Ο Βασίλης Καραμάνης είναι αριστούχος της σχολής διασωστών του ΕΚΑΒ Αθήνας, κατέχει πτυχίο Β. αναισθησιολόγου, με επιμορφώσεις στο management δημοσίων σχέσεων και υπηρεσιών υγείας και στον σχεδιασμό προγραμμάτων ιατρικής πρόληψης. Επαγγελματικά είναι διασώστης του ΕΚΑΒ από το 2006 με προηγούμενη μακρά πορεία σε ιδιωτικά και δημόσια νοσηλευτικά ιδρύματα, πολλές φορές με θέσεις ευθύνης. Επίσης είναι εκπαιδευτής στο ΔΙΕΚ Αγρινίου, μέλος της ομάδας εργασίας της πολιτικής προστασίας για έκτακτες καταστροφές και εθελοντής. Ένας άνθρωπος της προσφοράς, αντιπρόεδρος δημοτικής κοινότητας Αγρινίου, ιδιαίτερα αγαπητός στην περιοχή μας.
Η Χρύσα Σπαή μίλησε μαζί του, με σκοπό να προβληθεί το έργο των άγνωστων αυτών ηρώων της καθημερινότητας.
Τι είναι αυτό που σε ώθησε να ακολουθήσεις και να σπουδάσεις την ειδικότητα του διασώστη;
Προσωπικά προϋπήρχα στο χώρο της υγείας με την ειδικότητα του βοηθού αναισθησιολόγου. Εκεί γνώρισα τους διασώστες του ΕΚΑΒ. Οι γνώσεις, ο επαγγελματισμός τους και η αυταπάρνηση, ήταν κάποια από τα στοιχεία που με έβαλαν στην διαδικασία να κάνω την πρώτη έρευνα για την ειδικότητα αυτή. Βασικό συστατικό για να “πετύχει η συνταγή” όμως είναι η θέληση για προσφορά, η αγάπη για τη ζωή και τον άνθρωπο. Όλα τα παραπάνω, είναι ένα σύμπλεγμα γνωρισμάτων για όποιον θέλει να ασχοληθεί με αυτή την ειδικότητα. Κάπως έτσι έγινε και στην περίπτωση μου, μέχρι που όλα πήραν τα δρόμο τους, σαν να μην υπήρχε άλλη επιλογή για μένα.
Σε τι διαφέρει από τα άλλα επαγγέλματα όσον αφορά το ωράριο λειτουργίας αλλά και την φυσική κατάσταση που πρέπει να έχει ο διασώστης;
Στη δική μας δουλειά δεν υπάρχουν ωράρια. Όταν είσαι διασώστης, είσαι παντού, στο γήπεδο, στο καφέ, στο σχολείο του παιδιού σου, στο δρόμο. Πόσο μάλλον όταν είσαι εν ώρα υπηρεσίας. Ας υποθέσουμε ότι επιχειρούμε σε ένα τροχαίο ή βρισκόμαστε στα μισά μια διακομιδής ασθενούς κατά τη λήξη του ωραρίου μας. Θα παραμείνουμε εκεί μέχρι να παραδωθεί ασφαλής ο πάσχοντας στον υγειονομικό σταθμό. Η δουλειά λοιπόν αυτή, είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχει ούτε ωράρια, ούτε καταγεγραμμένες υπερωρίες. Ξεκινάς τη βάρδια σου, κάνεις το σταυρό σου και όπου σε βγάλει. Στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης, είναι ένα επάγγελμα που η γνώση και η κριτική σκέψη είναι βασικά προσόντα. Πέρα όμως από αυτά ένας διασώστης θα πρέπει να είναι σωματικά και ψυχικά αρτιμελής. Δεν είναι μια δουλειά γραφείου. Χρειάζεται να κουβαλήσεις ανθρώπους στην πλάτη σου, να κατέβεις γκρεμούς, να δράσεις σε αντίξοες καιρικές συνθήκες. Συνεπώς η καλή φυσική κατάσταση είναι ένα επιπλέον προσόν που βοηθάει το διασώστη να φέρει εις πέρας τις δυσκολίες της καθημερινότητας.
Πόσα χρόνια εξασκείτε το επάγγελμα αυτό, κάνατε κάτι άλλο πριν;
Βρίσκομαι στην οικογένεια του ΕΚΑΒ από το 2006 όπου και διορίστηκα στην Αθήνα. Πριν από το ΕΚΑΒ προϋπήρχα στο χώρο ως β. Αναισθησιολόγου σε αρκετά νοσηλευτικά ιδρύματα ιδιωτικά και του δημοσίου.
Γιατί θέλατε να ασχοληθείτε με την διάσωση; Θεωρείτε ότι είναι ένα ιδιαίτερο αντικείμενο εργασίας;
Όπως συνηθίζουμε να λέμε, η ζωή είναι “το πολυτιμότερο αγαθό”. Είναι κάτι που δεν μπορεί κανείς να το αγοράσει, αλλά ούτε να το πουλήσει, για όλα τα πλούτη του κόσμου. Η ομορφιά λοιπόν του να βοηθάς έναν άνθρωπο που κινδυνεύει, να κρατηθεί στη ζωή, να τον βλέπεις όρθιο μετά από μια περιπέτεια και να ξέρεις ότι έχεις βάλει το χέρι σου σε αυτό, είναι ένας σημαντικός λόγος για να γίνει κάποιος διασώστης. Είναι λοιπόν, ένα ιδιαίτερο εργασιακό αντικείμενο, ακριβώς γιατί ξεφεύγει από τα στενά όρια της εργασίας. Οι διασώστες είναι οι πρώτοι ανταποκριτές σε δύσκολες καταστάσεις και πιστέψτε με, χωρίς να θέλω να είμαι υπερβολικός, μετρικές φορές λειτουργούν ως φύλακες άγγελοι.
Όταν με τις ενέργειές σας σώζεται μια ζωή πως αισθάνεστε;
Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς τα συναισθήματα αυτά. Σίγουρα είναι ο μεγαλύτερος “μισθός”, που μπορεί να λάβει ένας διασώστης. Υπάρχουν χαμόγελα ευγνωμοσύνης και ζεστές χειραψίες που θα είναι χαραγμένες στην μνήμη μου για πάντα. Νομίζω αυτό τα λέει όλα…
Έχετε βραβευθεί για τις υπηρεσίες σας;
Αν έχω βραβευθεί… Και τι είναι βραβείο τελικά; Ξέρετε… όχι μόνο εγώ, αλλά κάθε διασώστης σε όλη την οικουμένη έχουμε πληθώρα βραβείων. Μόνο που τα δικά μας βραβεία δεν είναι χρυσές πλακέτες. Τα βραβεία αυτά έχουν φωνή, έχουν ζωή, είναι εκεί έξω μαζί με όλους μας. Μας τα απονέμουν καθημερινά οι ασθενείς και οι συγγενείς τους με πλατιά χαμόγελα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιβράβευση από αυτό. Παρόλα αυτά το καλοκαίρι του 2022, ύστερα από αιτήματα πολιτών μου απονέμει, από τον δήμο Αγρινίου και την κοινότητα Δοκιμίου βράβευση για κοινωνική προσφορά, εκτός υπηρεσίας. Μεγάλη τιμή πραγματικά.
Ένα περιστατικό που σας έκανε εντύπωση όλα αυτά τα χρόνια;
Κάθε περιστατικό είναι μοναδικό. Σε κάθε περίπτωση οι διασώστες διαθέτουν σώμα και ψυχή ώστε να το φέρουν σε πέρας με τις καλύτερες συνθήκες για τον πάσχοντα. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κάποια περιστατικά που δεν είναι εύκολο να διαγράψεις από τη μνήμη σου για διαφορετικός λόγους το καθένα. Ένα από αυτά είναι όταν, σχετικά νέος στην υπηρεσία, κλήθηκα να φέρω σε πέρας τοκετό και μάλιστα εν κινήσει. Ήταν η πρώτη φορά που θα έκανα κάτι τέτοιο. Αισθάνθηκα να έχω τις ζωές δύο ανθρώπων, μητέρα και βρέφος, στα χέρια μου. Πήγαν όλα τέλεια. Από τότε βέβαια ακολούθησαν αρκετά τέτοια περιστατικά.
Δράσεις που λαμβάνουν χώρα εντός του επαγγέλματος; Αναφέρεται μερικές;
Ένας διασώστης είναι πολυπράγμων. Οφείλει να έχει καλή γνώση ανατομίας και φυσιολογίας, να αναπτύσσει κριτική σκέψη , καθως θα βρεθεί μπροστά στην αντιμετώπιση κάθε είδους περιστατικού. Είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει τη χρήση των συσκευών του ασθενοφόρου, να κρίνει και να πράττει ανάλογα της περίπτωσης. Οι ενέργειες όπως προείπα, έχουν να κάνουν με τη γνώση. Όσο καλύτερη εκπαίδευση και γνώση διαθέτει ο διασώστης τόσο μεγαλύτερη δράση θα έχει. Σημειωτέον ότι η εκπαίδευση στη χώρα μας είναι σε άριστο επίπεδο.
Τι θα συμβουλεύατε ένα παιδί που θέλει να ασχοληθεί με το αντικείμενο του διασώστη;
Ως διασώστης και εκπαιδευτής των εκκολαπτόμενων διασωστών, θα σας πω αυτό που λέω πάντα στους σπουδαστές μου. Αυτή η δουλειά θέλει να την αγαπάς, να έχεις μεράκι. Να αγαπάς τη ζωή και τον συνάνθρωπο. Αυτή η δουλειά, δεν προσφέρει πολλά λεφτά, προσφέρει όμως ” μεγάλο μισθό”. Γι’αυτό απαραίτητα προσόντα για έναν διασώστη είναι η ψυχή και το φιλότιμο.
Τι είναι αυτό που σας έκανε να ασχοληθείτε και με την τοπική αυτοδιοίκηση; Πιστεύεται ότι ο τόπος έχει ανάγκη από ανθρώπους με όραμα για να πάει μπροστά;
Είμαι από εκείνους που ζουν στο Αγρίνιο από επιλογή και όχι επειδή βρέθηκα εδώ. Έφτιαξα το σπιτικό μου εδώ, επέλεξα να μεγαλώσω το παιδί μου εδώ, εργάζομαι και κινούμαι στην πόλη αυτή καθημερινά. Η αυτοδιοίκηση για μένα δεν είναι τίποτα άλλο από το να έχεις την διάθεση να ασχοληθείς με το “σπίτι σου”. Τι μπορεί να θέλουμε όλοι για το σπίτι μας; Θεωρώ το καλύτερο. Πως μπορεί να γίνει αυτό; Σίγουρα όχι κάνοντας κριτική από τον καναπέ. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να ασχοληθώ λίγο παραπάνω με το “σπίτι μου” και να βοηθήσω με όποιον τρόπο μπορώ στην εξέλιξη της πόλης μου. Δεν αισθάνομαι ότι κάνω πολιτική, αισθάνομαι ότι έχω υποχρέωση να είμαι ενεργός πολίτης. Το χρωστάμε στα παιδιά μας και στον τόπο μας. Οφείλουμε να βάλουμε όλοι πλάτη να παραδώσουμε κάτι καλύτερο στις επόμενες γενιές. Φυσικά και χρειάζονται νέοι άνθρωποι μπροστά. Αλίμονο αν οι νέοι μας δεν έχουν το βλέμμα στο μέλλον.
Μήνυμα για τους αναγνώστες οδηγούς, λαμβάνοντας υπόψιν το γεγονός ότι η χώρα μας είναι η πρώτη σε τροχαία;
Ναι, δυστυχώς αυτή είναι μια θλιβερή πραγματικότητα. Μερικές φορές όμως για τους λάτρεις της επικίνδυνης οδήγησης, για τους αρνητές της ζώνης και του κράνους δεν είναι αρκετό ένα μήνυμα. Χωρίς να θέλω να γίνω δυσάρεστος, θα ήθελα να έχω τη δυνατότητα να τους πάρω ως παρατηρητές σε ένα σοβαρό τροχαίο. Θα ήθελα να τους συστήσω κάποιους γονείς έξω από τις εντατικές, έξω από τα κέντρα αποκατάστασης, έξω από τα νεκροταφεία. Τότε ίσως καταλάβουμε όλοι μας το μήνυμά. -ΔΕΝ ΟΔΗΓΟΥΜΕ ΕΧΟΝΤΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ΑΛΚΟΟΛ . – ΦΟΡΑΜΕ ΠΑΝΤΑ ΖΩΝΗ ΑΣΦΑΛΕΊΑΣ Ή ΚΡΑΝΟΣ. – ΔΕΝ ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΚ.
