Την παραμονή του «ΟΧΙ» οι ενώσεις του ελληνικού ποδοσφαίρου πατούσαν χώμα. Ο Πειραιάς επικράτησε της Πάτρας 3-1, η Αθήνα νίκησε εύκολα τον Βόλο 6-0 και ο Άρης πήρε εύκολα τη νίκη 4-0 απέναντι στη ΜΕΝΤ, στη Θεσσαλονίκη. Ποιος να το έλεγε εκείνες τις ώρες στους ποδοσφαιριστές πως λίγες ημέρες αργότερα θα έπεφταν και αυτοί στη μάχη του πολέμου, με πολλούς εξ αυτών να χάνουν τις ζωές τους για την πατρίδα.
Όπως ήταν φυσιολογικό, η είσοδος των κατοχικών δυνάμεων σταμάτησε κάθε είδους ποδοσφαιρική δράση σε επίσημο επίπεδο. Τα πρωταθλήματα διακόπηκαν, όχι όμως και τα παιχνίδια. Η Ένωση Ελλήνων Ποδοσφαιριστών, η οποία δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου, είχε ως σκοπό τη διεξαγωγή φιλικών αναμετρήσεων, με τα έσοδα να πηγαίνουν στα νοσοκομεία για τη φροντίδα των Ελλήνων στρατιωτών.
Χαρακτηριστικό είναι ένα φιλικό παιχνίδι του οποίου τα έσοδα θα δίνονταν στο νοσοκομείο «Σωτηρία» το 1942 και θα διεξαγόταν ανάμεσα σε παίκτες του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ, στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Όταν οι γερμανικές δυνάμεις έμαθαν για τη διεξαγωγή του, αποφάσισαν να στείλουν δικό τους διαιτητή, έναν Αυστριακό αξιωματικό, γεγονός που φυσικά εξόργισε τους Έλληνες αλλά και τους περίπου 15.000 θεατές στις εξέδρες. Οι δύο αρχηγοί των ομάδων, Κρητικός και Μαρόπουλος, αποφάσισαν να βγουν στον αγωνιστικό χώρο αλλά να μην κάνουν σέντρα στο ματς. Αντίθετα, αφού είχαν ενημερώσει τους συμπαίκτες τους, ανέβηκαν στις εξέδρες και προσπάθησαν να μεταφέρουν στον κόσμο τι ακριβώς είχε συμβεί. Οι φίλαθλοι εξαγριωμένοι άρχισαν τα επεισόδια, σπάζοντας τα πάντα. Ο κόσμος μεταφέρθηκε εκτός σταδίου και με πορεία κινήθηκε προς την πλατεία Ομονοίας, όπου επενέβησαν οι γερμανικές δυνάμεις. Τα έσοδα φυσικά από τα εισιτήρια είχαν ήδη «κλαπεί» και δεν έφτασαν ποτέ στο νοσοκομείο «Σωτηρία»…
Μετά από αυτό το γεγονός, οι δυνάμεις κατοχής άρχισαν να «υπάρχουν» ενεργά σε οποιονδήποτε ποδοσφαιρικό αγώνα παιζόταν στην πατρίδα μας. Στη Χίο, μια ομάδα επίλεκτων Γερμανών στρατιωτών ηττήθηκε από Έλληνες ποδοσφαιριστές και αμέσως διατάχθηκε αγώνας ρεβάνς. Μόνο που όταν την επόμενη μέρα οι Έλληνες παίκτες με καλύτερους τότε τους αδελφούς Αλησμόνη, μπήκαν στο γήπεδο, αντίκρισαν ένα πίσω από τη μία εστία, το οποίο έστελνε ξεκάθαρο μήνυμα για το τι επρόκειτο να συμβεί σε περίπτωση δεύτερης ήττας των Γερμανών.
Τίμησαν την πατρίδα με τις ζωές τους
Δεν ήταν λίγοι οι ποδοσφαιριστές πρώτης γραμμής της εποχής που ενώ θα μπορούσαν να γλιτώσουν την στράτευση, αποφάσισαν να πολεμήσουν δίπλα στους συμπατριώτες τους. Ο Αχιλλέας Γραμματικόπουλος, ο κορυφαίος Έλληνας τερματοφύλακας τότε με τα χρώματα του Ολυμπιακού, έτυχε να πολεμά μαζί με τον μεγάλο άσο του Παναθηναϊκού Νίκο Πιερράκο και ήταν αυτός που μετέφερε τα νέα για το θάνατο του μεγάλου σκόρερ στη μάχη του Πόγραδετς το Δεκέμβριο του 1940.
Ο Νίκος Σωτηριάδης και ο Γιώργος Βατίκης, οι οποίοι μεγαλουργούσαν στον ΠΑΟΚ, έχασαν τη ζωή τους στη μάχη της Κλεισούρας το 1941 ενώ νεκρός έπεσε και ο ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ Σπύρος Κοντούλης το 1944 στην προσπάθειά του να δραπετεύσει κατά τη μεταφορά του στον τοίχο της Καισαριανής.
Οι Έλληνες ποδοσφαιριστές όχι μόνο δεν έμειναν άπραγοι κατά τη διάρκεια του πολέμου αλλά έδωσαν το δικό τους αγώνα για την πατρίδα φορώντας τα χακί. Έχυσαν το αίμα τους απ’ άκρη σ’ άκρη στα ελληνικά χώματα. Μια διαφορετική μάχη ζωής και ελευθερίας απέναντι στον εχθρό. Τον πραγματικό εχθρό και όχι τον αόρατο που στις μέρες μας πλέον κατακρεουργεί το ίδιο το ποδόσφαιρο στο βωμό των συμφερόντων και της εξουσίας.
.iefimerida.gr
