Μια ολόκληρη εποχή έχει φύγει ανεπιστρεπτι,ωστόσο για μας που μεγαλώσαμε στην ύπαιθρο και σε χωριό υπάρχουν ανεξίτηλες στην μνήμη μας κάποιες πολύ ιδιαίτερες στιγμές,όπως ήταν το θέρισμα και το αλώνισμα το καλοκαίρι,και τα δύο πραγματοποιούνταν με τα χέρια με τα ζώα με τρόπο που μόνο οι παλιοί ήξεραν και έτσι μόνο εξασφάλιζαν το ψωμί της φαμίλιας τους το αλέυρι αλλά και την τροφή των ζώων!
Όταν το σιτάρι ήταν έτοιμο για θερισμό, οι αγρότες συζητούσαν και αποφάσιζαν από ποιο χωράφι θα ξεκινούσαν όλοι μαζί τον θερισμό. Ετοίμαζαν τα δρεπάνια, που ήταν τα εργαλεία για το θέρισμα και από το προηγούμενο βράδυ κάποιος πήγαινε στο χωράφι, έβγαζε από τη ρίζα μια αγκαλιά φυτά σταριού, τα οποία έβαζε μέσα σε νερό να μαλακώσουν, ώστε να χρησιμοποιηθούν για το δέσιμο των δεματιών την επομένη.
Κατά τον θερισμό. με το αριστερό χέρι έπιαναν όσα στελέχη σιταριού μπορούσαν και με το δεξί τα έκοβαν από χαμηλά. Τη χεριά αυτή την άφηναν πίσω τους και συνέχιζαν. Ένας άλλος εργάτης συγκέντρωνε τις χεριές και τις έδενε σε μεγάλα δεμάτια, τα οποία τα έστηνε όρθια, για να μην παίρνουν υγρασία από τη γη. Όταν τελείωνε τα θέρισμα σε κάθε χωράφι, τα δεμάτια μεταφέρονταν, είτε ζαλίκα (στην πλάτη) είτε φορτωμένα σε ζώα και τοποθετούνταν κοντά στο αλώνι, σε στοίβες.
δείτε τα βίντεο!
