Τα παλιότερα χρόνια, κυρίως στα χωριά, η καλλιέργεια των δημητριακών αποτελούσε τη βάση της διατροφής και της οικιακής οικονομίας. Σημαντική θέση μεταξύ των άλλων είχε και η καλλιέργεια του καλαμποκιού. Το παραγόμενο καλαμπόκι, εκτός από ζωοτροφή, αποτελούσε και ένα βασικό συστατικό της διατροφής της οικογένειας, κυρίως στο καλαμποκίσιο ψωμί αλλά και σε πολλά άλλα εδέσματα που είχαν σαν βάση το καλαμποκάλευρο.
Η καλλιέργεια του καλαμποκιού γινόταν στις “πεζούλες” οι οποίες ήταν μικρές καλλιεργήσιμες εκτάσεις σε αναβαθμίδες. Η καλλιεργούμενη ποικιλία ήταν το κίτρινο καλαμπόκι. Η συλλογή του καρπού καθώς και το ξεφλούδισμα γινόταν με τα χέρια στα αλώνια.
Το ξεφλούδισμα δε γινόταν νυχτερινές ώρες που υπήρχε δροσιά. Στη διαδικασία αυτή, εκτός από τον ιδιοκτήτη, συμμετείχαν και οι συγχωριανοί. Ήταν σαν ένα μικρό πανηγύρι.
Κάποιες φορές μερικά, πολύ λίγα καλαμπόκια, αντί για κίτρινα ήταν σκούρα, μαύρα. Αυτά ήταν τα «λάγια καλαμπόκια».Στη διαδικασία του ξεφλουδίσματος λοιπόν, όποιος τύχαινε να βρεί λάγιο καλαμπόκι, ήταν ο τυχερός και είχε σαν έπαθλο την απαλλαγή από το ξεφλούδισμα.
Η επινόηση αυτή του επάθλου ήταν πολύ έξυπνη γιατί είχε ως αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη απόδοση στην εργασία, προκειμένου να αυξηθούν οι πιθανότητες να βρεθούν τα «λάγια καλαμπόκια».
Φωτογραφία: Maynard Owen Williams, Wilhelm Tobien
πηγη LEVETI
