Πόσες φορές άραγε έχουμε σκεφτεί ή αισθανθεί ότι φτάνουμε ή/ και ξεπερνάμε τα όρια μας στην καθημερινότητα μας; Πόσο οικεία μας ακούγεται η φράση: “Φτάνει πια!” Αναρωτιέμαι πόσοι από τους αναγνώστες του άρθρου αυτού έχετε καταφέρει να την εξωτερικεύσετε και στους γύρω σας ή έχει μείνει απλά σαν σκέψη! Μια σκέψη που πολλές φορές πνίγει και ζητάει απεγνωσμένα να βγει προς τα έξω.
Τι είναι αυτό που ενδεχομένως μας εμποδίζει από το να εκφράζουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας; Πολλές φορές ίσως να έχουν συμβεί διάφορα γεγονότα μικρότερης ή/και μεγαλύτερης σημασίας, τα οποία έχουμε επιλέξει να αφήσουμε σε μια γωνία του μυαλού μας και να μην τα επεξεργαστούμε. Ο φόβος της σύγκρουσης και της ενδεχόμενης διάλυσης των σχέσεων μας με τους άλλους ανθρώπους είναι κάποιες φορές κάτι που μας αποτρέπει από το να εκφράσουμε όσα σκεφτόμαστε και νιώθουμε. Μάθαμε από μικροί ότι τα μυστικά και ψέματα “σώζουν” την οικογένεια και ότι πρέπει να προστατεύουμε τους αγαπημένους μας με το να τους κρύβουμε τα δύσκολα συναισθήματα.
“Ο θυμός, ο φόβος, η ζήλια δεν πρέπει να εκφράζονται γιατί διαλύουν.” Αυτό το μήνυμα πήραμε έστω και μη λεκτικά από την οικογένεια μας. Βιώματα που επαναλαμβάνονται ως μοτίβο από γενιά σε γενιά, χωρίς καμία προφανή πρόθεση να βλάψουν τα μέλη της οικογένειας, καθώς από άγνοια υπάρχει αυτή η επανάληψη. Το παραπάνω έχει ως αποτέλεσμα, πολλές φορές να καταπιέζονται τα δύσκολα συναισθήματα. Ως πότε όμως; Ως πότε δεν θα ακούμε τα μηνύματα που προσπαθεί να μας μεταφέρει το σώμα μας; Αυτό το “φτάνει πια” θα μπορέσουμε να το εκφράσουμε, μόνο όταν καταφέρουμε να αναγνωρίσουμε τα όρια μας. Μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε και μέχρι πού μπορούμε να δώσουμε. Μόλις τα διακρίνουμε και αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα να υπάρχει, τότε θα μπορέσουμε να το πούμε φωναχτά και με πυγμή!
“Υπάρχω κι εγώ! Είμαι κι εγώ εδώ και έχω ανάγκες που δεν καλύπτονται! Αξίζω να είμαι καλά και να διεκδικώ τα θέλω μου! Αξίζω να πω κι εγώ “Φτάνει πια!”. Φτάνει πια στην αδικία, φτάνει πια στο να γίνομαι χαλί να με πατήσεις, φτάνει πια στο να μην έχω μια ζωή όπως την ονειρεύομαι!” Ας αγκαλιάσουμε το μικρό παιδί μέσα μας και ας αναγνωρίσουμε τα χίλια καλά που έχει. Όταν γίνει αυτό, τότε θα αναδυθούν όλες οι ανάγκες μας και θα αρχίζουμε να αναδιαμορφώνουμε τον τρόπο που σχετιζόμαστε με τους άλλους. Όταν μάθουμε να επικοινωνούμε αποτελεσματικά, τότε θα δούμε ότι τα δύσκολα συναισθήματα δεν διαλύουν, αλλά ενώνουν και βάζουν γερές βάσεις για όλες τις σχέσεις μας!
Κρητικού Μαρίνα/Ψυχολόγος Υγείας
kritikou-healthpsy.gr
ΠΗΓΗ
