Μια τέτοια εικόνα σίγουρα θα έζησαν κάποιες ηλικίες πριν από εμάς.
Και σίγουρα θα ήταν μια εμπειρία. Αυτό γινόταν στη Γουργουβλή ή αλλιώς, στο Δρυμό, κοντά στη διασταύρωση για τον Άη Βασίλη (Θύριο) του Ξηρομέρου.
Ερχόταν τα λεωφορεία αγκομαχώντας και κατάφορτα μέσα κι από πάνω απ’ την Αθήνα αλλά σ’ εκείνο το σημείο «κατέβαζε» το ποτάμι (ακόμα συμβαίνει αυτό αλλά σπάνια) και τα αυτοκίνητα έπρεπε να περάσουν χωρίς επιβάτες. Αφενός για να’ναι λιγότερο επικίνδυνη η διάβαση για τους επιβάτες και δεύτερο για να’ναι πιο ελαφρύ το λεωφορείο κι έτσι να περάσει πιο εύκολα.
Πως όμως πέρναγαν οι επιβάτες απ το χείμαρρο;
Ήταν εκεί, επί τόπου, οι κάτοικοι του χωριού κι έπαιρναν στην κυριολεξία στην πλάτη τους επιβάτες και τους περνούσαν απέναντι, με αμοιβή βέβαια!
Οι ντόπιοι ήξεραν την ώρα που θα πέρναγε ή περίπου, το λεωφορείο κι ήταν «απίκου»,να εξυπηρετήσουν τους επιβάτες. Προσέφεραν όντως σπουδαίο έργο γιατί δεν υπήρχε άλλη λύση.
Θαρραλέοι οδηγοί της εποχής ο Άγγελος Κοψιδάς- Λούντος (φίλος του πατέρα μου), ο Κουνιάκης, οι Βλαχαίοι, ο Βαγενάς, ο Λάζαρης, ο Κατωποδης κλπ.
Σ’ έμενα το διηγήθηκε ο πατέρας μου αλλά το’χω ακούσει κι από άλλους…
Γράφει ο Παναγιώτης Σκληρός
για το /aromalefkadas.gr