Ο Μίμης Φωτόπουλος και ο Ντίνος Ηλιόπουλος με ένα μικρό θαυμαστή τους στην Αγιάσο της Λέσβου όπου εμφανίζονται στον κιν/φο “Όλυμπο” στα πλαίσια μια μεγάλης περιοδείας που πραγματοποιούν σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Το 1954 αποφασίζουν να συγκροτήσουν δικό τους θίασο και για τα επόμενα τρία χρόνια ανεβάζουν με τεράστια επιτυχία έργα γνωστών Ελλήνων και ξένων συγγραφέων στις Αθηναϊκές σκηνές αλλά και σε μεγάλες επαρχιακές πόλεις ώστε να έρθουν σε επαφή με το κοινό που δεν έχει την δυνατότητα να τους απολαύσει από κοντά στην πρωτεύουσα. Ανάμεσα στα έργα είναι και “Οι μικροί Φαρισαίοι” του Ψαθά, “Ανεργία μηδέν” των Σπυρόπουλου -Παπαδούκα, “Τo σπίτι των τεσσάρων κοριτσιών” του Γιαννουκάκη, “Στραβοτιμονιές” του Φωτιάδη και “Ερωτική τρικυμία” του Mario Devellis. Την συγκεκριμένη τριετία καταφέρνουν και οι δύο να κερδίσουν την πλατιά αναγνώριση και αγάπη του κοινού μέσα από την συμμετοχή τους στην μεγάλη οθόνη όπου κάνουν και τις πρώτες μεγάλες επιτυχίες τους. Ο Ντίνος πρωταγωνιστεί στο γκανγκστερικό φίλμ νουάρ “Τζο ο τρομερός” που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα αντίστοιχα του εξωτερικού και δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας στον αριστουργηματικό “Δράκο” του Νίκου Κούνδουρου όπου εκθειάζεται από κοινό και κριτικούς αναδεικνύοντας και μια διαφορετική πτυχή του ταλέντου του. Ο “Σοφός μάγκας του χρυσού σινεμά” Μίμης Φωτόπουλος εκείνη την περίοδο γράφει την δική του ιστορία μέσα από άφθαστες ερμηνείες σε κλασικές κωμωδίες όπως “Λατέρνα φτώχεια και γαρύφαλλο”, “Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο”, “Η καφετζού”, “Κάλπικη λίρα”, “Η άγνωστος” και “Η ωραία των Αθηνών”. Δύο σπουδαίοι άνθρωποι και άριστοι οικογενειάρχες που παρέμειναν πιστοί και αληθινοί φίλοι μέχρι το τέλος και δύο εμβληματικές καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες με βαθιά πνευματική καλλιέργεια και θεατρική παιδεία που ανήγαγαν το κωμικό στοιχείο σε υψηλή τέχνη και για μισό αιώνα τίμησαν μέσα από το έργο και την παρουσία τους την ετυμολογία της λέξης ηθοποιός