Είτε σκαμνιά την πεις ,είτε μουριά το ίδιο δέντρο είναι.
Πόσες και πόσες φορές δεν καθίσαμε κάτω από τον παχύ της ίσκιο για να αναπαυτούμε από την ραστώνη του καλοκαιριού και όχι μόνο.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που έπεφτε και κάποιο σκάμνο στο κεφάλι μας ή στο μαρμάρινο τραπέζι , πιτσιλώντας με το χαρακτηριστικό του μαβί χρώμα τα πέριξ της παραλίας.
Αγέρωχη μα και ταπεινή ,υπομονετική το χειμώνα χωρίς φύλλα ,γιορτινή το καλοκαίρι με την πυκνή της φυλλωσιά πάντα φιλοξενούσε τις παρέες των συμπολιτών μας ,ακούοντας τις ιστορίες τους ,τα καλαμπούρια τους αλλά και τα μυστικά τους.
Το καμάρι του καταστηματάρχη και η παρέα του λίγο πριν κλείσει το μαγαζί σκουπίζοντας το χώρο γύρω της.
Ασβεστωμένη στο κορμό της και απλωτή στα κλαριά της που σχηματίζει μια φυσική ομπρέλα για τον ήλιο προσφέροντας ανάλαφρη δροσιά τους καυτούς μήνες του καλοκαιριού.
Ακίνητες κυράδες και αρχόντισσες στου Χασάπη ,στου Λαϊνά και στου Παγανόπουλου ,μεγάλωσαν με την θαλασσινή αύρα του μαϊστρου και την άγρυπνη παρουσία των παλιών αρχοντικών της παραλίας.
Σύμβολα κάποιων παλιών καλών εποχών που παραμένουν ορθές και συνεχίζουν να φιλοξενούν τις παρέες μας κάτω από τον ίσκιο τους.
astakosnp.wordpress.
