ΣΤΟΝ ΑΕΤΟ ΕΓΩ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ, ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΜΕ ΤΗΝ ΜΠΟΜΠΟΤΑ ΓΙΑ ΨΩΜΙ, ΚΑΙ ΤΡΥΠΙΑ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ, ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΟΤΑΝ ΕΒΡΕΧΕ, ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ ΝΑ ΜΠΑΖΕΙ, ΚΑΙ Ο ΚΑΠΝΟΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ, ΑΡΧΙΖΕ ΝΑ ΜΟΥΧΛΙΑΖΕΙ, Ο ΒΑΘΜΟΛΟΓΟΣ
ΕΡΧΟΝΤΑΝ,ΑΓΕΡΩΓΟΣ..ΚΟΙΤΟΥΣΕ ,ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΔΡΩΤΑ ΜΙΑΣ ΧΡΟΝΙΑΣ,
ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ΠΕΤΟΥΣΕ,ΕΚΕΙ ΠΡΩΤΟΑΝΤΙΚΡΙΣΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΤΗΝ ΑΧΤΙΔΑ, ΣΤΗΝ ΦΤΩΧΕΙΑ, ΤΗΝ ΑΝΕΜΕΛΙΑ ,ΓΕΝΙΟΝΤΑΝ Η ΕΛΠΙΔΑ,ΜΕ ΕΝΑ ΞΕΡΟΚΟΜΜΑΤΟ, ΜΕ ΖΑΧΑΡΗ ΚΑΙ ΛΑΔΙ, ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΛΑΝΕΣ ΤΡΕΧΑΜΕ, ΑΠ ΤΟ ΠΡΩΙ ΩΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ,ΠΡΟΣΜΕΝΑΜΕ ΤΙΣ ΚΟΠΕΛΙΕΣ, ΝΑ ΡΘΟΥΝΕ ΑΠ ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ, ΑΡΚΟΥΣΕ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ, ΠΟΥ ΕΜΟΙΑΖΕ ΜΕ…ΧΑΔΙ, ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΚΙΡΤΗΜΑ ΚΑΡΔΙΑΣ, ΕΚΕΙ ΤΟ ΕΧΩ ΝΟΙΩΣΕΙ, Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑΝΕ, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ, ΟΣΟ ΚΑΛΑ ΚΙ ΑΝ ΠΕΡΑΣΑ, ΣΕ ΑΥΤΗ ΕΔΩ ΤΗΝ ΖΗΣΗ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΣΒΗΣΕΙ.
ΚΩΣΤΑΣ ΝΤΕΜΟΣ
