.
Μ’ αυτό το κείμενο και μ’ αυτες τις φωτογραφίες.
.
Powered by WPeMatico