Ο ξυλόφουρνος ήταν σημαντικό κομμάτι της ζωής των κατοίκων του χωριού. Στην είσοδο της αυλής κάθε σπιτιού δέσποζε η παρουσία του ξυλόφουρνου. Σπίτι χωρίς φούρνο δεν υπήρχε κι αυτό γιατί ψωμί έτοιμο δεν πουλιόταν τότε. Αν κάποια οικογένεια τύχαινε να μην έχει, τότε ζύμωνε λίγα ψωμιά και τα φούρνιζε στη γειτόνισσα. Αρτοποιός της οικογένειας ήταν η ίδια η μάνα.
Οι νοικοκυρές χρησιμοποιούσαν μεγάλη σκάφη γιατί ζύμωναν πολλά καρβέλια. Μ’ αυτά θα πέρναγαν πολλές μέρες γιατί το ζύμωμα και το άναμμα του φούρνου ήταν μια πολύ κοπιαστική δουλειά. Μόλις τέλειωνε το ζύμωμα έπλαθε τα ψωμιά, τα έβαζε στις πινακωτές και τα σκέπαζε για να φουσκώσουν.
Μετά άναβε το φούρνο, έριχνε μέσα κλαριά που τα έσπρωχνε με το φουρνόξυλο και τα άπλωνε σε όλα τα μέρη του φούρνου για να είναι ομοιόμορφο το κάψιμο. Όταν ο φούρνος ήταν έτοιμος, τότε τραβούσε με το φουρνόξυλο όλα τα κάρβουνα και τα μάζευε προς το εξωτερικό μέρος του φούρνου. Μετά σκούπιζε καλά το δάπεδο του φούρνου για να είναι καθαρό και τότε ερχόταν η σειρά του φουρνίσματος του ψωμιού ή του φαγητού.ΠΗΓΗ FACEBOOK ΖΩΗ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ!
