Μεσημέρι Κυριακής,30 Δεκέμβρη 2018, Αστακός παραλία με τον ζεστό καφέ στο χέρι ανεβαίνουμε πάνω στον Μαντέλο, ψάρεμα μαζί με τον καπετάνιο μας Λάμπρο Δράκα, φίλος κι αδερφός. Δεν μου χάλασε ποτέ χατίρι. Ξεκινάμε από το λιμάνι του Αστακού για Μαραθιά, στόχος μας τα καλαμάρια.
Κι ανοιγόμαστε…. Η συρτή με τα 5 ψεύτικα ψαράκια να παίζει στο νερό κι η δύση του ηλίου μπροστά μας μεγαλειώδης, επιβλητική, να σου κόβει την ανάσα. Μαραθιάς, όμορφος, ήρεμος με τα πεντακάθαρα νερά του να σε τραβούν να τα πιείς σαν γλυκό νερό. Η συρτή ξετυλίγεται. Τσίμπημα όμως …κανένα. Η ματιά του καπετάνιου να αγωνιά …πλησιάζει μια δεύτερη λέμβος τα νερά μας. Ο Τσότσος. Κουκουλωμένος ως πάνω μόνο τα μάτια του να ξεχωρίζουν. Ανταλλάσσουμε δυο κουβέντες σαν να συναντήθηκαν οι γειτόνισσες στην λαϊκή, τσιμπάει τίποτα ;Μπα, τίποτα, εσένα; Τίποτα. Αντρικές κουβέντες, με σημασία κι υπόσταση! Κι έρχεται το πρώτο θαύμα! Καλαμάρι. Και μεγάλο. Και σκούζει και ξεφυσά μέσα στον κουβά. Ρε Λάμπρο μου πονά η ψυχή μου που τ ακούω…του λέω. Μην του δίνεις σημασία μου λέει. Αυτό που έπρεπε να το κάνει…το έκανε. Και μετα σιγή. Το τίποτα. Απελπισία. Έχει βραδιάσει. Πάμε προς τα πίσω μου λέει. Γιαλό γιαλό… Πίσσα σκοτάδι . Πάμε στον Μολάκο του λέω. Όχι μου λέει,πάμε στο λιμάνι, θα αλλάξουμε ψάρεμα θα πάμε για λαβράκια! Μ αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι του λέω, γρήγορος! Αλλάζει το δόλωμα στην πετονιά και βάζει ψαράκι σιλικόνης φωσφόριζέ εύκαμπτο. Μμμμ…το γνωρίζω του λέω κάποτε με ένα τέτοιο θα χουν περάσει και 20 χρόνια είχα πιάσει μια Λαμπόρδα ,Κυνηγό για τον πολύ κόσμο. Πάμε μ αυτό μου λέει μέσα στο λιμάνι μας, το λιμάνι του Αστακού. Με το που μπαίνουμε μέσα να σου άλλος «συνάδερφος» που ανεβάζει ένα λαβράκι γύρω στο 1,5 κιλό. Γύρισε το μάτι μας τούμπα! Βούρ για λαβράκια λέμε! Κι έτσι έγινε! Το πρώτο χτύπημα ήταν ήσυχο…αβίαστο ένα λαβράκι 800 γραμμάρια πάλευε να σωθεί απ τα χέρια του καπετάνιου. Αδύνατον! Είχε περάσει το κάτω χείλος του το αγκίστρι και μας βασάνισε μέχρι να ξαγκιστρωθεί. Λειτουργούσα ως βοηθητικός. Κρατούσα και φώτιζα με την λάμπα μέχρι να βρεθεί στον κουβά. Χαράαα!!!!!!! Σαν μικρά παιδιά!!Πάμε και για το δεύτερο λέμε αμέσως, χωρίς λέξεις, με ένα νεύμα είχαμε επικοινωνήσει. Κι έρχεται και το δεύτερο, στο καπάκι. Μεγαλύτερο 1.200 πιο δυνατό. Βάση ενστίκτου πετάχτηκα από το σκαμπουδάκι που καθόμουν ,αρπάζω την απόχη και την δίνω στον Λάμπρο. Και το δεύτερο ήταν δικό μας.
Οκ, φτάνει. Πρέπει να ξέρεις που να σταματήσεις. Αυτό είναι το ισάξιο όπως λέω ψάρεμα. Στα ίσια! Καθαρά πράγματα. Το φαγητό μας βγήκε. Μέχρι εδώ! Σεβασμός στην φύση που σε τρέφει ,που σε συντηρεί. Τι πιο όμορφο απ το να ξέρεις πότε πρέπει να σταματήσεις.
Ένα τεράστιο ευχαριστώ μέσα απ’ την καρδιά μου στον Λάμπρο γι αυτήν την υπέροχη εμπειρία. Καπετάνιο…μείνε έτσι. Αληθινός!!! Σ ευχαριστώ!!!
Γωγώ Σούρλα
