Το ημιερειπωμένο αρχοντικό στον εγκαταλειμμένο οικισμό Δεσπότη Καλουδίου στο παραλίμνιο Θέρμο στέκει ακόμη αγέρωχο, παρότι παραμελημένο για πολλά χρόνια, με εμφανή τα σημάδια της φθοράς από τις καιρικές συνθήκες, καθώς ούτε στέγη δεν του έχει απομείνει πια, θύμα κι αυτό της απονιάς του ανθρώπου για ό,τι δεν είναι πια χρειαζούμενο κάθε φορά στις ανάγκες του ή και στις ορέξεις του.
Παρ’ όλα αυτά, το αρχοντικό δεν παραδίδεται. Ένα αρχοντόσπιτο – πρέπει να σκέφτεται – σ’ αυτόν τον παραδεισένιο τόπο, στους πρόποδες του καταπράσινου βουνού με το υπέροχο κλίμα, δίπλα στη βρύση με τα θεόρατα πλατάνια, που να έχει στα πόδια του τον παραγωγικό κάμπο της Παμφίας, πιο μπροστά ακόμα την πιο όμορφη λίμνη της Ελλάδας, την Τριχωνίδα, και ακριβώς απέναντι τον κατάφυτο Αράκυνθο, σίγουρα δεν είναι δυνατό να αφεθεί να πεθάνει έτσι τόσο άδοξα.
Οι θετικές σκέψεις το οδηγούν στην άρνηση να πιστέψει πως όλα έχουν τελειώσει. Γι’ αυτό, αρνείται να παραδώσει το πνεύμα του και να οδηγηθεί στον αιώνιο ύπνο του θανάτου. Βάζει τα δυνατά του να κρατηθεί στη ζωή, σαν κάτι να προσδοκεί που θα ΄ρθει όπου να ΄ναι. Σφίγγει τα δόντια να κρατηθεί όρθιο και μάλιστα πασχίζει να κρύψει τον πόνο που κουβαλάει μέσα του, όπως και τον φόβο του θανάτου, που δεν μπορεί παρά να είναι έντονος όσο και να δείχνει πως τον αγνοεί.
Ό,τι έχει απομείνει από το αγέρωχο παράστημά του, όπως και η φωτερή όψη του, που μοιάζει σαν να χαρίζει χαμόγελα αισιοδοξίας γύρω του, προδίδουν ότι η ελπίδα δεν το έχει εγκαταλείψει και γι’ αυτό αρνείται να καταρρεύσει.
Συσχετίζοντας, μάλιστα, την εικόνα του εν λόγω κτηρίου με τα ανθρώπινα, με τους βαριά αρρώστους που δεν πεθαίνουν όταν κάποιον δικό τους άνθρωπο περιμένουν να δουν, θα μπορούσε κανείς με σιγουριά να ισχυριστεί ότι το αρχοντικό δεν πεθαίνει, γιατί κάτι περιμένει να δει, κάτι που ποθεί πολύ, και τότε να πεθάνει ή ακόμη και …να γίνει κάποιο θαύμα και να ξανανιώσει!
Τι να προσμένει, άραγε, που εμείς στην ανθρωποκοινωνία γύρω του δεν κατανοούμε;
